Γράμμα από τον Άγιο Βασίλη

Αγαπητέ Κώστα,

Διάβασα με χαρά το γράμμα σου. Είδα ακριβώς τι μου ζήτησες και οφείλω να σου δώσω μια απάντηση για όλα αυτά. Να το ξέρεις, σε όλους απαντάω. Κατάλαβα, λοιπόν, πόσο πολύ σου λείπει η παλιά σου γειτονιά. Να υπάρχουν πολλά καταστήματα, με ποικιλία σε προϊόντα. Σωστά;

Αρχικά, μου ζητάς σαν δώρο ένα μαγαζί με παιχνίδια, στη γειτονιά σου. Παραπονιέσαι που έκλεισε και το τελευταίο που υπήρχε και δεν ξέρεις από πού να πάρεις ένα παιχνιδάκι για τα ανίψια σου. Κώστα, εσύ δεν πας σε αυτό το τεράστιο πολυκατάστημα που βρίσκεις μέσα από παιχνίδια μέχρι οδοντογλυφίδες; Θα πρέπει να ξέρεις πως αυτό αλλά και κάποια άλλα παρόμοια, εξαφάνισαν κάθε μικρό μαγαζί της γειτονιάς σου. Πόσο να έριχνε τις τιμές ο κύριος Γιώργος; Το έκανε όσο μπορούσε και τελικά χρεοκόπησε. Λυπάμαι, δε θα μπορέσω να κάνω αυτό που ζητάς λοιπόν.

Ψάχνεις να αγοράσεις ένα κομοδίνο για το κρεβάτι και σου λείπει το μαγαζί που είχε ο Μιχάλης δίπλα σου με τα κλασσικά έπιπλα. Μα, για περίμενε. Εσύ μετά τη δουλειά σου δεν πεταγόσουν σε αυτό το ξένο υπερκατάστημα που έχει έπιπλα και γυρνούσες με φορτωμένο το αμάξι κάθε φορά; Ξέρεις αυτή η αλυσίδα πουλάει τα πάντα πιο φτηνά και έκλεισε το μαγαζί του Μιχάλη. Δεν μιλάμε για ποιότητα ε; Θυμάσαι σε πόσα κομμάτια έσπασε ο καναπές που αγόρασες πριν ένα χρόνο.

Φυσικά εσύ κατηγορούσες τον Μιχάλη ότι δεν έχει ποικιλία. Πάντως, να σου πω την αλήθεια, το σπίτι σου είναι ίδιο με όσα άλλα επισκέπτομαι κρυφά τα βράδια που έρχομαι από την καμινάδα για να αφήσω τα δώρα στα μικρά παιδιά.

Μετά, μου γράφεις πόσο σου λείπει ένα βιβλιοπωλείο κοντά σου. Ούτε ένα, μου λες, δεν υπάρχει για να αγοράσεις έστω και μια γόμα. Κώστα; Θυμάσαι πόσες φορές γυρνώντας στο σπίτι σταμάτησες με το αυτοκίνητο σου στη γνωστή αλυσίδα ; Ξέρεις, αυτή που έχει τη γόμα που ψάχνεις αλλά χαζεύεις μήπως χρειάζεσαι και καμία τηλεόραση ή κινητό τελευταίας γενιάς. Λυπάμαι Κώστα, ο κύριος Δημήτρης που πουλούσε γόμες και μολύβια, έκλεισε. Δεν άντεξε το βάρος και τα έξοδα. Ευτυχώς πρόλαβε και πήρε σύνταξη και έφυγε για το χωριό. Και εσύ; Αντί να τον στηρίξεις, φώναζες πως δεν ξαναπατάς σε μαγαζί Παναθηναϊκού!

Τώρα τι μου γράφεις εδώ; Παραπονιέσαι πως δεν έχεις ούτε μια κάβα κοντά για να πάρεις ένα κρασί για το εορταστικό τραπέζι. Πάλι ξεχνάς ότι η κυρία Χριστίνα με την κάβα απέναντι σου, έλεγε πως δεν πάνε καλά οι δουλειές; Και εσύ; Βοήθησες; Μάλλον τελικά, πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ, αγόραζες μαζί με το χαρτί υγείας και δύο, τρία κρασιά που τα φόρτωνες όλα μαζί στο πορτ μπαγκάζ. Πάντως η κυρία Χριστίνα ακόμα σε θυμάται μικρό παιδάκι που σου χάριζε καραμέλες ΜΕΖ.

Τι θες; Να φέρω πάλι στη γειτονιά σου μαγαζί με άνθη και φυτά; Κώστα, πάλι ξεχνάς! Και λουλούδια αγοράζεις από την άλλη ξένη αλυσίδα μαζί με 5 κιλά χώμα και λίγες μπαταρίες για τα παιχνίδια της κόρης σου και ένα λίτρο λάδι για το αυτοκίνητο. Σου μύριζε, έλεγες, υγρασία το μαγαζί της κυρίας Σοφίας που πουλούσε τα όμορφα λουλούδια και κάθε πρωί σου χαμογελούσε όταν περνούσες απ’έξω. Από εκείνη μάλιστα, είχες αγοράσει το τριαντάφυλλο το κόκκινο, για το πρώτο σου ραντεβού.

Χάλασε μου γράφεις το κατσαβίδι σου και θες να αγοράσεις άλλο και σου λείπει ο Άρης και το μαγαζί του. Ναι όντως, θυμάμαι πως έμπαινες στο μαγαζί και έπιανες την κουβέντα. Ξεχνούσες να φύγεις από εκεί. Έκλεινες το μαγαζί μαζί του μετά από ώρες που περνούσαν με γέλια και αστεία. Αλλά γιατί από το ίδιο πολυκατάστημα που έπαιρνες τα λουλούδια τσίμπαγες και ένα κατσαβίδι από εκεί; Έκανες παράπονα στον Άρη για τις τιμές του. Ξέρεις ο Άρης είχε 3 παιδιά να ζήσει και αυτό το παραπάνω μισό ευρώ που κόστιζε το κατσαβίδι, ήταν τόσο μα τόσο απαραίτητο για τον Άρη. Μεταξύ μας, δεν έχεις ανάγκη από μισό ευρώ εσύ.

Ποιον θα ήθελες πίσω; Τον Βαγγέλη τον χασάπη; Πάλι τα ίδια Κώστα μου. Πάλι τα ίδια! Τα τελευταία 20 χρόνια αγοράζεις γαλοπούλα για τα Χριστούγεννα και αρνί για το Πάσχα από το αγαπημένο σου σούπερ μάρκετ. Δεν άντεξε ο Βαγγέλης και το πούλησε το μαγαζί για να ανοίξει ένα καφέ ακόμα.

Τι ζητάς τώρα στο γράμμα; Ένα χειμερινό σινεμά και ένα δισκοπωλείο με jazz μουσική σαν το «take five» στη στοά Μπροντγουαίη; Κώστα, τελικά δε βάζεις μυαλό. Εσύ δεν κατεβάζεις ταινίες από το ίντερνετ και τις βλέπεις με την παρέα σου; Δε γέμισες 3 σκληρούς δίσκους με τραγούδια ;

Δεν σε καταλαβαίνω. Τι μου στέλνεις; Πάλι την ίδια φωτογραφία από τη στολισμένη Αθήνα του 1960; Λες να μην την θυμάμαι; Εκεί και όπου αλλού δεν φαντάζεσαι, γυρνάω αυτές τις μέρες, χιλιάδες χρόνια τώρα. Έχει ερημιά γιατί εσύ ακολούθησες τη μόδα και τις ίδιες μέρες κάνεις βόλτα στο τεράστιο εμπορικό κέντρο που ούτε τα αστέρια βλέπεις στον ουρανό ούτε μπορείς να καταλάβεις καν τι ώρα είναι. «Κουράστηκα να περπατάω μέσα στο κρύο με την ομπρέλα και τα σακούλια στο χέρι» δεν έλεγες ;

Με έχεις μπερδέψει τόσο πολύ! Ειλικρινά στο λέω.

Και στη συνέχεια, μία από τα ίδια. Θες να φέρω έναν μαραγκό, ένα ακόμα μαγαζί με ρούχα και διάφορα άλλα τέτοια μαγαζιά που και πάλι θα σου πω, πως εσύ τα αγνόησες κάποτε.
Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ που θα σε αφήσω να περπατάς στους δρόμους με τα κλειστά μαγαζιά ενώ καθημερινά εσύ λες για τα εμπορικά κέντρα : «καλά, εδώ τα βρίσκεις όλα!». Και τώρα ; Δεν έχεις τίποτα στη γειτονιά σου! Ρολά κατεβασμένα, παλιές επιγραφές, πωλητήρια και ενοικιαστήρια αντί για όμορφες βιτρίνες και ζεστά χαμόγελα.

Κλείνω αυτό το γράμμα καλέ μου φίλε. Και ας το κλείσω με ένα ποίημα.

Θαύματα δεν κάνω,

μαγαζιά δεν ανασταίνω.

Τα παιδάκια αγαπώ,

με παιχνίδια τα ζεσταίνω