Αστικοί περίπατοι την εποχή του Κορωνοϊού

Κείμενο-Φωτογραφίες: Νεκτάριος Κεφάλας

Αυτήν την περίοδο της ζωής μας, όλοι, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, βγήκαμε για περιπάτους στο «κλεινόν άστυ». Θες γι’ άθληση, θες για να ξεφύγουμε, θες για ν’ απολαύσουμε μια άλλη Αθήνα, που υπήρχε, αλλά δεν την βλέπαμε; Εκεί στέκεται τα τελευταία 200 χρονιά, όπως και τα κτίρια αυτής. Απλώς, μέσα στην ένταση της καθημερινότητας και στον ρυθμό, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, είναι δύσκολο να την παρατηρήσουμε.

Η ηρεμία της πόλης, ειδικά το βράδυ, αυτήν την περίοδο, είναι μοναδική, και με διάθεση νοσταλγική στους περιπάτους που ακολουθούν σας μεταφέρω αυτό: το μεγαλείο της πόλης που ζούμε, αντλώντας εικόνες του παρελθόντος.

Κυψέλη– πλατεία Βάθη. Μια εποχή – δυο περιοχές, σαν συγκοινωνούντα δοχεία

Αυτή η περιοχή νομίζω ότι είναι αδικημένη. Μαζί με την περιοχή κάτω από την Πλατεια_Βαθη, την επονομαζόμενη και Μικρο_Παρισι (από τις ονοματοδοσίες των δρόμων), είναι οι περιοχές που αποτυπώνουν τον παλιό έως προπολεμικό αστικό ιστό της Αθήνας. Καμία άλλη περιοχή νομίζω (εκτός βέβαια από την Πλάκα) δεν προβάλλει τόσο χαρακτηριστικά αυτήν την περίοδο. Ο κόσμος της Αθήνας κάτω από την Αριστοτέλους και στα σοκάκια της πλατείας_Βαθη καθώς και στην γειτονιά around, μια και μόνιμος κάτοικος για μια εξαετία στην οδό Μαγερ στον αριθμό 5 (φαίνεται και σε μια από τις φωτογραφίες) έχω εντρυφήσει στην περιοχή και την αγαπώ πολύ. Και είναι κρίμα, αυτές τις περιοχές να τις εκτιμούν πιο πολύ οι ξένοι απ’ ότι οι γηγενείς.

Πρόποδες Λυκαβηττού–Νεάπολη

Ο απογευματινός περίπατος είχε συντροφιά οικογενειακή. Ωρίων και Μανταλένα ακουληθησαν σε αυτόν το δίωρο περίπατο.

Ανηφορίζοντας την Αλεξάνδρας και περνώντας από την πλατεια_Αργεντινης αντικρίσαμε τ’ αγάλματα που δεσπόζουν εκεί, στρίψαμε στην Φαναριωτών κι εκεί από έναν κάθετο, απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα τον κατακόκκινο ήλιο που έδυε μέσα από τα κτίρια. Ανηφορίζοντας για την Ιπποκράτους, βλέπεις ότι τα νεοκλασσικά πλησίον του Λυκαβηττού έχουν μια άλλη αρχοντιά και βέβαια ένα άλλο μέγεθος. Πιο μεγάλα, πιο αριστοκρατικά, με άλλο τέμπο. Κι εδώ χάνονται μέσα στα 6ώροφα και 7ώροφα κτίρια της αντιπαροχής. Ένα ήταν τυχερό, είχε απέναντι οικόπεδο ή κάποιο νεοκλασσικό, που δεν άντεξε την αναμονή την αναστήλωσης και κατέρρευσε…..

….«Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αύτη. Γη ει και εις γην απελεύσει»…..

Στην διαδρομή συναντήσαμε κι έναν παιδικό φίλο, μόνιμος κάτοικος της περιοχής πολλά έτη. Ο χαιρετισμός “δια_του_αγκωνος“, σύντομη στάση κι ο περίπατος συνεχίζεται…όσο πλησιάζεις προς την Σολωνος όλο και λιγότερα συναντάς, αλλά στρίβοντας στην Διδοτου-Δελφων-απεναντι_Καπλανων πλημμυρίζει από παλιότερους αιώνες και πατίνα κτιρίων του 1800. Εκεί κι η προτομή της Έλλη Λαμπέτη.