Η ρομαντική κι ευαίσθητη φίλη μας, ας την πούμε Φωτεινή, βρέθηκε στη Βερόνα. Ρομαντική και η πόλη, που «βαραίνει» με το μύθο που κρύβει από πίσω της. Όλα της άρεσαν. Τα κτίρια, το ποτάμι, ο καιρός, το μπαλκόνι της Ιουλιέτας, όπου το άγαλμά της στέκει μόνο, χωρίς το Ρωμαίο της.

Όλη αυτή η ατμόσφαιρα την έκανε να σκεφτεί «εκείνον». Είχαν «κάτι», αλλά μάλλον δεν είχαν και τίποτα. Τον σκεφτόταν, αλλά δεν ήταν ερωτευμένη.

Τα εμπόδια και το «κρυφό» του πράγματος την αναστάτωναν, αλλά δεν έχανε και τον ύπνο της. Της άρεσε, αλλά της έκανε σμπαράλια το νευρικό της σύστημα.

Ήθελε να τον βλέπει, αλλά όχι και συχνά. Όταν την έπαιρνε τηλέφωνο, δεν ήθελε πολλές φορές να το σηκώσει κι όταν δεν την έπαιρνε, ήθελε να τον πάρει εκείνη.

Αυτός έδειχνε ότι την ήθελε και την άλλη στιγμή, ότι δεν την ήθελε. Ένα μπέρδεμα, που κρατούσε κάνα δυο χρόνια και που δεν έλεγε να λυθεί.

Σ’ αυτήν την πόλη όμως δεν μπορούσε να μην τον σκέφτεται, δεν ήξερε να μας πει γιατί.

«Χάθηκε στο πλήθος» όπως δήλωσε στους υπόλοιπους και ο δρόμος την έβγαλε στο σπίτι της Ιουλιέτας, κάτω από το μπαλκόνι της, δίπλα στο ολομόναχο άγαλμά της. Πλήθος κόσμου έβγαζε φωτογραφίες και έγραφε το όνομα του εκάστοτε «one and only».

Μηχανικά πήρε κι αυτή ένα μαρκαδόρο και άρχισε να γράφει. Δεν ήξερε ούτε τότε γιατί. Μόλις τέλειωσε το σίγμα το τελικό, το πιο καλλιτέχνικο γράμμα της αλφαβήτου, καμάρωσε το έργο της. Τώρα, η δική της ιστορία, είχε μια θέση ανάμεσα σε άλλες.

Το κινητό της την επανέφερε στην πραγματικότητα…

Μα καλά, ούτε μια στιγμή δεν μπορεί να απολαύσει; Κοιτάει την οθόνη του κινητού της…

Ολόκληρο το όνομά του πήγαινε πάνω κάτω και το τελικό σίγμα της έκλεισε το μάτι.

Το σήκωσε. Μιλήσανε. Μια συνομιλία σαν όλες τις άλλες. Το κλείσανε. Κοίταξε αναστενάζοντας το μπαλκόνι της Ιουλιέτας. «Λες να γίνονται θαύματα; Λες αυτό να ήταν το σημάδι που περίμενα; Λες…;».

Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε να χάνεται στο πλήθος. Η Βερόνα έμεινε χαραγμένη στη μνήμη της, αλλά το τηλέφωνημα σιγά σιγά ξεθώριασε. Ποιος πιστεύει στα σημάδια πλέον;

Πάντως, η Φωτεινή κυκλοφορεί από εκείνη τη μέρα με ένα μενταγιόν που αναγράφει “Romeo&Juliet”. Μπορεί ακόμη να μην έχει ξεκααρίσει τι γίνεται με «εκείνον», αλλά πάνω απ’όλα πιστεύει ότι θα βρει το Ρωμαίο της, χωρίς εμπόδια και μπερδέματα και σκωτσέζικα ντουζ. Ίσως να τον έχει βρει και να μην το ξέρει. Ελπίζει σίγουρα, ότι δεν θα είναι πια μια ολομόναχη Ιουλιέτα, σαν το άγαλμα της Βερόνας.