Μια λίγο διαφορετική βόλτα για το προτελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη που μυρίζει χαρτί και μελάνι και έχει φόντο το καταπράσινο πάρκο των Αθηνών.
Το Φεστιβάλ Βιβλίου μετράει 52 χρόνια ύπαρξη, σε σημείο που στη συνείδηση των Αθηναίων έχει φτάσει να γίνει θεσμός. Γνωστή ως Έκθεση Βιβλίου στα πηγαδάκια της πόλης, πάντα γινόταν στο Πεδίο του Άρεως εκτός από ένα μικρό break στο Ζάππειο για κάποια χρόνια – αυτά της οικονομικής κρίσης. Κάθε χρόνο φροντίζω να κάνω ένα πέρασμα, συνήθως ψάχνοντας κάτι συγκεκριμένο, όμως φέτος είχα παραπάνω από τρεις ώρες να αφιερώσω – και δεν ήταν αρκετές.
Το περασμένο Σάββατο η Μαυροματαίων έμοιαζε πιο πολυσύχναστη από ποτέ, με την κεντρική πύλη να είναι γεμάτη κόσμο. Την ώρα της άφιξης είχε και συναυλία που παρακολουθούσαν αρκετοί (πολλές εκδηλώσεις γίνονται στο πλαίσιο του φεστιβάλ όπως παρουσιάσεις, συζητήσεις ή θεατρικές παραστάσεις), αλλά ακόμη περισσότεροι βρίσκονταν ανάμεσα στα περίπτερα. Σκεπτόμενη ότι στην εποχή του AI, το βιβλίο επιβιώνει ακόμη, έπιασα με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον ένα ένα τα περίπτερα της δεξιάς μεριάς που έφταναν μέχρι αρκετά ψηλά, σχεδόν ως το Άλσος. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αντισταθείς να μην τα αγοράσεις όλα, αλλά οι τσέπες έχουν και ένα όριο (αυτό της φόδρας).
Περνώντας από τις εκδόσεις, η σοδειά μου είχε μεγάλη ποικιλία. Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ και ήταν αδύνατο να αφήσω μόνο του το Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος του Δημήτρη Φύσσα, ένα μυθιστόρημα φαντασίας ή πολιτικής, αν τελικά στην Ελλάδα επικρατούσε ο κομμουνισμός. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και ένα θεατρικό από τη συλλογή μου: Στο Ακρωτήριο της Κασσάνδρας του Θεόδωρου Εσπίριτου από τις εκδόσεις ΟΤΑΝ, μία οικογενειακή ιστορία με φόντο τη Χαλκιδική. Βρήκα το Κάπου Περνούσε μια Φωνή του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη από τις εκδόσεις ΕΡΑΤΩ για να ξαναγαπήσω την Αθήνα του τώρα και του πάντα, όπως και Το καλό θα ‘ρθει από τη θάλασσα του Χρήστου Οικονόμου από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, του οποίου τα βιβλία νομίζω επιτέλους τα έχω όλα, καθώς είναι από τους αγαπημένους μου σύγχρονους συγγραφείς, με πολύ ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης σε μικρή φόρμα, εξιστορώντας ιστορίες της διπλανής πόρτας. Από τις ίδιες εκδόσεις και το Καπιταλισμός Χωρίς Αντίπαλο του Branco Milanovic που μιλά «για το μέλλον του συστήματος που κυβερνά τον κόσμο – διάβασα ήδη κάποιες σελίδες, αριστούργημα. Θυμήθηκα το υπέροχο Πηγάδι του Ναστάση από τις εκδ. Γκόνη –εδώ τα είχα γράψει– , όπως και τις αγαπημένες μου εκδόσεις ΚΨΜ με όλους τους τίτλους να ξεχωρίζουν, αν και μέχρι στιγμής έχω ιδιαίτερη αδυναμία στις Κομμένες γλώσσες του Κολέλη. Δεν μπορούσα βέβαια να μην περάσω και από τις εκδόσεις KAKTOS, όπου η φίλη μου και μας Γεωργία Δρακάκη εκπροσωπείται με το Ο Τάσος Πέθανε. Ένας ποιητικός και αντιποιητικός επιτάφιος και αντιεπιτάφιος που γιορτάζει μια ζωή που χάθηκε και μια ζωή που πρέπει να συνεχιστεί με τις μοναδικές αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τη γραφή της Δρακάκη: θεατρικότητα και απλότητα, ποίηση και πεζογραφία, μαγεία και καθημερινότητα.
Όλη αυτή η βόλτα, ειδικά στο Πεδίο του Άρεως που φημίζεται για τη δροσιά (φθινόπωρο μπήκε εξάλλου) όλο το χρόνο, ήταν μια λυτρωτική περιήγηση στο διαχρονικό, στην αιώνια ομορφιά του χαρτιού και των λέξεων, στη δημιουργία. Εύχομαι όλες αυτές οι εκδόσεις και οι τίτλοι τους – πιστέψτε με, μόνο στην έκθεση βιβλίου γίνεται αντιληπτή η έκταση της βιβλιοπαραγωγής– να έχουν φανατικούς οπαδούς όλους τους μήνες του χρόνου.
Το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Έκθεσης 21-22 Σεπτεμβρίου είναι μια τελευταία ευκαιρία για βόλτα στην καλύτερη Αθήνα της αρχής του φθνοπώρου.
Υ.Γ. Δεν βάζουμε μουσική υπόκρουση σε αυτό το «Βολτάροντας». Η ωραιότερη μουσική είναι οι άνθρωποι των βιβλίων να καμαρώνουν για τα διαμάντια που έχουν στα χέρια τους.
Υ.Γ. 2 Αναρωτιέμαι: μπορεί κανείς ποτέ να διαβάσει όλα τα βιβλία του κόσμου;
