Ξαφνικά έγινε η πιο συνηθισμένη λέξη, η λέξη που ακούγαμε συνέχεια όλο τον μήνα Μάρτιο και τον Απρίλιο…Όλοι μας την χρησιμοποιούσαμε, όλοι μας την συζητάγαμε, όλοι μας την νοιώσαμε, όλοι μας την ευχαριστηθήκαμε (;).
Πρωτόγνωρη κατάσταση, σίγουρα, αφού έκλεισαν οι δουλειές τα μαγαζιά, τα σχολεία σχεδόν τα πάντα…
Σχεδόν τα πάντα απ’ ό,τι μας αγχώνει, μας στρεσάρει, μας κουράζει, μας ταλαιπωρεί, μας θυμώνει, μας φθείρει… Και τι, είναι κακό αυτό; Ίσα ίσα θα έλεγα…
Στο δικό μου το σπίτι, πάντως… Ξανακαθίσαμε στο ίδιο τραπέζι όλοι μαζί να φάμε.. Κάθε μέρα, χωρίς να βιαζόμαστε, χωρίς να κοιτάμε το ρολόι. Ανακαλύψαμε καινούργια παιχνίδια, γελάσαμε περισσότερο, κοιταχτήκαμε στα μάτια περισσότερες φορές, ιδρώσαμε από τα χοροπηδητά, κάναμε το σαλόνι άνω-κάτω χωρίς να φοβόμαστε τι θα πει η μαμά, αφού και αυτή συμμετείχε!
Κοιμόμασταν όπου θέλαμε, ό, τι ώρα θέλαμε για όσο θέλαμε… Δεν τσακωνόμασταν για διαβάσματα, ασκήσεις και προβλήματα (και αύριο μέρα είναι), βγαίναμε κάθε μέρα για τρέξιμο, κάθε μέρα για ποδήλατο, κάναμε ασκήσεις μέσα στο σπίτι. Όλοι μαζί.
Ήμασταν τέσσερα τα παιδιά πλέον μέσα στο σπίτι… Τέσσερα παιδιά που κάθονταν μέχρι αργά στον καναπέ βλέποντας σειρές και διαβάζοντας βιβλία!
#Δοκιμάσαμε καινούργιες συνταγές στην κουζίνα, συμμετέχοντας όλοι, εννοείται.
Βγήκαμε και απολαύσαμε το μπαλκόνι μας και τον καφέ μας-αυτόν τον καφέ που πάντα τον πίνω στο αμάξι πηγαίνοντας για δουλειά πριν ακόμα χαράξει…Νιώσαμε οικογένεια πιο πολύ από ποτέ, πιο ενωμένοι από ποτέ, πιο αγαπημένοι από ποτέ…
Σίγουρα, αυτές τις μέρες, μου έλειψαν πολύ οι γονείς μου και η αδερφή μου. Είναι αυτοί που μου δώσανε τις αξίες που έχω και μου δείξανε τον τρόπο να αγαπάω. Μιλάγαμε όμως συνέχεια στο τηλέφωνο… Τους είχα, ασταμάτητα, στο μυαλό μου και ” ήταν” μαζί μου αδιάκοπα.
Άκουγα όμως, δεξιά κι αριστερά, και την άλλη μεριά: κατάθλιψη, μονοτονία, κακή διάθεση, κλεισούρα, μελαγχολία…
Ναι, το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που ένιωθαν έτσι ήταν ανώτερου οικονομικού επιπέδου, σε σπίτια πάνω από 200τ.μ,με πισίνες, κήπους, γυμναστήρια, νταντάδες, όλα λυμένα (ή μάλλον όχι;) Ξέρεις τι είναι να είναι Πάσχα και να μην μπορείς να ανεβάσεις φωτό από Μύκονο ή έστω από Αράχωβα; Να καλοκαιριάζει και να μην ανεβάσεις φωτό από τον Αστέρα Βουλιαγμένης, γράφοντας vitamin sea;
Τι θα πουν οι followers; Είναι ώρα να χάσουμε και τίποτα ακόλουθους στα social media…; Αυτό το Instagram θέλουμε παιδιά;!
Φοβερό πράγμα, να έχεις λεφτά και να μην μπορείς να τα δείξεις, να μην μπορείς να τα χαλάσεις, να είσαι σχεδόν το ίδιο με όλους τους άλλους, τους μεροκαματιάρηδες… Ή μήπως θα ήθελες να είσαι σαν αυτούς, γιατί τελικά αυτοί είναι καλύτερα από σένα και ας νόμιζες εσύ άλλα τόσο καιρό;
Τελικά, για εμένα που τυχαίνει να είμαι μεροκαματιάρης, λοιπόν, ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα, ήταν η απόδειξη ότι έχω την σωστή οικογένεια, ήταν η απόδειξη ότι μεγαλώνω σωστά τα παιδιά μου, ότι μπορούμε να είμαστε χαμογελαστοί έχοντας ελάχιστα χρήματα αρκεί να ζούμε σ’ ένα υγιές περιβάλλον και να δίνουμε αγάπη ο ένας στον άλλον με όποιον τρόπο μπορούμε…
Ας μην ήταν προτεραιότητα μας το πότε θα ανοίγανε τα κομμωτήρια και τα νυχάδικα, τα καφέ και οι οργανωμένες πλαζ, ας αργήσαμε να πιούμε ένα κοκτέιλ.. Δεν πειράζει… Πάντα θα βρίσκουμε τρόπο να περνάμε καλά και να χαμογελάμε…
Άλλωστε, είναι καλύτερα από το να χτυπάει το ξυπνητήρι στις 5.40,να φεύγεις νύχτα για να γυρίσεις νύχτα, να μην χορταίνεις τα “αλητάκια” (παιδιά) σου, να έχεις νεύρα, κούραση, σκέψεις, ώρες μοναξιάς μέσα στην κίνηση και το αμάξι, να προσπαθείς να τα προλάβεις όλα χωρίς να καταλαβαίνεις πως τελειώνει η μέρα σου, η εβδομάδα, ο μήνας, η ζωή σου…
