Εντάξει περάσαμε κρίση μεγάλη και επώδυνη. Περάσαμε ή περνάμε ακόμα; Δύο πράγματα είναι σίγουρα πάντως. Ένα, πως πολλοί κέρδισαν μέσα σε αυτήν. Και δεύτερο, πως ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, μάλλον έχει βυθιστεί σε πραγματική φτώχεια.
Η μεσαία τάξη την σκαπούλαρε μάλλον, αλλά μόνο αφού πούλησε όλα όσα είχε κληρονομήσει ή δημιουργήσει τις περασμένες δεκαετίες. Τώρα καμώνεται την ανήξερη και ξανακοιτά ψηλά, προσπαθώντας να ανελιχθεί στην νέα κανονικότητα (κανονικότητα που δεν αφορά μόνο την παρούσα κυβέρνηση, αλλά και την προηγούμενη…).
Οι στατιστικές έλεγαν και λένε ψέματα. Η’ πιο κομψά, οι στατιστικές μπορούν να αληθεύουν και να ψεύδονται ταυτόχρονα. Ένα παράδειγμα: η ανεργία πέφτει, όχι με εκπληκτικούς ρυθμούς, αλλά πέφτει. Την ίδια ώρα όμως, εκατοσταριές χιλιάδες νέων έχουν μεταναστεύσει, έχουν αποσυρθεί από την εγχώρια αγορά εργασίας. Οπότε; Οπότε διαλέγεται και παίρνεται ανάλογα αυτό που θέλετε να υποστηρίξετε.
Όλα τα τελευταία χρόνια (μάλλον δεκαετίες) στην νεοελληνική κοινωνία επικράτησε ένας οικονομισμός. Αυτό αφορά όλους. Τα κόμματα, αντιπολίτευση και κυβέρνηση, συνδικάτα, διανόηση, κάστες, κλίκες και συναφή. Αφορά και το άτομο (idiot που λένε και οι Άγγλοι) αυτό καθ’ εαυτό. Η επιτυχία στη ζωή, η ποιότητα στην καθημερινότητα μετριόταν σε δραχμές και σε ευρώ αργότερα. Και στην κρίση αυτό-ίσως πιο δικαιολογημένα- διογκώθηκε στο έπακρο. Βέβαια υπήρχαν φωνές (θυμάμαι ένα ρεπορτάζ που μιλούσε ένας λαϊκός πενηντάρης) που έλεγαν κάτι διαφορετικό. “Ρε, ας παίρνω και λιγότερα αλλά να ‘χω την αξιοπρέπειά μου, σαν άνθρωπος και σαν λαός”. Αυτά όλα θεωρήθηκαν ξεπερασμένα και επικράτησε το τάξιμο ξανά. 751 ευρώ βασικός μισθός, επιδόματα, ελαφρύνσεις, αυξήσεις κλπ. κλπ.
Στις πλατείες του ’12, κάτι πήγε να αλλάξει. (Ξέρω πως πολλοί θα ρωτήσουν την πάνω ή την κάτω πλατεία; Για μένα η πλατεία ήταν μία και πολύχρωμη, γι’ αυτό αγαπημένη και ελπιδοφόρα). Δεν πήγε να αλλάξει το ΑΕΠ, ο κατώτερος μισθός, η βασική σύνταξη. Πήγε να αλλάξει όλο το οικοδόμημα, η σχέση του ατόμου με την κοινωνία και της κοινωνίας με την πολιτική και την εξουσία. Μια μεγάλη πολιτική αλλαγή δηλαδή, ένα ξέφωτο για έναν κουρασμένο και μπερμπάντη λαό, που και αυτός μόνος του, τα ‘χε κάνει μαντάρα.
Το τέρας του οικονομισμού ή αλλιώς η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ νίκησε ακριβώς τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να μετρούν ευρώ και όχι πόντους αξιοπρέπειας.
