Είχα «τα νεύρα μου», για πολλούς λόγους και αυτά τα νεύρα με τις μέρες έγιναν θυμός. Και ποτέ δεν ξεσπάω το θυμό μου εκεί που πρέπει (θα το μελετήσω αυτό!).

Μια συνηθισμένη ηλιόλουστη μέρα, είχα ξυπνήσει, με τούτα και με ‘κεινα, βαριά και μελαγχολική. Πήγαινα για δουλειά με τη συνάδελφο/φίλη μου και της έλεγα τον πόνο μου. Εκεί που της μιλούσα οδηγώντας, ένα τρόλεϋ σταματάει μπροστά μου, βγάζω φλας να προσπεράσω, μηχανάκι (χωρίς κράνος και φραπεδιά ανά χείρας) στα αριστερά μου, τον περιμένω να φύγει. Δεν φεύγει. Περιμένω. Δεν φεύγει. Φεύγω εγώ. Παράθυρο ορθάνοιχτο. Εγώ μιλάω με τη φίλη για το «σοβαρό». Με διακόπτει λέγοντας: «Άντε επιτέλους, άντε πέρνα, άντε τόση ώρα». Εγώ, απόλυτα ψύχραιμα, κυνικά σε ύφος «μη με διακόπτεις»: «ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ.» Κοκκάλωσε. Με ακολούθησε. Σε ένα φανάρι, έπεσε πάνω στον καθρέφτη μου. Στο ίδιο φανάρι με περίμενε στη γωνία να με βρίσει κι αυτός, γιατί μάλλον του θίξαμε τον ανδρισμό. Έφυγα, φυσικά και πήγα για δουλειά.

Ηθικό Δίδαγμα 1: Αν και ποτέ δεν ήμουν καλή στη φυσική, οι πράξεις μας προκαλούν αντιδράσεις, μάλλον πολλαπλάσιες από τις πράξεις αυτές!

Ηθικό Δίδαγμα 2: Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα. Με τη βούλα.

Σκέψη: Αν ήταν άντρες μες στο αμάξι, αυτά θα τα έκανε;

Statement: Δεν προσπαθώ να ρίξω ευθύνες.

Υπόσχεση: Την επόμενη φορά, το «Άντε Γαμήσου» θα το πω εκεί που πρέπει.

Δείτε ακόμα

Like Spike Lee

Εσύ ξέρεις πού έκαναν σεξ οι Αθηναίοι του Μεσοπολέμου;