Μία πόλη μπορεί να υποδεχτεί ένα θερμό καλοκαίρι; Η Αθήνα παρά τα όσα μας δυσκολεύουν διατηρεί σημεία που μας βοηθούν να χαλαρώσουμε, να ψυχαγωγηθούμε και να ηρεμήσουμε. Άλλα έχουν απομείνει από τα παλιά χρόνια άλλα είναι σύγχρονες δημιουργίες. Αυτό το ψηφιδωτό είναι μοναδικό!

Πλατείες, πεζόδρομοι, ταράτσες, αυλές δημιουργούν ένα δίκτυο δροσιάς!
Εκεί βρίσκει κανείς δεκάδες ενδιαφέροντα σημεία. Μπαρ, ταβέρνες, καφέ, ουζερί και ότι άλλο βάζει ο νους ενός κλασικού Αθηναίου.

Η πόλη αντέχει ακόμα και εμείς μαζί της!

ΑΚΟΥΣ ΤΗΝ ΑΥΛΗ;

«Μόνος να περιμένω
που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω
από τις πλάκες της αυλής»
Οδυσσέας Ελύτης, «Μονόγραμμα»

Την αυλή, την παλιά αθηναϊκή αυλή, ούτε την ακούς ούτε την βλέπεις πια. Ήταν παγίδα ο τίτλος. Θα μπορούσες όμως. Θα μπορούσαμε όλοι.

Όταν αποφασίσεις ξανά να κάνεις την τσάρκα σου στο κέντρο της πόλης ψάξε κάπου ανάμεσα στα στενά της Πλάκας, του Μεταξουργείου, του Κεραμεικού, τις μαγικές αυλές του παρελθόντος. Οι περισσότερες από αυτές καταστράφηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν πάρθηκαν οι βιαστικές και κερδοσκόπες αποφάσεις της οικοδόμησης, με την ανέγερση των μεταπολεμικών πολυκατοικιών της αντιπαροχής. Ξέρεις, αυτές, τις γνωστές, όπου ζούμε σήμερα όλοι.
Και τότε δηλαδή, πού ζούσε ο κόσμος; Ο «κόσμος», πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, επαρχιώτες από κάθε γωνιά της χώρας, πόρνες, εργάτες, μεροκαματιαρήδες, φοιτητές, ρεμπέτες, χασικλήδες, γέροι και μικρά παιδιά, ζούσαν σε κάμαρες, σε δωμάτια με ετοιμόρροπες οροφές, που είχαν στη μέση μιαν αυλή. Φαντάσου ένα πλυσταριό, ένα πηγάδι, μπόλικη μπουγάδα απλωμένη στα σκοινιά, τενεκέδες γεμάτους χώμα, δυόσμο, γεράνια και γιασεμί, κοτούλες να τρέχουν δεξιά κι αριστερά, άφθονο κουτσομπολιό, κλάματα, δράματα, ξεφωνητά και γέλια. Έναν ωραίο καθημερινό πανικό.
Πώς θα μπορούσες σήμερα να ακούσεις τις νότες της παλιάς αυλής; Υπάρχουν ακόμα θείες, γιαγιάδες, γεροντάκια, μερακλήδες νεοέλληνες διάσπαρτοι στην Αθήνα, που συντηρούν διαμάντια στον περίβολο του σπιτιού τους. Βρέχουν ακόμα τις αυλές τους με το λάστιχο, φυτεύουν ντοματούλες και κρεμμύδια και πίνουν τον ελληνικό καφέ τους έξω στη δροσιά. Ψαξ’ τους από Χαλάνδρι σε Νίκαια κι από Πατήσια σε Καλλιθέα. Όποιος περπατάει, βρίσκει.
Ψάξε και τις αυλές μουσείων (Νομισματικό, Εθνικό Αρχαιολογικό) και πολιτιστικών οργανισμών (η αυλή του ΜΙΕΤ, Θουκυδίδου 13), αυλές σε εκκλησίες, σχολεία, εστιατόρια, καφέ και bar. Η Αθήνα ακόμα σιγομουρμουρίζει την άνοιξη και τα καλοκαίρια στις αυλές της. Άκου, άκου!
«Θέλω να πω ότι μια αυλή σπιτιού, με τα πέτρινα σκαλάκια, τους ασβεστωμένους τοίχους, με τα γεράνια στον ντενεκέ ή ένας περίβολος μοναστηριού με το πηγάδι, τις καμάρες, τα κελιά είναι πολύ πιο κοντά στο πνεύμα που γέννησε τους Απόλλωνες ή τις Νίκες ή τις Θεομήτορες και τους Οσίους παρά οι ποιμενικές σκηνές και τα ροζ αγγελάκια που έκαναν οι μετρ της Αναγέννησης».
Ο. Ελύτης, «Αυτοπροσωπογραφία σε λόγο προφορικό»

Επισκέψου Οπωσδήποτε. Την αυλή στης οδού Πρυτανείου 9 στα Αναφιώτικα. Μια σειρά από δωματιάκια που στεγάζουν σήμερα το Τμήμα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων και Επικοινωνίας του Υπ. Πολιτισμού. Αφέσου στο ανοιξιάτικο αεράκι μαζί με τα ράθυμα γυναικεία αγάλματα και άκου τη σιωπή.

Άκου & Δες Βάλε στο youtube: «Υπομονή Γρηγόρης Μπιθικώτσης Αλίκη Βουγιουκλάκη». Η θρυλική σκηνή γυρίστηκε το 1964 στην αυλή της οδού Βάκχου 5, όπου στεγάζεται σήμερα το 17ο Σύστημα Προσκόπων Ακροπόλεως. Μπορείς και να την επισκεφτείς.

Δες & Διάβασε Δες: τις «Κυρίες της Αυλής», ελληνική ταινία του 1966, τρυφερότητα, χιούμορ, αθωότης («βάζω τα σπίρτα, βάζετε τα τσιγάρα;» και «ούλα ούλα ούλα!»). Διάβασε: την «Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Πράματα και θάματα σε μια αυλή της δεκαετία του ’50, στο Βύρωνα.

«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ!»

Αν είσαι απ’ αυτούς που παρκάρουν πάνω σε συνοικιακό πεζόδρομο ή περνούν από μέσα με το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι τους σε ώρα αιχμής και παιδικού παιχνιδιού, θα στο έχουν πει. Δεν είναι δρόμος, είναι…

Τι είναι πεζόδρομος; Και πώς ξεκίνησαν να κατασκευάζονται στην Ελλάδα οι μικροί πεζόδρομοι της γειτονιάς και οι μεγάλοι, της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, της Αποστόλου Παύλου, της Ερμού, της Αδριανού, της Αιόλου;
Η ιδέα της πεζοδρόμησης μας ήρθε στην Αθήνα γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ’70, απ’ τα εξωτερικά… Από τις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, με τους ατελείωτους πεζόδρομους στο ιστορικό τους κέντρο. Η πρωτεύουσα όφειλε να αποκτήσει δίκτυο πεζοδρόμων, προκειμένου να αναδειχθεί ο χαρακτήρας του αθηναϊκού ιστορικού κέντρου. Επιπλέον, οι πυκνοκατοικημένες γειτονιές της πόλης (βλέπε Κουκάκι, Κυψέλη, Εξάρχεια και Ομόνοια), έπρεπε να «αναπνεύσουν», με τη μετατροπή δρόμων αυξημένης κυκλοφορίας σε πεζόδρομους. «Δρόμους» για τους πεζούς, δηλαδή.
Σήμερα οι πεζόδρομοι της Πλάκας, του Θησείου, του Μοναστηρακίου, θεωρούνται δεδομένοι. Όμως πολλοί από εμάς θυμούνται δρόμους και αυτοκίνητα στη θέση τους. Δεκαοχτώ χρόνια πριν, το 2001, ολοκληρώθηκε η πεζοδρόμηση της Διονυσίου Αρεπαγίτου και πλέον κανείς δεν μπορεί να τη φανταστεί ασφαλτοστρωμένη. Τουρίστες, μικροπωλητές, πλανόδιοι μουσικοί, δέντρα, λουλούδια, ατελείωτες ορδές από πεζούς, τουρίστες, περιπατητές, παγωτό στο χέρι, πατίνια και ποδήλατα.
Και οι πιο μικροί πεζόδρομοι «σώσανε» κάποτε τις γειτονιές. Από το καυσαέριο, τους απρόσεχτους οδηγούς, τη φασαρία, τις κόρνες, τη διαρκή κυκλοφορία και τον καθημερινό εκνευρισμό. Οι κάτοικοι πήραν το χώρο τους πίσω, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι είναι που διεκδίκησαν απ’ το Δήμο την πεζοδρόμηση. Τα παιδιά βγήκαν με ασφάλεια να παίξουν στη γειτονιά, οι γονείς ξένοιασαν, οι ηλικιωμένοι καθιέρωσαν τη βόλτα τους. Μαγαζιά που άνθισαν, παρέες που ξανάνιωσαν, το συνοικιακό μπίρι μπίρι, το χαρούμενο μελίσσι των γειτόνων, ειδικά μες το κατακαλόκαιρο. Φωνές, τσιρίδες, γέλια, μουσικές, η ελληνική μεσογειακή εξτραβαγκάντσα σε όλο της το μεγαλείο. Ηλιόλουστες μέρες, υγρές νύχτες, σαγιονάρες στα πλακάκια και η μόνιμη αναζήτηση για δροσιά.
Προσοχή! Τους πεζόδρομους επιβάλλεται να τους ζούμε! Αλλιώς βαραίνουν, εγκαταλείπονται και σκοτεινιάζουν. Μην τους αφήσετε να γίνουν εναλλακτική λύση παράνομου πάρκινγκ ή χώροι δημόσιας – αν και κρυμμένης στις γωνίες – παραβατικότητας.

Ψαγμένοι Πεζόδρομοι
Της Γεωργίου Ολυμπίου, στο Κουκάκι. Για ατελείωτα θερινά απογευματόβραδα με καφέ, ποικιλίες, τσίπουρο, μεζέ και ξανά καφέ. Της Βαλτετσίου, στα Εξάρχεια. Για να χαθείς μέσα στο καράκεντρο, να νιώθεις ότι εδώ δεν μπορεί να σε βρει κανείς…

Πεζόδρομοι που Αναστήθηκαν
Της Αγίας Ζώνης, στην Κυψέλη. Φουλ στη συνοικιακή ζωή. Θα φας «μπαλιά» το καλοκαίρι, δεν υπάρχει περίπτωση! Αλλά θα σ’ αρέσει… Καταλήγει στη Φωκίωνος. Ιστορικός πεζόδρομος, πιες το ποτό σου εκεί. Κάτω από πλάτανους και τα αρχαία νερά του χειμάρρου, που κυλούν ακόμα (κάπου) κάτω απ’ τις ζεστές πλάκες.

Από Χείμαρρο σε Πεζόδρομο!
Η ιστορική πλημμύρα του 1961, μετέτρεψε πολλούς κεντρικούς δρόμους της Αθήνας σε χείμαρρους. Πατησίων, Αλεξάνδρας, Βουκουρεστίου, Σίνα… Όταν, λίγα χρόνια μετά, η συζήτηση περί μαζικής κατασκευής πεζόδρομων έφερε στο τραπέζι την πεζοδρόμηση της Βουκουρεστίου, πολλοί ήταν οι Αθηναίοι που αμφισβήτησαν το εφικτό της αλλαγής, εξαιτίας της έλλειψης υποδομής…

«Σε μια τέτοια στιγμή, στον αγώνα με τις ζημιές και τη φθορά, τού φάνηκε ότι ξεχώρισε μέσα από το παράθυρο, πέρα στον πεζόδρομο, πόδια, μυριάδες πόδια αόρατων ανθρώπων, εικόνα θαμπή σαν απειλή: το επόμενο δευτερόλεπτο όμως, το όραμα ετούτο, η παραίσθηση, χάθηκε και απόμεινε μόνο ο ήχος των βημάτων, στη διαπασών.»
Ευθύμιος Καλομοίρης, απόσπασμα από το διήγημα «Πεζόδρομος» (από τη συλλογή διηγημάτων «Η ζωή δεν αγαπάει τις αλήθειες»)

Ο πλατύς, η Πλατεία, το πλατύ

Εντάξει, την πλατεία δεν είναι να την «κλίνεις» σαν επίθετο.
Είναι να βγαίνεις βόλτα και να ανοίγει η καρδιά σου.

Ότι ο Δήμος Αθηναίων διαθέτει σχεδόν 100 πλατείες είναι φανταστικό! Ότι με το που φτιάχνει λίγο ο καιρός τρέχουμε με ιμπεριαλιστικές τάσεις να τις κυριεύσουμε, μοναδικό ελληνικό φαινόμενο! Ότι τα παιδιά δεν παίζουν πια ελεύθερα στις πλατείες της γειτονιάς, χωρίς φόβο και διαρκή επίβλεψη, είναι ένα θέμα…
«Πιάνω να ζωγραφίσω / τα παιδιά μες στην πλατεία / σαν να ‘ταν όπως πρώτα / κι όπως θα ‘θελα» (Σωκράτης Μάλαμας, «Τα παιδιά μες στην πλατεία»)

Στις πλατείες με τα ξύλινα παγκάκια, τα σιντριβάνια, τα παρτέρια και τις εκκλησίες, κάποτε, μεγάλωναν ταυτόχρονα διαφορετικές γενιές. Το πεντάχρονο συνυπήρχε με το δεκαπεντάχρονο, κυνηγητό παίζανε καμιά εικοσαριά παιδιά μαζί όλων των ηλικιών, αμπάριζα, κρυφτό, μακριά γαϊδούρα και για τα δύο φύλα και για όλες τις φάσεις ανάπτυξης. Τα κορίτσια έπαιζαν ποδόσφαιρο, τα αγόρια έριχναν τις κοπέλες μες στα σιντριβάνια, μπουγέλο το καλοκαίρι, κιθάρες και τραγούδια στα παγκάκια, χαρούμενοι εφηβικοί έρωτες και οι γονείς – συνήθως – στα σπίτια τους, δεν ανησυχούσαν.

Πώς στερήθηκαν έτσι οι νέες γενιές το θαύμα της ελληνικής πλατείας; Πώς έγινε στις μέρες μας πεδίο αράγματος και διασκέδασης κυρίως για τους ενήλικες; Τυχαίο που σε ορισμένες γειτονιές οι κάτοικοι αυτοοργανώνονται προκειμένου να «καταλάβουν» πάλι, με τρόπο οικογενειακό, τις πλατείες τους;

Από την άλλη πλευρά, την πλέον θετική δηλαδή, τα τραπεζάκια πάνω στις πλατείες είναι γεμάτα καφέδες, μπύρες, μεζέδες και ποτά, πιάτο πάνω σε πιάτο, ποτήρι δίπλα σε ποτήρι (βλέπε πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι, Αυδή στο Μεταξουργείο, Αγίας Ειρήνης στο Μοναστηράκι, Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, κλπ, κλπ!).
Μικρά χωριά είναι το καλοκαίρι οι αθηναϊκές πλατείες. Ακούς τα τζιτζίκια στα δέντρα και πουλιά που κελαηδούνε, ναι! Δεν χορταίνεις τη σκιά των δέντρων, ο ήλιος δεν σε χτυπάει στο πρόσωπο, το αεράκι (καμιά φορά) φυσάει, πέρα δώθε οι περαστικοί ή οι διπλανοί σε άλλα τραπέζια είναι θέαμα εύκολο, ξεκούραστο, σαχλό.

Όταν δουλεύεις στην πόλη, καλοκαίρι, και οι διακοπές φαντάζουν μακρινές, μια πλατεία υπάρχει κάπου κοντά σου, που σε σώζει. Ενίοτε φιλοξενεί μια αυτοσχέδια μπάντα που μερακλώνει εδώ και τώρα ή μια θερινή προβολή, μια συναυλία, μια κάποια παράσταση. Στην Αθήνα, πάντα, παντού, σε κάποια άκρη, θα δεις να ξεφυτρώνει μια ανακουφιστική πλατεία. Διαχρονική και νέα.

Τραγουδιέται η πλατεία
Κόλλημα οι Έλληνες τραγουδοποιοί με την πλατεία: «Πλατεία Βάθης» (με τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου), «Στην Πλατεία Καπνικαρέα» (Λένα Πλάτωνος), «Το τραγούδι της πλατείας» (με Βασίλη Παπακωνσταντίνου), «Πλατεία Ασωμάτων» (Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας), «Πλατεία» (Αλκίνοος Ιωναννίδης), «Στην πλατεία Αβησσυνίας» (Αντώνης Καλογιάννης), «Ομόνοια Place» (Μαρινέλλα). Και ποιος ξέρει ποια άλλα…

Ραντεβου στην πλατεία «Πάμε πλατεία» και «Ραντεβού στην πλατεία» είναι ιστορικές φράσεις που δεν λέμε πια. Κάποτε τις λέγαμε, δυο τρεις φορές τη μέρα. Το καλοκαίρι παραπάνω. Ααα και στο «που θα ‘σαι παιδί μου;», απλά και απέριττα η απάντηση ήταν «πλατεία». «Θα ‘μαι πλατεία.»

Εξωτικές πλατείες
Για κάποιο λόγο στην Αθήνα υπάρχουν οι εξής μικρές, εξωτικές πλατείες: Πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας (Νεάπολη), Πλατεία Αιγύπτου (Αλεξάνδρας και Πατησίων) και… Πλατεία Ουρουγουάης (περιοχή Χίλτον). Κουφό; Ό,τι ξέρεις ξέρω.

Τραμπάλα στις Ταράτσες

Μπορείς να το φανταστείς;
Να είχαν λέει πάνω τους οι ταράτσες μικρές παιδικές χαρές, με τσουλήθρες, τραμπάλες και κούνιες.
Και γύρω γύρω όλοι.

Σιγά το δύσκολο. Το δύσκολο δεν είναι να γίνει. Το δύσκολο είναι να πάρεις την πρωτοβουλία να συνεννοηθείς με τους υπόλοιπους ενοίκους ή ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας, να αυτοοργανωθείτε (έτσι γίνονται τα πιο ωραία πράγματα), να σχεδιάσετε, να χρηματοδοτήσετε και να υλοποιήσετε… μια παιδική χαρά στην ταράτσα! Για τα παιδιά τα δικά σου και του γείτονα. Ένας δημόσιος χώρος μέσα στον ιδιωτικό. Μια όαση αθωότητας κάτω από τον αττικό ουρανό.

Η συζήτηση για την αξιοποίηση των ταρατσών έχει «ανοίξει». Έχει συμπεριλάβει παρόμοιες ιδέες και σχέδια. Όπως και σκέψεις για τη δημιουργία θερμοκηπίων και λαχανόκηπων, την τοποθέτηση ηλιακών συλλεκτών ενέργειας και την ολοκληρωτική μετατροπή της αστικής ταράτσας σε χώρο πρασίνου, ή αλλιώς στα λεγόμενα φυτεμένα δώματα.
Χρειάζεται κάτι περισσότερο από κατάθεση χρόνου και χρήματος. Χρειάζεται επένδυση στον ποιοτικό, ελεύθερο χρόνο (που δεν ξοδεύεται αποσκοπώντας σε κανένα «παραγωγικό» αποτέλεσμα) και στον ποιοτικό, ελεύθερο, δημόσιο χώρο. Επένδυση στις σχέσεις και την εγγύτητα. Στην εμπιστοσύνη και την οικειότητα. Επένδυση στην κοινότητα, που είναι (θέλεις δεν θέλεις) η προέκταση και ο «καθρέφτης» του σπιτιού σου. Δείξε μου την ταράτσα σου, λοιπόν, να σου πω ποιος είσαι!
Κι αν είσαι κάποιος που κάνει τραμπάλα στην ταράτσα του, τότε είσαι φίλος μου…

Υπολόγισε και Σκέψου!
Με τη φυτεμένη ταράτσα εξασφαλίζονται: περίπου 30% μείωση της ενέργειας και της θερμοκρασίας για τον τελευταίο όροφο, 10-20% για τους άλλους ορόφους. Μεγαλύτερη προστασία από ανέμους, απορρόφηση εξωτερικών θορύβων, περισσότερο οξυγόνο (1,5 φυτεμένης στέγης καλύπτει τις ανάγκες οξυγόνου ενός ενήλικα για ένα χρόνο), λιγότερη έκλυση διοξειδίου του άνθρακα, μικρότερες πιθανότητες για πλημμύρες, λιγότερη χρήση κλιματιστικού το καλοκαίρι!
Επιπλέον, το κόστος φύτευσης μιας ταράτσας είναι το ίδιο με το κόστος μόνωσής της. Αξίζει!

Οι λόφοι όλοι δικοί σου

Είναι άραγε «δικοί» μας οι λόφοι της Αθήνας; Τους τρέχουμε; Τους χαιρόμαστε; Τους περπατάμε; Ή μήπως ανήκουν μόνο στους θεούς και είναι άπιαστοι, ακόμα;

Κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής Ακρόπολης, Κουκακίου, Θησείου και Πετραλώνων έχουν οργανώσει το «Κίνημα Φιλοπάππου», που διεκδικεί την ελεύθερη πρόσβαση στους λόφους Φιλοπάππου, Πνύκας και Νυμφών. Φαίνεται πως η πολιτεία είχε σκοπό να τους περιφράξει, να τους κλείσει και να επιβάλλει εισιτήριο εισόδου. Εντάξει εισιτήριο για την Ακρόπολη, αλλά μπορείς να φανταστείς εισιτήριο για να κάνεις τον περίπατό σου στους γύρω λόφους; Και για να προσανατολιστούμε όλοι και να ξέρουμε τι έχουμε (και τι θα χάναμε), ας κάνουμε λίγη (πολιτιστική) γεωγραφία, σχετικά με τους λόφους του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.

Λόφος Ακρόπολης, ξεκινάμε από τα βασικά. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι όλοι τον έχουμε επισκεφτεί. Αλλά, κυρίως, ότι σκαρφαλώνουμε έστω μια φορά το χρόνο, για να θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη ότι ζούμε μες στα πόδια του.
Αγοραίος Κολωνός, νότια του ναού του Ηφαίστου, πολύ κοντά στον Άρειο Πάγο και δίπλα στην αρχαία αγορά των Αθηνών. Μικρός αλλά τίμιος.
Άρειος Πάγος, ανάμεσα σε Ακρόπολη, Αγοραίο Κολωνό και λόφο Πνύκας. Εκεί λειτουργούσε η Βουλή του Αρείου Πάγου, το δικαστικό σώμα της αρχαίας Αθήνας δηλαδή, κι εκεί μίλησε ο Απόστολος Παύλος για τη «νέα» τότε θρησκεία, παίρνοντας με το μέρος του τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη!
Λόφος Πνύκας, όπου συγκαλούνταν η συνέλευση της Εκκλησίας του Δήμου. Ήταν ιερός τόπος, αφιερωμένος στο Δία κι εκεί είχε «στηθεί» το Ηλιοσκόπιο του Μέτωνα για τη μέτρηση της κίνησης των ουρανίων σωμάτων.
Λόφος Νυμφών ή Λόφος Αστεροσκοπείου, από όπου θαυμάζεις τον ναό του Ηφαίστου. Βραχώδης, όμορφος.
Λόφος Φιλοπάππου ή Λόφος Μουσών, ακριβώς απέναντι από την Ακρόπολη. Το ότι είναι ακόμα ελεύθερα επισκέψιμος το χρωστάμε στους γύρω κατοίκους. Καθαρά.

Κάποιοι λένε ότι τους λόφους της Αθήνας δεν τους αξιοποιούμε, δεν τους εκτιμούμε αρκετά. Δεν βολτάρουμε, δεν τους επισκεπτόμαστε. Δεν ξεσκάμε, τελοσπάντων. Η αλήθεια είναι ότι τόσοι λόφοι στο κέντρο και στο απόκεντρο μιας πρωτεύουσας μάλλον δεν υπάρχουν πουθενά στην Ευρώπη. Και οι λόφοι «όλοι δικοί μας» είναι. Γιατί δεν ξαμολιόμαστε;

Λόφος Αγχεσμός
Ή Τουρκοβούνια ή Λυκοβούνια. Δεν είναι βουνά, είναι σειρά από λόφους, πολύ πληγωμένη εξαιτίας του λατομείου της εταιρείας ΚΕΚΡΩΨ, που λειτουργούσε εκεί ως το 1976. Εξού και ονομάζονται και Νταμάρια, αφού η περιοχή δεν έχει καθαριστεί ακόμα από τα αίσχη που άφησε πίσω του το λατομείο. Περιλαμβάνουν το Αττικό Άλσος, για τσάρκα ανάμεσα στα δέντρα και δημόσια πώρωση στα υπαίθρια όργανα γυμναστικής.

Λόφος Ελικώνος
Ή Αλεπότρυπα. Κάποιοι μένουν δίπλα του και δεν τον έχουν επισκεφτεί ποτέ. Στα όρια Κυψέλης και Γαλατσίου, 140 στρέμματα εν δυνάμει πράσινο και οξυγόνο, είχαν κηρυχθεί αναδασωτέα από το 1934. Μια μάχιμη ομάδα κατοίκων της περιοχής, η Ομάδα Προστασίας Λόφου Ελικώνος, έκανε ότι μπορούσε για να μην κατασκευαστεί το (σημερινό) γήπεδο ποδοσφαίρου με ένα κάρο τσιμέντο και ψηλά τείχη. Δίχως την άδεια της Δασικής Υπηρεσίας, οι αθλητικές εγκαταστάσεις όχι μόνο χτίστηκαν αλλά και μετέβαλλαν οριστικά τον ελεύθερο και πράσινο χαρακτήρα του λόφου.

Λόφος Φινοπούλου
Ανατολικά του Πεδίου του Άρεως. Εξαιρετικός για παιδιά (έχει και παιδική χαρά), υπέροχος για ενήλικες (ειδικά μετά τη δουλειά), ό,τι πρέπει για ζευγαράκια (ηλιοβασίλεμα και τα σχετικά). Απλά πήγαινε!