Υπάρχουν τρία διαφορετικά πεδία συζήτησης, σκέψης και αντιπαράθεσης. Πρώτο, το άμεσα πρακτικό. Δεύτερο, αυτό της πολιτικής και της διαμεσολάβησης. Και τρίτο, αυτό της ιδεολογίας ή – για να το κάνουμε λιγότερο απειλητικό – αυτό των ιδεών. Ξέρω πως διάφοροι αναλυτές και φιλοσοφούντες, ειδικά στο πεδίο των social media, θα υποστηρίξουν πως όλα αυτά ενώνονται και πως δεν υπάρχουν σινικά τείχη. Έχουν δίκιο αλλά τι γίνεται όταν την διαλεκτική την χρησιμοποιούμε μόνο και μόνο για να συσκοτίζουμε και να μπερδεύουμε;

1. Ανάσες τριμήνου. Άμεσα και πρακτικά

Υπάρχει η ‘’προστασία’’ των 800- 600 ή και 540 ευρώ από το κράτος. Για να μην μπερδευόμαστε, μία μικρή μερίδα εργαζομένων θα πάρει 800, μία μεγαλύτερη 613 και μία μικρότερη 530. Στην κατάσταση που βρίσκονται οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι κάτι. Αλλά πολύ απλά, δεν φτάνει. Και εδώ χρειάζονται πρακτικά μέτρα με ορίζοντα τουλάχιστον τριμήνου. Και στο επίπεδο της οικονομίας, αλλά και στην καταπολέμηση του ιού.

Το κράτος και η κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει:

α. πάγωμα των τιμολογίων του ρεύματος και οπωσδήποτε καμία διακοπή παροχής, είτε σε οικίες, είτε σε χώρους εργασίας.

β. πάγωμα των τιμολογίων των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Να υπάρχει ένα ποσό πχ 60 ευρώ που μόνο πάνω από αυτό το όριο, θα υπάρχει χρέωση. Η κερδοφορία τους πάνω από μια δεκαετία -και ίσως περισσότερο- είναι τεράστια, άρα μπορεί να απορροφήσει αυτό το μέτρο.

γ. Κανένα ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης και μείωση σε συγκεκριμένη λίστα τροφίμων στις μεγάλες αλυσίδες των σούπερ μάρκετ κατά 50%. Εδώ, όπως και στην κινητή τηλεφωνία, η κερδοφορία ήταν και είναι τεράστια.

δ. Δωρεάν μετακινήσεις του πληθυσμού με τα ΜΜΜ.

Αυτά είναι κάποια συγκεκριμένα μέτρα που οφείλει μία κυβέρνηση, κράτος και πολιτεία να προωθήσει σε μία κοινωνία που έχει ρημάξει εδώ και καιρό και όλα δείχνουν πως αυτό θα συνεχίσει.

Η ατομική ευθύνη είναι ένα πράμα που θεωρητικά οφείλει να υπάρχει πριν, κατά και μετά την περιπέτεια του κορονοϊού. Η ευθύνη του κράτους όμως ποια είναι αυτή την στιγμή;

Οι απαγορεύσεις στην κυκλοφορία είναι αναγκαίο κακό. Δεν συζητώ γιατί φτάσαμε ως εδώ. Αν φταίνε οι πιστοί που πήγαν στις εκκλησίες, οι ατίθασοι νέοι που ΄καναν πάρτυ, οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, οι Ελοχίμ και οι Νεφελίμ. Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια.

Ξέρω όμως πως πρέπει να επιταχτούν κλίνες και να μπουν στην κυκλοφορία τα στρατιωτικά οχήματα για την μετακίνηση των πολιτών και τα λεωφορεία ιδιωτών (εάν είχε γίνει κάτι τέτοιο ίσως να ήταν κάπως καλύτερη η κατάσταση).

Όλα αυτά πρέπει να γίνουν άμεσα και γρήγορα, όπως γρήγορα διαδίδεται ο θανατηφόρος ιός. Οι πολίτες οφείλουμε να υπακούσουμε για μια ακόμα φορά. Όχι γιατί μας το λέει κάποιο πατριαρχικό κράτος, αλλά γιατί είναι πράξη αλληλεγγύης σε ένα περιβάλλον όμως, που δεν διαλέξαμε εμείς να ζούμε… Αλλά αυτό είναι θέμα των ιδεών που έγραψα στην εισαγωγή και θα επανέλθω στο νο 3…

Προς το παρόν τώρα χρειάζεται έμπρακτη αλληλεγγύη. Μασκούλα, αποστάσεις, όχι τσιριμονιές και νεοελληνικές μαγκιές. Αυτό για να έχουμε λιγότερα θύματα ως λαός και κοινωνία. Τόσο απλά.

2. Οι πολιτικές φανφάρες. Τελείως άχρηστες

Οι ανάσες τριμήνου του πρώτου κειμένου πολιτικές είναι. Δεν είμαι ενάντια στην πολιτική και στους πολιτικούς γενικά. Αλλά είναι πολιτική οι διθύραμβοι της κυβέρνησης; Η προσπάθεια να αποποιηθεί των ευθυνών της; Και τι ακριβώς είναι η ετυμηγορία του κου Μητσοτάκη ότι για το νέο κύμα φταίνε οι νέοι;
Είναι πολιτική τα τουιταρίσματα του Πολάκη με τις “γίδικες” συμπεριφορές του; Και πρέπει να ασχολούμαστε τώρα με όλα αυτά ενώ η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη; Είναι φανερό πως μέσα σε όλα όσα ζούμε γίνεται μία μάχη αποποίησης ευθυνών, αρλουμπολογίας, παραπλανητικών κινήσεων από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου. Image makers, γκαλοπατζήδες, αναλυτές και δημοσιογράφοι συνεχίζουν να φτιασιδώνουν ή να κατακρίνουν (ανάλογα το τι θέλουν να υποστηρίξουν αφού θα πληρωθούν για αυτό) την πραγματικότητα.

Αυτήν την πολιτική λοιπόν όχι απλά δεν την έχουμε ανάγκη, αλλά συμβαίνει και κάτι περισσότερο. Είναι ύβρις απέναντι στους πολίτες. Είναι εμπαιγμός και κοροϊδία. Και για να το πούμε και πιο καθαρά! Καμία επιδότηση σε κανάλια και εφημερίδες. Τα εκατομμύρια να δοθούν στην κοινωνία άμεσα σαν ανακούφιση και έμπρακτη βοήθεια. Μία ώρα να βγει ο Τσιόδρας στη τηλεόραση να μιλήσει και τέρμα. Πάνω στο πτώμα της κοινωνίας (κυριολεκτικά) κάποιοι πλουτίζουν. Αυτό είναι απαράδεκτο και πρέπει να σταματήσει.

Προτάσεις μομφής, δελτία τύπου Υπουργών, παπαγαλάκια των sites και των δελτίων. Αυτό είναι που εκκρίνει η Πολιτική στις μέρες του κορονοϊού.

Και όλοι μαζί να κλείνουν το μάτι στον κόσμο με φόντο τα μικροπολιτικά οφέλη που σε κάποιες εκλογές θα εξαργυρωθούν.

Και όλοι μαζί να κουνάνε το δάχτυλο στην ατομική ευθύνη μας…

3. Οι ιδέες. Φάρμακο και εμβόλιο μαζί

Μήπως χρειάζεται να αναρωτηθούμε ένα μεγάλο γιατί; Να μην μιλήσουμε άλλο για επιδόματα, ευρώ, μάσκες και κόμματα. Ούτε για τις ανάσες τριμήνου, ούτε για τις πολιτικές φανφάρες; Ούτε καν για τον κορονοϊό. Κάποια στιγμή θα κοπάσει, για να τον διαδεχθεί ένας πόλεμος, μία οικονομική κρίση και ένας άλλος ιός… Μήπως πρέπει τελικά η κριτική μας να είναι πιο βαθιά, αλλά και πιο εσωτερική; Μήπως οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουμε μπει σε έναν μονόδρομο εδώ και δεκαετίες που μας ξεκόβουν από τον βαθύ πυρήνα μας;

Και ας είχαμε 2000 ΜΕΘ και οχι 1000, νομίζει κανείς πως θα γλιτώναμε την πίεση; Μήπως αν μας δώσουν 2000 ευρώ και όχι 800 πιστεύει κανείς ότι θα ζούσαμε καλύτερα; Οι πόλεις μας, ο τρόπος ζωής μας, διασκέδασης, εργασίας, ξεκούρασης, κοινωνικής επαφής μήπως γίνονται όλο και πιο δυστοπικά; Μήπως δεν το βλέπουμε όλο και πιο καθαρά πως η πραγματική ζωή αναχωρεί και αντικαθίσταται από την εικονική πραγματικότητα;

Δεν έχει σημασία που γράφτηκε το παρακάτω απόσπασμα. Είναι πάντως κάπου στον 18ο αιώνα…

“Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας. Πως για να εξασφαλιστούν αυτά τα δικαιώματα, ιδρύονται Κυβερνήσεις μεταξύ των Ανθρώπων, αντλώντας τις εύλογες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνώμενων. Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του”.

Το εντυπωσιακό – για μένα τουλάχιστον – είναι στην χρήση της έννοιας Ευτυχία. Μήπως να αναλογιστούμε αυτήν την έννοια στις μέρες μας; Έχουμε απωλέσει σαν κοινωνίες το δικαίωμα στη Ευτυχία και όχι στην Τεμπελιά… Και όπως το παραπάνω απόσπασμα δεν προτείνει κάποια πολιτική, αλλά έβαζε μία μεγάλη ιδέα (και οι πολιτικές ακολουθούν) μήπως χρειάζεται να ατενίσουμε το μέλλον και να ιχνηλατίσουμε την ιδέα; Η ιδέα αυτή δεν πρόκειται να βγει από τους ερευνητές της Σίλικον Βάλλεϋ. Και ίσως ούτε και από τους “πολιτικούς”. Περισσότερο θα έχει καύσιμη ύλη τα δεινά της ανθρωπότητας, αυτά που ζούμε σε μεγάλη κλίμακα, αλλά και στην καθημερινότητα.

Κάποιος με ρώτησε τι προτείνω. Περίμενε απαντήσεις και μάλιστα με μία δόση χαιρεκακίας εώς και ειρωνείας. Δε πειράζει. Πριν μια μεγάλη ιδέα προυπάρχουν μικρές, αδύναμες, γελοίες, ανυπόστατες, κουτσές ιδεούλες. Ε αυτό!

Δεν προτείνω λοιπόν. Σκέφτομαι…

Φοράω την μάσκα μου λοιπόν, υποτάσσομαι στην κοινωνική αλληλεγγύη, προσέχω τους διπλανούς μου. Συνάμα όμως κλείνω τα αυτιά μου στους πολιτικάντηδες, ψάχνω και ερευνώ όσο μπορώ και οραματίζομαι μία πραγματική, ευτυχισμένη ζωή. Όχι τόσο για μένα, αλλά για τους επόμενους που δεν φταίνε σε τίποτα.