Γράφει η Αθηνά Χατζηαθανασίου
Δρώμενο. Μια λέξη που παίρνει έναν τόσο δα επιθετικό προσδιορισμό και ξάφνου, ξεπηδούν φαντασμαγορικές συναθροίσεις. Συναντήσεις ανθρώπων γεμάτες νόημα, διαφορετικό νόημα, ανάλογα πάντα με το μικρό επίθετο που προηγείται.
«Εκκλησιαστικά» δρώμενα λες κι ευθύς η πίστη κάποιων ανθρώπων ανάβει στο κερί τους, «αθλητικά» δρώμενα λες και οι δάφνες πλέκουνε στεφάνια, «μουσικά» ή «θεατρικά» δρώμενα λες και ένας ολόκληρος κόσμος αποκαλύπτεται μπροστά σου, κάποιες φορές μαγικός, κάποιες άλλες όχι και τόσο. Μα θες να πας ξανά και ξανά κι ας ήταν μία ανείπωτη βλακεία η τελευταία παράσταση που είδες. Ψυχαγωγία το ‘παν, και πράγματι, κάπως παίζει το θέατρο με την ψυχή σου. Και μήπως οι μελωδίες, η πίστη και το ευ αγωνίζεσθαι το ίδιο δεν κάνουν;
Και να που τα δρώμενα έμελλε να αντιμετωπιστούν διαφορετικά. Και να που τα «δρώμενα» επιτρέπονται μόνο αν τους κολλήσουμε το επίθετο «εκκλησιαστικό» μονάχα και για τα υπόλοιπα δρώμενα κρίνεται «απίθανο» να επιτραπεί η πραγματοποίηση τους.
Μα, μη βιάζεστε. Θα υπάρχει μια λογική εξήγηση γι’ αυτήν την αιώρηση των λοιπών δρωμένων πάνω από τις πιθανότητες. Μην είναι τα μικροσκοπικά γραφικά εκκλησάκια πιο κατάλληλος χώρος από τον καθαρό αέρα των σταδίων και των αμφιθεάτρων; Μην είναι ικανότερος ταξιθέτης ο δεξιός ψάλτης ώστε να επιβάλλει τις καθορισμένες από τη δικαιολογία της πανδημίας αποστάσεις; Μην είναι πιο αραιά τοποθετημένα τα στασίδια από τα διαζώματα της Επιδαύρου; Μήπως οι φίλαθλοι και οι θεατρόφιλοι είναι κατά κόσμον πιο «ευπαθείς» από τη θεία Μέλπω και τις φίλες της που πηγαίνουν στην εκκλησία; Η αλήθεια είναι ότι η θεία Μέλπω, ενενηντα-τριών καλοκαιριων και ενενηντα-τεσσάρων χειμώνων, έχει γερή κράση, όλους θα μας θάψει. Μην είναι η εκκλησία σημαντικότερο αγαθό από τον πολιτισμό; Μην είναι, τελικά, η εικονολατρεία σημαντικότερο αγαθό κι από την ίδια την υγεία;
Δεν γράφω για να ψέξω την πίστη κανενός, ούτε και τα λατρευτικά δρώμενα. Ίσως να είμαι άθεη, ίσως και να πιάνω πότε πότε το σταυρουδάκι που φοράω στο λαιμό για να μου δώσει κουράγιο. Δε θα σας πω ποτέ. Ίσως η μόνη μου σχέση με τα εκκλησιαστικά θεάματα να είναι το μαλλί της γριάς στο πανηγύρι του προφήτη-Ηλία ή ίσως πάλι να με περιμένει κάθε Κυριακή ο παπα-Αντώνης για τη Θεία Κοινωνία. Δε θα σας πω ποτέ.
Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι είμαι μπερδεμένη… Μου είπαν να αποφεύγω το συνωστισμό μέχρι να τελειώσει το πρώτο κύμα, αντ’ αυτού ο συνωστισμός στις εκκλησίες επετράπη πρώτος και καλύτερος. Κι αυτός ο επιλεκτικά επιτρεπόμενος συνωστισμός με κάνει να αναρωτιέμαι: είναι εν τέλει αληθινό τούτο το κύμα ή είναι αφρός;
Μου είπαν μη δουλέψεις, θα παίξεις θέατρο ξανά το χειμώνα, αν δηλαδή δε μας παρασύρει το δεύτερο κύμα, όπως το λένε, στο βυθό της ανεργίας.
