Xρειαζόμαστε μία μεγάλη, μία ακόμη πιο μεγάλη αλλαγή…

Οφείλουμε να ξέρουμε ορισμένα πράγματα. Οι μεγάλες αλλαγές έχουν θυσίες και ξεβολεύουν. Ή τις θες και μπαίνεις στον χορό ή δεν τις θες και κάθεσαι στα ίδια.

Ο Νεοέλληνας (σε μία του εκδοχή, γιατί έχει πολλές) είναι αυτός που θέλει μεγάλες, θηριώδεις, τερατώδεις αλλαγές αλλά καθόλου έτοιμος δεν είναι να τις δεχτεί, πόσο μάλλον να τις υποστηρίξει. Και βεβαίως πάντα αναζητά θέση και ρόλο στο νέο τοπίο που του υπόσχονται. Βέβαια κατά τους Κυβερνώντες ζούμε τέτοιες μέρες, Μέρες μεγάλων αλλαγών!

Τώρα γιατί η πλειοψηφία του κόσμου καθόλου δεν συμφωνεί (και δεν είναι το θέμα τι θα ψηφίσει) καθόλου δεν απασχολεί! Μερικές φορές η κοινωνία δουλεύει σαν ένα εργοστάσιο. Που δεν φαίνεται, δεν ακούγεται και όμως παράγει. Στα βάθη της κοινωνίας μας, υπόκωφα οι συνειδήσεις επεξεργάζονται, μοχθούν, διαλύονται, ανασυντίθενται. Η φαινομενική ηρεμία σε αυτό που αποκαλούμε ζωή φαίνεται ισχυρή και άτρωτη.

Στο βάθος με σιγανό τρόπο το αίτημα για μια μεγάλη αλλαγή πλάθεται με τους δικούς του ρυθμούς. Αυτό το αίτημα για μια μεγάλη αλλαγή δεν χωρά στις παλιές διαχωριστικές γραμμές, δεν βολεύεται στα συνθήματα (όσο έξυπνα και ψαγμένα και αν είναι).

Βρίσκεται ανάμεσα στα χαμόγελα των ανθρώπων, στην αξιοπρεπή στάση απέναντι στα προβλήματα, στο ξεπέρασμα παλιών δογματικών προτύπων, στην αντοχή παρεών και σχέσεων. Και ας φαίνεται αδύναμο. Στο βαθύ σκοτάδι ένα σπίρτο μπορεί να φανεί εξαιρετικά χρήσιμο. 

Καλή χρονιά
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα…

Υ.Γ. Συγκινείστε αλλά δεν μ’ ακούτε.

Αφιέρωση πρώτη. Στην εφορία, το ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ, την ΔΕΗ, την κινητή τηλεφωνία, την βενζίνη. Και αν μείνει και κάτι για πάρτη σας!

Αφιέρωση δεύτερη. Σε αυτούς που δεν κατανοούν την διαφορά του καταθλιπτικού με το πραγματικό.

Αφιέρωση τρίτη. Στις νέες γενιές που έρχονται πιο ζωντανές, πιο στέρεες και ελπίζω πιο δημιουργικές.