“Η πίστη είναι μια κράμπα, μια παράλυση, μια ατροφία του μυαλού σε ορισμένες θεσεις.” Έζρα Πάουντ
[ιδανική]
Η ιδανική ζωή – η ιδιόκτητη. Τα χρυσά κουτάλια, the American dream, la vie en rose. Τερατόμορφο τοτέμ-οπτασία που γεννά διαχωρισμό, επιβολή και φασισμό.
Η ζωή την οποία σου καθορίζουν οι άλλοι ως την ιδανική, [και] μέσα από την όαση follow*.
Η ιδανική ζωή στην οποία έφτασες πολύ κοντά ή η ιδανική ζωή στην οποία νόμισες ότι έφτασες πολύ κοντά [λες και το ιδανικό είναι μετρήσιμο]
Οι αποδείξεις που εφευρίσκεις για να την επιβεβαιώνεις.
Οι συγκρίσεις που επιχειρείς για τον ίδιο λόγο [λες και ο,τι ιδανικό αποδεικνύεται ή είναι συγκρίσιμο].
[θέλω]
Η ζωή που ήθελες και έχασες,
η ζωή που νόμιζες ότι ήθελες και έχασες.
Η ζωή που έχτισες και οι ζωές που έχασες χτίζοντας την,
η ζωή που νόμιζες ότι έχτιζες.
Η ζωή που κυνήγησες θαραλλέα τα θέλω σου,
η ζωή που κυνήγησες θαραλλέα τα θέλω σου και αυτά σε κρέμασαν.
Η ζωή που κυνήγησες θαραλλέα αυτά που νόμισες για θέλω σου [τα οποία διαμόρφωσες μέσα σε όρια [σημασίες και συμβάσεις] άλλων, το κατάλαβες [νόμισες] αργά και παραδόθηκες].
Η ζωή που ήθελες αλλά δεν κατάφερες.
Η ζωή που νόμιζες ότι ήθελες και κατάφερες, και τώρα τι? happily ever after? για πόσο?
Η ζωή που νόμιζες ότι ήθελες αλλα δεν κατάφερες, αρκούμενος τελικά σε μια ζωή δεύτερης [η και τρίτης] διαλογής [μη ζητάς πολλά].
[όραμα]
Η ζωή που αφιέρωσες διεκδικώντας ένα κάτι που μόνο εσύ είδες και που μόνο εσύ βλέπεις.
Η ζωή που αφιέρωσες στο να εφευρίσκεις/φτιάχνεις μόνο τον δικό σου δρόμο για να προχωράς και για να χωράς.
[θέση – στάση]
Η ζωή που στρίμωξες σε ένα σπίτι, σε μία πόλη, σε μια ιδεολογία, σε μια αγκαλιά για να τη σιγουρεύεις από την έκπληξη. Ενώ, είσαι φτιαγμένος από μεταβλητότητα κυρίως, [και οι μεταβλητότητες εκτροχιάζονται συχνά και με δικούς τους τρόπους].
Η ζωή σου ως impasse, over and over and over again, στον βωμό της ευκολίας και της εύθραυστης ασφάλειας [δηλαδή της μη-ασφάλειας].
Τα hacks-παραισθησιογόνα που αγόρασες ώστε να επιβιώνεις [οριακά] αυτής της ανελέητης επανάληψης. Και που τελευταία, δε δουλεύουν πια.
[λάθη]
Η ζωή που δε θα επαναλάβεις τα ίδια λάθη,
η ζωή που δε θα επαναλάβεις αυτά που νόμισες για λάθη.
Η ζωή που δε θα επαναλάβεις αυτά που νόμισες για λάθη και θα νομίζεις και ότι έμαθες από αυτά, ικανοποιημένος/η.
Η ζωή που δεν αναγνωρίζει καν, λάθη.
[αστείο]
Η ζωή που δεν αστειεύεται,
η ζωή που ως διαρκές παιγνιώδες ρίσκο, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αστειεύεται. Αλλά εσύ, γαντώνεσαι στην φοβική σου σοβαρότητα και δε γελάς.
Η ζωή που αλλάζει όπως θέλεις εσύ.
Η ζωή που αλλάζει όπως θέλουν άλλοι,
η ζωή σου που εναποθέτεις σε άλλους [για να την υποφέρεις],
η ζωή σου που δεν εναποθέτεις σε άλλους [για να την υποφέρεις].
Η ζωή που αλλάζει χαοτικά.
Η ζωή που δεν αλλάζει αν δεν αλλάξεις εσύ πρώτα’
η ζωή που δεν αλλάζει ακόμη και όταν εσύ αλλάζεις.
Η ζωή σου που θα ήθελες να αλλάξεις, αλλα το θεωρείς ματαιο καν να ξεκινήσεις.
Η ζωή στην οποία κατέληξες [με έναν εντελώς ακατανόητο σε εσένα τρόπο και λόγο].
Η ζωή, που ξοδεύεις, πασχίζοντας εμμονικά να την ελέγξεις [ή μήπως να την εξουσιάσεις?].
Η ζωή που σε έχει κουράσει [γιατί για πόσο να δίνεις αγώνες που δεν πιστεύεις?].
[εισαγωγή/εξαγωγή]
Η ζωή σου ώς χρόνος ή/και ως απουσία χρόνου.
Η ζωή σου ως κάποια αφηρημένη πραγματικότητα που “αυτή είναι”.
Η ζωή ως κατεύθυνση, που ενίοτε στρέφει αστραπιαία από μια νέα κίνηση, μία πρωτότυπη σκέψη, μια ασυνήθιστη επιλογή, ένα ατύχημα, έναν μικροσκοπικό ιό, έναν αναδυθέντα πόθο, μια ονείρωξη, μια αυταπάτη, μια προδοσία.
Όταν προσεύχεσαι κρυφά κάτι από αυτά να συμβεί [όμως εδώ δεν πιάνουν οι ευχές και δεν υπάρχουν μοίρες].
Choose life, choose your future [and trust the process].
Όταν οι βεβαιότητες μας είναι κατασκευασμένες [άρα εξορισμού εφήμερες], ίσως αν είμαστε όντως κάτι [αν η ζωή μας είναι όντως κάτι] αυτό είναι οι αντιφάσεις, οι ασυνέχειες, οι αντιθέσεις, τα ερωτηματικά και οι αμφιβολίες μας, και η ποίηση που [κυρίως] εκεί ανθίζει .
Υ.Γ. Σίγουρα ζείς/είσαι [dasein]? και αν ναι, ως το πρωτότυπο ή ως ακόμη ένα avatar/αντίγραφο του αντιγράφου του αντιγράφου? [γιατί και αυτά, τα αμέτρητα, ζούν μια χαρά].