Κι αν έχουν χυθεί τόνοι μελανιού για το θέμα της ευτυχίας, κι αν έχουν χτυπηθεί βάναυσα τα πληκτρολόγια από τους κάθε λογής «ειδικούς» που προθυμοποιούνται να μας δώσουν tips για την κατάκτησή της. Μέχρι και Παγκόσμια Ημέρα της φτιάξαμε!
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία τάση κυνηγιού της ευτυχίας που αγγίζει να όρια της εμμονής. Πρέπει υποχρεωτικά να είμαστε όλοι χαρούμενοι, πετυχημένοι, ικανοποιημένοι. Το κίνημα της «Θετικής Ψυχολογίας» ήρθε να μας χτυπήσει φιλικά τον ώμο, διαχωρίζοντας τα συναισθήματα σε αρνητικά και θετικά και λέγοντας μας πως πρέπει πάση θυσία να υπερισχύσουν τα δεύτερα. Επίσης, υποστηρίζει πως η ευτυχία αποτελεί αποκλειστικά ζήτημα προσωπικών επιλογών. Αυτή η θέση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη καθώς από τη μία αποκόπτει το άτομο από την κοινωνία και από την άλλη «ξεπλένει» τον καπιταλισμό αφού οι ευθύνες για την αποτυχία ή την δυστυχία βαραίνουν εξ ολοκλήρου το άτομο και όχι τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας που αυτός επιβάλει.
Η αποκοπή του ατόμου από την κοινωνία και η προσήλωση στον εαυτό μας είναι όμως αυτή που τελικά σχετίζεται με καταθλίψεις, άγχος, ναρκισσισμό και άλλου είδους διαταραχές. Και εάν η ευτυχία είναι καθαρά θέμα επιλογής, αυτό συνεπάγεται ότι και η δυστυχία είναι θέμα επιλογής και τελικά όσοι είναι καταθλιπτικοί, αποτυχημένοι, άνεργοι, πρόσφυγες κλπ, είναι άξιοι της μοίρας τους αφού μάλλον δεν προσπάθησαν αρκετά. Η αποτυχία, η δυστυχία, η δυσκολία, είναι και αυτά ενδεχόμενα που μπορεί να δημιουργήσουν οργή, θυμό, πόνο, και χρειάζεται πρώτα απ’ όλα, να τους δίνουμε τη θέση που έχουν μέσα στη ζωή μας αν θέλουμε να τα κατανοήσουμε πραγματικά.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν βάλει το δικό τους βαρύ λιθαράκι σε όλη αυτήν την ιστορία. Αποκόμματα πραγματικής ζωής• οι στιγμές ευτυχίας σε κοινή θέα: πλατιά χαμόγελα με λευκά δόντια, γυμνασμένοι γλουτοί, μαυρισμένα σώματα πάνω στην άμμο, χαρούμενες οικογενειακές στιγμές, σκυλάκια, γατάκια, ορκωμοσίες, λουλούδια και αστεράκια. Όλοι θεατές των ζωών των άλλων και του εαυτού μας ταυτόχρονα. Αυτός ο καταιγισμός από αποκλειστικά θετικές εικόνες αποτελεί παραποίηση της πραγματικότητας και μας κάνει να νομίζουμε ότι πάντα κάτι μας λείπει, ότι τίποτα από αυτά που ζούμε εμείς δεν είναι αρκετό. Έτσι μπαίνουμε σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι μόνιμης σύγκρισης, το οποίο σε συνδυασμό με το καταπιεστικό αίτημα της αποκλειστικά θετικής εκδοχής του εαυτού, τελικά μας οδηγεί να είμαστε απογοητευμένοι και δυστυχείς.
Η ευτυχία έγινε επιταγή και ταυτόσημη του πατήματος ενός κουμπιού και ξεχάσαμε να ζήσουμε αυτό που μας συμβαίνει. Και πώς θα απολαύσουμε πραγματικά το ηλιοβασίλεμα όταν δεν το έχουμε δει ποτέ χωρίς ένα κινητό να μας κόβει τη θέα; Πώς θα ζήσουμε τη ζωή με τα όλα της, αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πέσει και να ξανασηκωθεί με τη βοήθεια του χεριού τού Άλλου; Του συντρόφου, της φίλης, του περαστικού.
Κι αν αυτό το κείμενο νομίσατε πως γράφτηκε για να υπονομεύσει την ευτυχία, είστε βαθιά γελασμένοι. Για να της δώσει την θέση που πραγματικά κατέχει γράφτηκε.