Με αφορμή το άρθρο του συνεργάτη μας και φίλου Βλάση Κοζώρη, σχετικά με την καθημερινότητά του στην επαρχία την εποχή του κορωνοϊού, σκέφτηκα να ρωτήσω ορισμένα πράγματα τέσσερις ανθρώπους οι οποίοι ζουν μόνιμα εκτός Αθηνών.

Τους έστειλα, λοιπόν, τις εξής ερωτήσεις και η ανταπόκρισή τους με βοήθησε στην δημοσίευση αυτού του θέματος.

1. Ποια ήταν η γενική αίσθηση μεταξύ των ανθρώπων της περιοχής σου; Φόβος, ανησυχία, θυμός;
2. Συμμορφώθηκαν οι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, με τα μέτρα;
3. Έγιναν αστυνομικοί έλεγχοι;
4. Πώς βλέπεις τους επόμενους 6 μήνες από την προσωπική σου σκοπιά;
5. Συνέχισες να εργάζεσαι; Τι άλλαξε στην καθημερινότητά σου;
6. Νόσησε κάποιο μέλος της οικογένειάς σου/κάποιος γνωστός σου/συνάδελφός σου κλπ;
7. Το Πάσχα ή νωρίτερα κατέφθασε κόσμος από την Αθήνα ή άλλα αστικά κέντρα στην περιοχή σου; Τι παρατήρησες;

Η δημοσιογράφος Ελένη Χολέβα από τα Τρίκαλα θεωρεί το επίδομα ένα ψευτοφάρμακο

Οι πρώτες ημέρες μας βρήκαν αρκετά θορυβημένους. Νομίζω ότι και πριν την εφαρμογή των μέτρων ο προβληματισμός ήταν διάχυτος στην κοινωνία. Το έβλεπες, το ζούσες μέσα από τη διστακτικότητα των ανθρώπων να συμμετέχουν σε ανοιχτές εκδηλώσεις που ήταν αρκετές εκείνη την περίοδο. Αρκετές από αυτές είχαν αναβληθεί και μόνο στο άκουσμα ότι ο ιός βρίσκεται ανάμεσά μας. Θυμός… Η συνειδητοποίηση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι τόσο άγνωστο και σοβαρό για τη δημόσια υγεία…χωρίς στην ουσία να έχει γίνει κάτι για να ενισχυθεί το σύστημα δημόσιας υγείας, το κοινωνικό κράτος… Νομίζω ότι αυτό ήταν και το σημείο το οποίο προκαλούσε την αρχική αγανάκτηση. Μετά από χρόνια λιτότητας που έπληξαν κυρίως τους συμπολίτες μου με χαμηλά εισοδήματα, για ακόμη μια φορά,είναι οι ίδιοι που πληρώνουν και αυτοί την κρίση. Θα πει κανείς…δόθηκαν επιδόματα. Μιλάμε για ένα placebo στην ουσία. Ένα ψευτοφάρμακο που δεν θεραπεύει σε καμία περίπτωση την περαιτέρω φτωχοποίηση.

Ο κόσμος επηρεάστηκε σημαντικά από τα ΜΜΕ. Η συμμόρφωση, είναι μια έννοια σχετική βέβαια και σε αυτή την περίπτωση. Σίγουρα η δραστηριότητα μειώθηκε σημαντικά. Ειδικά στο κέντρο των Τρικάλων το οποίο είναι σύγχρονο, με όλα τα δεινά μιας πόλης. Κίνηση αυτοκινήτων, ηχορύπανση και τα λοιπά. Απαλλαχθήκαμε από αυτά, οπότε σίγουρα έγινε μια μεγάλη αλλαγή. Από την άλλη, σε συνοικίες και σε οικισμούς τα πράγματα ήταν αρκετά πιο χαλαρά.Η αίσθηση της εξοχής έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό. Να σημειώσουμε βέβαια ότι η απόλυτη εφαρμογή των μέτρων ίσως είναι και πιο δύσκολη σε μια επαρχιακή πόλη όπου οι οικογενειακοί δεσμοί διατηρούνται πιο ισχυροί χάρη στην φυσική παρουσία, στην συνύπαρξη παιδιών, εγγονιών, παππούδων είτε κάτω από την ίδια στέγη είτε με ελάχιστη απόσταση μεταξύ τους.

Το ζητούμενο βέβαια δεν ήταν να τηρήσουμε τόσο τα μέτρα από την άποψη της υπακοής στην κυβερνητική εντολή. Το ζητούμενο ήταν να αντιληφθούμε τι συμβαίνει. Να δώσουμε χρόνο στην επιστημονική κοινότητα από τη μία, να προφυλαχθούμε από την άλλη αλλά ταυτόχρονα να μην πάψουμε να διεκδικούμε στο μέτρο της κοινωνίας όλα αυτά που τόσα χρόνια μας στέρησαν: δημόσια υγεία και καλύτερα οργανωμένο κοινωνικό κράτος. Δυστυχώς, εκεί το χάσαμε κάπου. Κλείνοντας τους ηλικιωμένους σε τέσσερις τοίχους δεν δείξαμε την έγνοια μας. Το να προστατεύεις συνειδητά ευπαθείς και ευάλωτες ομάδες ανεξάρτητα της συγγενικής ή μη σχέσης,ανεξάρτητα από την ηλικία, το να γνωρίζεις καταρχάς τι σημαίνει η έννοια αυτή, είναι μια πράξη αλληλεγγύης και δεν αφορά την τήρηση της νομιμότητας.

Αστυνομικοί έλεγχοι έγιναν θαρρώ. Τα νούμερα σίγουρα θα τους βγούνε. Ίσως και να έγιναν περισσότεροι έλεγχοι από ό,τι τεστ κορονοϊού! Και πάλι όμως σε λάθος βάση. Η δημοτική αστυνομία έπαιξε σημαντικό ρόλο ως προς τις συστάσεις μπορώ να πω. Από την άλλη, το να ελέγχεις έξω από μια τράπεζα όσους βρισκόταν στην ουρά για να εξυπηρετηθούν αν έχουν στείλει sms είναι νομίζω λιγάκι υπερβολικό και εκτός στόχου.

Το να κόβεις πρόστιμα σε ελάχιστους εκπροσώπους συνδικαλιστικών φορέων που συμμετέχουν με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας σε κινητοποιήσεις για την ενίσχυση των νοσοκομείων και έπειτα να χειροκροτείς το λιγοστό ιατρικό προσωπικό στα μπαλκόνια των σπιτιών είναι το λιγότερο οξύμωρο. Νομίζω ότι όλη αυτή η στρέβλωση της σκοπιμότητας των ελέγχων και της εφαρμογής των μέτρων, είχε να κάνει κυρίως με το λάθος μήνυμα που σε ένα βαθμό εισέπραξε ο κόσμος. Η «καραντίνα» σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μια συνθήκη πολύ συγκεκριμένη, εδώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι εφαρμόστηκε με πατέντα.

Σίγουρα υπήρχαν μετακινήσεις. Επίσης να θυμίσουμε ότι αν και ελάχιστα, υπήρχαν δρομολόγια στα ΚΤΕΛ, υπήρχε δηλαδή εναλλακτική να επισκεφθεί κάποιος την περιοχή. Οι μετακινήσεις αφορούσαν κυρίως κόσμο που μετακινήθηκαν από επαρχιακή πόλη σε επαρχιακή πόλη, από την πόλη στο χωριό κοκ. Η ένταση των ελέγχων σε αυτή την κατεύθυνση ήταν ανάλογη με την γενικότερη νοοτροπία της χαλάρωσης των μέτρων που επικρατούσε τις μέρες εκείνες: ότι δηλαδή έχουμε περιορισμένα κρούσματα άρα όλα καλά,
βγαίνουμε!

Η καθημερινότητά μου σαφώς άλλαξε… Η ανησυχία για την υγεία ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα αρχικά. Στο περιβάλλον μου δεν υπήρχε κάποιο κρούσμα, και στην ουσία ο νομός Τρικάλων πλην ενός κρούσματος που εμφανίζεται, αλλά αποδίδεται σε συμπολίτη που νόσησε ενώ βρισκόταν σε ταξίδι στο εξωτερικό, είναι ένας νομός που δεν μπήκε στον χάρτη του ιού μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Αυτό βέβαια δεν καθησυχάζει κανένα για το επόμενο χρονικό διάστημα. Η υγεία αποτελεί προτεραιότητα, όμως υπάρχει το εργασιακό και κοινωνικό αντίκτυπο σε συλλογικό και σε προσωπικό επίπεδο. Ο κλάδος της ενημέρωσης επηρεάστηκε σημαντικά και κυρίως οι εργαζόμενοι σε αυτόν. Κυριαρχούν οι αναστολές συμβάσεων, μέτρο που έσπευσαν να εφαρμόσουν τα περισσότερα ΜΜΕ. Από εκεί και πέρα, στην κατεύθυνση του ηλεκτρονικού Τύπου, το τοπίο είναι πιο θολό σε ότι αφορά τις εργασιακές σχέσεις.

Όλη αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει σημαντικά και το πώς βλέπω τους επόμενους έξι μήνες. Η πανδημία είναι μια τρομακτική κατάσταση. Η δυστυχία που προκαλεί είναι ασύλληπτη και μη διαχειρίσιμη. Είναι κάτι που υπερβαίνει αριθμούς. Δεν μπορώ να έχω όμως ένα σενάριο. Δεν έχει τελειώσει. Δεν έχουμε ακούσει απόλυτες αλήθειες. Υπάρχουν;Φυσικά και υπάρχουν. Ανάμεσα σε αβεβαιότητες σε ότι αφορά στην αντιμετώπιση του ιού υπάρχουν και αλήθειες που βρίσκονται στη σφαίρα της πολιτικής εξουσίας. Είμαστε στο σημείο που συζητάμε την σταδιακή επαναφορά στην καθημερινότητα. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το πόσο επιτυχημένα έγινε η διαχείριση της κατάστασης κάτι που είναι μερικώς αληθές. Η επιτυχία ανήκει στο υποστελεχωμένο ακόμη ΕΣΥ, ανήκει σε όσους αναγνώρισαν την αδυναμία της χώρας μας να ανταποκριθεί σε πολλαπλάσια κρούσματα.

Όλο αυτό το διάστημα που ο κόσμος περιορίζει τις επαφές του υποτίθεται ότι θα αξιοποιούνταν για να δημιουργηθεί ένα υγειονομικό τοίχος προστασίας. Ωστόσο, είμαστε ένα βήμα πριν τη σταδιακή άρση των μέτρων και πάλι ανοχύρωτοι. Ελάχιστες προσλήψεις γιατρών έγιναν, οι ελλείψεις σε υλικά προστασίας είναι δραματικές. Δεν κάναμε λοιπόν καν την αρχή… Έχουμε έναν μακρύ και μοναχικό δρόμο να διανύσουμε.

Ο μαθητής Λυκείου Σπύρος Θεοδώρου από την Εύβοια παρακολουθεί μαθήματα χωρίς δυνατότητα βιντεοσυνομιλίας

Εδώ στην περιοχή μου ,την Εύβοια και πιο συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή της Ιστιαίας, τις πρώτες μέρες της καραντίνας, αλλά και των ειδησεογραφικών νέων του Κορονοϊού σίγουρα υπήρχε και υπάρχει φόβος και ανησυχία  για το αν θα συνεχιστούν τα μέτρα προστασίας από την έξαρση του ιού. Ακόμα, δεν έχει βγει πόρισμα το οποίο θα επισημαίνει το τέλος του ιού και την αρχή της πλήρους ελευθερίας μας. Φυσικά, ο φόβος της μετάδοσης υπάρχει κυρίως στις ευπαθείς ομάδες και έτσι έχουν κλειστεί στα σπίτια τους με ελάχιστες επαφές για τον απαραίτητο βιοπορισμό τους και την ιατρική – φαρμακευτική τους περίθαλψη.

Τις πρώτες μέρες εδώ στην περιοχή της Ιστιαίας, αν και είμαστε σχετικά μια κλειστή κοινωνία , ένας Δήμος με περίπου 50 χιλιάδες ανθρώπους , τα μέτρα τηρήθηκαν. Οι παραβάσεις ήταν ελάχιστες .Αυτό δείχνει και την σοβαρότητα των ανθρώπων αυτές τις κρίσιμες στιγμές Αστυνομικοί έλεγχοι έγιναν, κυρίως όμως τις πρώτες μέρες των μέτρων . Αυτόν τον καιρό οι έλεγχοι δεν είναι μαζικοί με αποτέλεσμα κάποιοι συμπολίτες να παραβιάζουν τους κανόνες . Ευτυχώς ελάχιστοι.

Τους επόμενους 6 μήνες πιστεύω ότι ,καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα υπάρξει μεγάλη ύφεση ίσως και ολοκληρωτικό τέλος των κρουσμάτων και των θανάτων στην χώρα μας . Ήδη παρουσιάζουμε πολύ θετικούς αριθμούς στην εξέλιξη του ιού. Ελπίζω πως θα καταλήξουμε σύντομα στο μηδέν και έτσι θα καταργήσουμε αυτόν τον ύπουλο επιστημονικό όρο : «covid-19»

Οι μέρες εκτός σχολείου «τρέχουν» και πλησιάζει το καλοκαίρι δίχως να πατάμε το πόδι μας εντός σχολείου . Έτσι, εργάζομαι διαδικτυακά μέσω του πανελλήνιου σχολικού δικτύου . Δυστυχώς, δεν υπάρχει σε εμάς βιντεοσυνομιλία με τους καθηγητές μας και αυτό δυσκολεύει τα πράγματα ακόμη περισσότερο.

Ευτυχώς, πάντως, δεν νόσησε κανένα μέλος της οικογένειάς μου, ούτε και κάποιο συγγενικό πρόσωπο. Ωστόσο, από την περιοχή μας είχε νοσήσει στην αρχή της έξαρσης του ιού ένας άνδρας 50 χρόνων περίπου. Θεραπεύτηκε άμεσα και γύρισε υγιής στο σπίτι του. Το Πάσχα ήταν πρωτόγνωρο φέτος … Δεν ήρθε σχεδόν κανένας για τις διακοπές του Πάσχα στο χωριό μου, την Συνασσό … Μου φάνηκε πολύ άσχημο αυτό,διότι όλα τα χρόνια συνήθιζα με τους φίλους μου από την Αθήνα να περνάμε όμορφες στιγμές. Το θετικό όμως από όλο αυτό είναι ότι οι κανόνες τηρήθηκαν και έκατσαν στα σπίτια τους.

Κατά την άποψή μου, ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να κατηγορεί την κυβέρνηση για τα μέτρα που παρθήκαν και να καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης. Επίσης να πω συγχαρητήρια για την στάση της χώρας μου-κράτους και πολιτών-κατά της εξάπλωσης του κορονοϊού.

Σίγουρα απέδωσε καρπούς όλο αυτό, διότι στατιστικά είμαστε από τις χώρες που τα κρούσματα και οι θάνατοι είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο.  Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα!

Η διευθύντρια δημοτικού σχολείου Παλασία Γεωργιάδου από την Πάρο δεν ανησυχεί αποκλειστικά για τις συνέπειες της πτώσης του τουρισμού

Όσο περνά ο καιρός σε άλλους αυξάνει και επικρατεί ο θυμός και σε άλλους προστίθεται η απελπισία, καθώς ο τουρισμός αποτελεί σχεδόν μόνο καλλιέργεια στο νησί και επηρεάζει όλα τα επαγγέλματα άμεσα η έμμεσα. Άνθρωποι εργοδότες και εργαζόμενοι που για έξι μήνες είχανε μηδενικά έσοδα, οικονομικά οδηγούνται σε κατάρρευση. Και επιθυμούν κατά το δυνατό την επιστροφή στην κανονικότητα. Σε αυτό συντελεί και το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν υπήρξε περιστατικό στο νησί.

Σχετικά εύκολα, οι Παριανοί συμμορφώθηκαν. Σε ένα θρησκευόμενο νησί νομίζω και η στάση των ιερέων βοήθησε στο να κρατηθούν οι αποστάσεις από την εκκλησία σύμφωνα με τα οριζόμενα σε γενικές γραμμές. Ωστόσο, δεν έλειψαν παρεάκια νεαρών αγοριών και κοριτσιών, αλλά και αλλοδαπών ανδρών που μαζεύονται στα ίδια σημεία όπως και πριν. Η αίσθηση μου είναι ότι δεν έγιναν πολλοί έλεγχοι από μεριάς της αστυνομίας

Για το επόμενο εξάμηνο, βλέπω δυσκολίες οικονομικές και σε επίπεδο προϊόντων πρωτογενούς τομέα. Φοβάμαι και την αλλαγή στους ανθρώπους, την έλλειψη αλληλεγγύης και αίσθησης του ανήκειν σε μια κοινότητα. Κοντολογίς, φοβάμαι το δόγμα ο θάνατος σου ή ζωή μου.

Συνέχισα να εργάζομαι, ωστόσο δεν μπορώ να δω τους φίλους μου και μεγάλους δικούς ανθρώπους που με χρειάζονται, αλλά ζουν μακριά. Προσδοκούσα να τους συναντήσω και να τους δώσω, με τον τρόπο μου, την υποστήριξή μου, στις διακοπές του Πάσχα.

Με την έναρξη των μέτρων, επέστρεψαν φοιτητές στο νησί, καθώς και άτομα που κατάγονται είτε έχουν κατοικία εδώ. Κοντινός γνωστός μου δε νόσησε-ενημερώθηκα όμως ότι κόλλησε τον ιό ένα άτομο που γνώριζα παλιά και επίσης ορισμένα μέλη της οικογένειας μιας φίλης.

Ο Γιώργος Βακάκης από τον Κάντανο Χανίων εύχεται “να μην μας πάρει από κάτω”

Το πήραν ψύχραιμα οι κάτοικοι, ήταν πολύ προσεκτικοί. Η τύχη του να ζεις στην επαρχία τους επέτρεψε βόλτες σε μέρη χωρίς κόσμο και αυτό είναι καλό. Συμμορφώθηκαν και πρόσεξαν πολύ, δεν γινόταν συνωστισμός. Αν και δεν το περίμενα, επικράτησε λογική στο χωριό!

Υπήρχαν μπλόκα της αστυνομίας καθημερινά στην πλατεία πρωί και απόγευμα-όμως “ντου” δεν έγιναν. Στην Παλαιόχωρα, το διπλανό χωριό, που έχει περισσότερο κόσμο, ήταν πιο αυστηρά τα μέτρα.

Θα αλλάξουν, πιστεύω, πολλά πράγματα, το ζήτημα είναι ο κόσμος να κρατήσει γερά και να μην μας πάρει από κάτω. Πέρα από τον ιό, θέλουν να μας περάσουν κι άλλα πράγματα, όπως το να μας απομακρύνουν από τους διπλανούς μας και να μας κάνουν φοβισμένα ανθρωπάκια.

Προσωπικά, συνέχισα να εργάζομαι. Έχω δική μου επιχείρηση. Την πρώτη εβδομάδα, πήγαινα μέρα παρά μέρα, ύστερα κάθε μέρα και, απλώς, σχόλαγα νωρίτερα. Η γυναίκα μου δεν δούλευε, προσπαθούσα να περάσω χρόνο μαζί της και με τα παιδιά μου, χωρίς να μας αφήσει όλο αυτό ψυχολογικά κουσούρια.Κανείς γνωστός μου δεν αρρώστηκε ούτε παρουσιάστηκε κάποιο κρούσμα στην περιοχή, γενικώς. Το Πάσχα δεν ήρθε κανείς. Τέλη Μάρτη ήρθαν φοιτητές από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Και μια ηλικιωμένη επίσης, που ήρθε από Αθήνα, δεν μπήκε σε καραντίνα, βόλταρε ανενόχλητη…όμως ευτυχώς δεν είχε νοσήσει, οπότε κανείς μας δεν κινδύνεψε, τελικά.