Και ενώ ο μέσος σύγχρονος Αθηναίος ιδρώνει με το μποξεράκι Ιούλιο μήνα προσπαθώντας να κάνει οικονομία στο κλιματιστικό, από το μπαλκόνι του αχνοφαίνεται και κρυφογελάει η Ακρόπολις. Αχνοφαίνεται γιατί ο καύσωνας με την αιθαλομίχλη τυλίγουν με τρυφεράδα την πόλη, και κρυφογελάει γιατί έχει δει καλοκαίρια και καλοκαίρια από τότε που χτίστηκε, και δεν παύει να διασκεδάζει με τους κατοίκους του λεκανοπεδίου.
Η αλήθεια είναι ότι στα παιδικάτα της η Ακρόπολις απολάμβανε τελείως διαφορετικό θέαμα τα καλοκαίρια. Ούτε άδεια σπίτια και άδειοι δρόμοι, ούτε φρέντο καπουτσίνο, ούτε θερινά σινεμά. Τι παρατηρούσε τότε λοιπόν η έρημη;
Η καλοκαιρινή περίοδος για τους κατοίκους των Αθηνών ήταν σίγουρα πολυάσχολη και γεμάτη γεγονότα. Μπορεί να μην σηκωνόταν από Ιούνιο μέχρι Αύγουστο να πάνε για μπάνια Μύκονο και Χαλκιδική (όσο να είναι με την άμαξα ήταν κάπως χρονοβόρο, επικίνδυνο και μάλλον άβολο) αλλά για να διανθίσουν κάπως την αρχαιοελληνική τους πραγματικότητα πατούσαν σποραδικά τίποτα εκλογές ή κανένα Παναθήναιο.
Συγκεκριμένα, προς Ιούνιο μήνα αποφάσιζαν ομαδικά ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουν ηγέτη. Δηλαδή οι άντρες Αθηναίοι πολίτες άνω των 25 αποφάσιζαν, οι υπόλοιποι κοιτούσαν με απορία. Έτσι μαζεύονταν στην αγορά παρέα με καμιά καράφα νερωμένο κρασάκι που κουβαλούσε ο υπηρέτης, έβαζαν υποψηφιότητα και ψήφιζαν σηκώνοντας τα χέρια, ή ρίχνοντας κουκιά σε κάλπες. Όσο να’ ναι περνούσε η μέρα με νόημα και ενασχόληση με τα κοινά.
Επειδή όμως εκλογές γίνονταν μια φορά το χρόνο, οι υπόλοιπες μέρες του θέρους κάπως έπρεπε να περάσουν, αποφάσισαν να το ρίξουν στη γιορτή. Αφορμές υπήρχαν και το κρασί έρρεε για τα καλά καθώς είχαν και πολλούς υποψήφιους θεούς να τιμήσουν.
Για αρχή ήταν τα Θαργήλια, περίπου αρχές Ιουνίου, αφιερωμένα στα αγωνιστικά αδέλφια Απόλλωνα και Άρτεμις. Τους προσέφεραν ειδικά εορταστικά ψωμάκια πλασμένα από τους πρώτους καρπούς και μετά περιέφεραν στην πόλη τους “φαρμακούς” ή τα “καθάρματα” για να την εξαγνίσουν. Οι τελευταίοι ήταν κατάδικοι που αφού έκαναν την βόλτα τους στην πόλη και απορροφούσαν επάνω τους όλα τα κακά, τους έριχναν στην θάλασσα, τους έκαιγαν, ή τους έδιωχναν με μαστιγώματα, να πάει καλά το καλοκαίρι.
Την ίδια εποχή περίπου γιορτάζονταν και τα Πλυντήρια, όπου ευτυχώς η κύρια ψυχαγωγία ήταν το πλύσιμο του αγάλματος της Αθηνάς στο Φάληρο. Και μόνο η μεταφορά του ξόανου κατά μήκος της διαδρομής του τραμ πρέπει να ήταν άξιο θέαμα. Και επειδή η Αθηνά ήταν η αδυναμία τους, μετά από ένα μήνα γιορτάζονταν και τα Αρρηφόρια. Δυο παρθένες -όχι δεν σφάζονταν όπως ελπίζατε-, απλά μετέφεραν ορισμένα μυστικά αντικείμενα από το Ερεχθείο σε ένα υπόγειο στο ιερό της “εν κήποις Αφροδίτης”, προς Ιλισό μεριά. Κατασκοπικό θρίλερ.
Τον Αύγουστο δε, που λεγόταν και Εκατομβαιώνας (διόλου τυχαία) γιορτάζονταν τα Παναθήναια. Κάθε τέσσερα χρόνια έβγαιναν σε ειδική, επετειακή έκδοση, των Μεγάλων Παναθήναιων.
Το πρόγραμμα είχε διαγωνισμό τραγουδιού, αθλητικά αγωνίσματα, ιππικούς αγώνες, επιδείξεις χορών, ανδρικά καλλιστεία (μίστερ άθενς 510 π.Χ.), και μια ωραία πομπούλα προς τον ναό της Αθηνάς με θυσία, δείπνο και ό,τι προκύψει. Την τελευταία μέρα είχαν και ιστιοπλοϊκούς αγώνες για να φρεσκαριστούν λίγο στο θαλασσινό νεράκι μετά την επεισοδιακή νύχτα.
