Λίγες ώρες μετά τη λήξης της -εν κινήσει- συναυλίας της Άλκηστης Πρωτοψάλτη ζήτησα από τον Παντελή Ντζιάλα, ο οποίος συμμετείχε παίζοντας κιθάρα, να μοιραστεί μαζί μας πώς βίωσε αυτή την ξεχωριστή εμπειρία που πραγματοποιήθηκε σε μία ιδιαίτερη χρονική συγκυρία για όλους μας. Θέλησα να εκφράσω ορισμένες απορίες και αυτές να απαντηθούν από έναν άνθρωπο που συμμετείχε και ξέρει πολύ καλά (μετρά ήδη τρία χρόνια η συνεργασία του με την κα Πρωτοψάλτη) την καλλιτεχνική της υπόσταση και τοποθέτηση. Ίσως να ήταν ένα από τα ηχηρότερα μηνύματα του πόσο χρήσιμη και απαραίτητη είναι η τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της. Είχε όμως οικονομικό αντίκρυσμα; Ήταν πρωτοβουλία του Δήμου; Πόσο καιρό πριν το προετοίμαζαν; Μας απαντά ο Παντελής Ντζιάλας.

Η ιδέα αυτή υπήρχε εδώ και καιρό στο μυαλό της Άλκηστης. Είχαμε μιλήσει γι’αυτό, ήταν δύσκολο τεχνικά, και τελικά μέσα σε αυτή την εβδομάδα βρέθηκε ο τρόπος και είπαμε ότι θα υλοποιηθεί.  Δεν υπήρχε καμία οικονομική συμφωνία.Ήταν πρόταση της Πρωτοψάλτη. Ερωτηθήκαμε όλοι οι μουσικοί εάν θέλαμε να συμμετάσχουμε, αν είμαστε σύμφωνοι σε όλο αυτό και αποφασίσαμε ότι θα θέλαμε να προσφέρουμε με κάποιο τρόπο κι εμείς στην πόλη που ζούμε, κάνοντας αυτό που ξέρουμε να κάνουμε. Να παίζουμε μουσική.

Η  διαδρομή ξεκίνησε από την Τεχνόπολη, Πετράλωνα, Σεπόλια, Αλεξάνδρας, Παγκράτι, Κολωνάκι, Σύνταγμα. Τρεις ώρες συναυλία.

Κανένας από  εμάς εκεί πάνω δεν ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτό που θα συναντούσαμε. Από την πρώτη μας διαδρομή (Κάτω Πετράλωνα), συγκινηθήκαμε όλοι, εγώ έκλαιγα σχεδόν δέκα λεπτά και η Άλκηστη δεν άντεξε, κάποια στιγμή σταμάτησε από το κλάμα. Δε μπορώ να το περιγράψω. Βλέπαμε τον κόσμο να γελά, νιώθαμε την ψυχική τους ανάταση, συμμετείχαν με ρυθμικά χειροκροτήματα. Αυτό το χειροκρότημα ήταν σαν μια νίκη ζωής. 

Για λόγους ασφαλείας δεν είχε ειπωθεί νωρίτερα κάτι, οπότε ο κόσμος δεν ήταν ενημερωμένος. Μεγάλοι άνθρωποι έβγαιναν από τα παράθυρα, παιδάκια μας πετούσαν λουλούδια… Δε μπορώ να το εξηγήσω. Ήταν τρομερό. Όλη αυτή η ενέργεια, η αγάπη μας ισοπέδωσε. Ήμασταν κι εμείς απροετοίμαστοι για κάτι τέτοιο.

Είμαι ένας μουσικός, ο οποίος παλεύει να πάρει το επίδομα όπως πολλοί. Επίσης, πολιτικά είμαι αντίθετος με την κυβέρνηση αλλά αυτό που έγινε σήμερα δεν αφορά την πολιτική. Το αντίθετο. Μάλιστα, αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη μουσική και την τέχνη θα έπρεπε να το καταλάβουν κατευθείαν. Σήμερα μιλούσε η μουσική στη γειτονιά. Αποδείχθηκε ότι η μουσική είναι ασύλληπτο το τι μπορεί να προσφέρει και πόσο  σημαντικό ρόλο παίζει στις ζωές μας και πόσο ανάγκη το είχε ο κόσμος όλο αυτό. 

Τα κανάλια δεν θα δείξουν ποτέ τους ανθρώπους της γειτονιάς που σε ευχαριστούν (γιατί είναι μέσα στην κλεισούρα τους φοβισμένοι και τους δίνεις ένα χαμόγελο). Θα δείξουν τον Μητσοτάκη στη Ρηγίλλης. Εντάξει. Μην ξεχνάμε όμως το άλλο. Για το άλλο έγινε.

Οι ίδιοι που μίλησαν για τα μέτρα ασφαλείας είμαι σίγουρος ότι είναι οι ίδιοι που τα βρίσκουν υπερβολικά. Ο κόσμος έχει μία τάση να μην ευχαριστιέται με τίποτα. Ο ίδιος άνθρωπος που υποστηρίζει κάτι, μετά υποστηρίζει το αντίθετο, όπως τον βολεύει. Προσωπικά είμαι οπαδός του “κάνε κάτι”, μην κρίνουμε τα πάντα. Και στην λαϊκή έχει κόσμο και στο μπακάλικο έχει λίγο κόσμο. Μη μπαίνουμε σε αυτή την τρομολαγνεία που εμείς οι ίδιοι δεν την θέλουμε. Εγώ δεν την θέλω. Δεν θέλω να φοβάμαι τον άνθρωπο δίπλα μου. Το βρίσκω εξωφρενικό. Οι ίδιοι, εμείς, έχουμε κουραστεί από τα μέτρα. Σε λίγο καιρό περιμένουμε να λήξουν κι αυτό θα γίνει με κάποιον τρόπο. Όπως κι εμείς ακολουθήσαμε όλα τα απαραίτητα μέτρα.

Τα συναισθήματα που είχα το πρωί πριν ξεκινήσει η συναυλία δεν μπορούσα να υποψιαστώ ότι θα ήταν αυτά που έχω τώρα. Ούτε και το προηγούμενο βράδυ, που πήγαμε  να κάνουμε κάποιες δοκιμές για να δούμε πώς θα λειτουργήσει αυτό ηχητικά ή τις αποστάσεις και όλα τα σχετικά, υποψιαζόμουν στο ελάχιστο αυτό που τελικά βιώσαμε. Έλεγα  “εντάξει, θα πάμε να παίξουμε αυτό είναι κάτι που θα δώσει χαρά σε κάποιους ανθρώπους”. Όταν τελειώσαμε ήμασταν άφωνοι. Η ενέργεια των ανθρώπων μας είχε καθηλώσει. Συμμετείχαμε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμάς.

Εγώ ο ίδιος σαν μουσικό που βλέπω την τέχνη μου και την εργασία μου αυτή τη στιγμή να πλήττεται από παντού -και όλοι μεταξύ μας το συζητάμε- αισθάνθηκα ότι τονίζουμε με αυτή την κίνηση και την αξία της τέχνης που τώρα την χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ.

Αυτό που έζησα δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Γίναμε κοινωνοί τη δεδομένη στιγμή. Έχει τεράστια σημασία που αυτό έγινε τώρα που ο κόσμος είναι εγκλωβισμένος στα σπίτια. Το συναίσθημα θα ήταν κάποιο άλλο σε διαφορετική χρονική στιγμή. Η μουσική σε αυτή τη συγκυρία είναι αυτή που ενώνει, που ενθαρρύνει. Τραγουδάμε “Είμαστε ακόμα ζωντανοί” και ξέρεις ότι το αντιλαμβάνονται κάποιοι σαν μία προσωπική νίκη. 

Χόρευαν, κάποιοι σοκάρονταν, άλλοι άφηναν τα πράγματα από  το σούπερ μάρκετ και έβγαιναν να δουν τι γίνεται, μας χαιρετούσαν. Είχαν την ανάγκη της επικοινωνίας. Πέρασε λίγο η εικόνα του ότι είμαστε μόνοι, ο καθένας στο σπίτι του. Δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε μια κοινωνία η οποία δέχτηκε κάποια μέτρα γιατί έτσι έπρεπε, αυτό δε σημαίνει ότι βλέπουμε τον άνθρωπο δίπλα μας σαν κινητή βόμβα. 

Έβλεπες ανθρώπους οι οποίοι ενδεχομένως να επικοινωνούσαν και για πρώτη φορά με τους γείτονες τους, γελούσαν, μιλούσαν μεταξύ τους. Και ήταν κάπως, αν θέλεις, ένα έναυσμα για μια νέα αρχή. Σιγά-σιγά θα αρθούν τα μέτρα… Πάμε να σηκωθούμε! Αυτό είναι και το νόημα. Όσο κι αν  θέλουν να το εκμεταλευτούν αυτό κάποιοι…

Η Άλκηστης το σκεφτόταν από το Πάσχα. Πρώτα- πρώτα επειδή είναι υπερδραστήρια όλο αυτό που βιώνουμε της είναι δύσκολο. Από την άλλη σκεφτόταν ότι κάτι πρέπει να κάνει. Δεν έχει και καμία ανάγκη να το κάνει, εδώ που τα λέμε. Ούτε για προβολή το έκανε, ούτε για ανταμοιβή για να έρθει ο κόσμος στις συναυλίες της. Θα έρθει ο κόσμος ούτως η άλλως. Εξάλλου παίζαμε ασταμάτητα τρία χρόνια, περιοδείες, live… Η καχυποψία πίσω από κάθε τι καλό δε χρειάζεται. Έχει ανάγκη η Πρωτοψάλτη να ταΐσει τον εγωκεντρισμό της; Για κανέναν λόγο. Και κανένας από εμάς. Είμαι σε θέση να μιλήσω και για τους μουσικούς. Είναι αδικία κάποιος να το σκέφτεται έτσι.

Η μοναδική ανάγκη κάποιου που ασχολείται με την τέχνη είναι να προσφέρει με τον τρόπο του. Αν είχαμε χρήματα θα προσφέραμε χρήματα, εμείς παίζουμε μουσική. Αυτό μπορούμε να προσφέρουμε. Το καλύτερο που είχε να προσφέρει η Άλκηστης ήταν αυτό. Η φωνή της και τα τραγούδια της.

Το πέπλο του φόβου είναι εξίσου σκοτεινό με αυτό του ιού. Γιατί δεν είναι ο ιός που μας απασχολεί. Είναι ο φόβος του αύριο. Η μοναξιά. Το πώς θα ξυπνήσει το κοινωνικό σύστημα μετά από αυτό. Θα είμαστε μόνοι μας; Θα βλέπουμε έναν άνθρωπο και θα τον αποφεύγουμε ή θα ξαναχαιρετίσουμε κάποιον ουσιαστικά,  με χειραψία; Ο φόβος του αύριο, τι θα συναντήσουμε; 

Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί πραγματικά μου δόθηκε η ευκαιρία να προσφέρω κάτι. Εμείς απλά δεχτήκαμε αυτή την ευκαιρία που μας δόθηκε και η προσπάθεια μας είχε επικεντρωθεί στο πώς  αυτό θα επιτευχθεί. 

Παντελής Ντζιάλας (κιθάρα),Πέτρος Βαρθακούρης (μπάσο), Θωμάς Κοντογιώργης (πιάνο)

Ζαχαρίας Σταμούλος (στον ήχο)