Τι πανέμορφη βαρβαρότητα, κάφροι παντού. Κάφρος και συ, μπράβο μπράβο.

Καμιά δικαιολογία.

Σε στήσανε [σταυροφόρε] σύντροφε, έτσι ώστε να πολεμάς για τα δόγματα τους [ενώ συνεχίζεις να ειρωνεύεσαι τις θρησκείες / να πολεμάς – λέμε τώρα].

Ακόμη ένας, πιο μπάτσος από τους μπάτσους, που το μόνο που ονειρεύεται είναι λίγη παραπάνω εξουσία [χρήμα, αναγνώριση, ανωτερότητα, ανέλιξη, έλεγχο κ.α.].

Αυτό μόνο απαντάς σε έναν [πρώην άρρωστο και νυν] παρανοϊκό κόσμο? Αυτή είναι η καλύτερη προσωπική παράνοια που έχεις να συνεισφέρεις?

Μια μικρούλα υπακοή?

Όταν η λύση ενσωματώνεται στο πρόβλημα, το λίπος, ξεπλένεται μονο με λιπος?

Το αίμα ξεπλένεται μόνο με αίμα?

Καμιά δικαιολογία.

Όταν όλα τα κάποτε εργαλεία σου, επιταχύνουν τη σήψη μόνο, η ουτοπία και η δυστοπία αλλάζουν θέσεις τόσο γρήγορα ώστε δεν ξέρουν ούτε αυτές πιά, ποιά είναι ποιά. Σιγά μη μπορείς να τις ξεχωρίσεις εσύ.

Είμαστε παράλογοι απο τη φύση μας, άρα είμαστε στο στοιχείο μας τώρα, και ας μην του φαίνεται.

Άρα τι φοβόμαστε δεν καταλαβαίνω.

Μάλλον το ότι ακόμη προσποιούμαστε ότι σκεφτόμαστε, ότι ακόμη προσποιούμαστε ότι κινούμαστε, ότι ακόμη προσποιούμαστε ότι θρώσκουμε άνω, ότι ακόμη προσποιούμαστε ότι κάτι κάνουμε.

Οπότε γάμα το, απο το να προσποιείσαι, μη σκέφτεσαι καθόλου, σβήσε το κεφάλι σου, σβήσε τον εαυτό σου, σβήσε και τις αναμνήσεις του πώς ήσουν όταν κάποτε σκεφτόσουν [έστω και κάπως κουτσά].

Έτσι κι αλλιώς καμία [υγιής] αγάπη δε θα σε σώσει, γιατί καμία υγιής αγάπη δε γίνεται να σε σώσει. My half-ugly brain dead space monkey 🐵.

Αφού σ αρέσει να σαι πιόνι, γίνε τουλάχιστον όμορφο πιόνι’ χαμογέλα λοιπόν.

Υ.Γ. Το μήνυμα που περνάει [και αυτό που δεν περνάει] είναι ότι δεν υπάρχει μήνυμα γλυκέ, δυσμορφικέ μικρέ μου ηλίθιε. Ποτέ δεν υπήρξε. Ευχεcτε.