Πριν κάποιο διάστημα το editorial μας είχε τίτλο Διαμαντή πιάσε μια 500αρα. Το ξανακοινοποιούμε δηλώνοντας την αμέριστη συμπαράστασή μας σε όλους και όλες αυτούς (δημοσιογράφοι; κειμενογράφοι; αρθρογράφοι; τσιρλίντερς;) που είναι αναγκασμένοι να παράγουν 2 και 3 κείμενα καθημερινά για τις ανάγκες του (αδηφάγου) διαδικτύου. Πάντα υπήρχε αυτό, γι’ αυτό άλλωστε γράψαμε και το παλιό editorial, αλλά τώρα έχει εκτιναχθεί στα ύψη! Προσοχή στο τι γράφεται και στο τι διαβάζεται! Καλή συνέχεια!
Διαμαντή, πιάσε μια 500αρα
Μιλούσα με έναν γνωστό μου που δουλεύει σε site. Σε site δυνατό, ειδησεογραφικό, που εάν γράψει κάτι γίνεται είδηση και αναγνωρίζεται (υπάρχουν ειδήσεις που εάν δεν ανέβουν σε καμιά 10αριά συγκεκριμένα site, δεν είναι είδηση…) και χαίρει μεγάλης εκτίμησης από μερικά ‘‘εκατομμύρια’’ μοναδικούς αναγνώστες. Υπάρχουν δύο προβλήματα, όπως μου είπε. Και τα δύο αφορούν την γρήγορη έως και καταιγιστική ροή εικόνας, κειμένου, πληροφορίας.
Υπάρχουν κείμενα και άρθρα που πραγματικά τα ζηλεύει κανείς, όπου ένας άνθρωπος έχει ασχοληθεί και έχει παράξει ένα διαμαντάκι που αξίζει να διαβαστεί. Ενώ λοιπόν, αυτό το κείμενο θα έπρεπε να έχει τον χρόνο του, να παραμείνει για να μπορούν να το βρουν και άλλοι, μέσα σε μία-δύο ώρες έχει εξαφανιστεί μέσα στη ροή. Και εδώ έρχεται το δεύτερο πρόβλημα, η ίδια παράνοια του συστήματος ξαναχτυπά. Από τον ίδιο αρθρογράφο παράγεται αμέσως μετά ένα αμφιβόλου ποιότητας κείμενο μιας και ο ‘‘αρχηγός’’ προστάζει! “Διαμαντή πιάσε μια 500αρα, ανέβασαν οι άλλοι (ένα ανταγωνιστικό site) αυτό και πρέπει να βγούμε και εμείς!”
Το 500 λέξεων κείμενο παίρνει την θέση του πρώτου, μετά έρχεται το τρίτο, το τέταρτο και πάει λέγοντας. Το χαρτί είναι ακριβό, δεν επιτρέπει τέτοιες ’’ομορφιές’’. Το διαδίκτυο όχι μόνο επιτρέπει αλλά απαιτεί αυτόν τον αγώνα δρόμου. Βέβαια δεν ευθύνεται το μέσο αλλά η πρακτική που επιβάλλεται από τα επιτελεία και τον ανταγωνισμό… Άραγε οι ρυθμοί της ζωής επιβάλλουν τους ρυθμούς στο διαδίκτυο ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; Τελικά μήπως οι υπέρμαχοι -έως θανάτου- του διαδικτύου ευτελίζουν το ίδιο το μέσον αφού αδυνατούν να βάλουν οι ίδιοι ένα όριο; Όλα χρειάζονται τον χρόνο τους. Οι άνθρωποι για να κατανοήσουν, το ουίσκι για να μεστώσει, το χαμομήλι για να πάρει έναν πόντο. Ακριβώς αυτό ισχύει και στο διαδίκτυο.
Πολλοί θα πουν πως κάτι τέτοια είναι στην καλύτερη ‘‘ρομαντισμοί’’ και στην χειρότερη η κραυγή ενός που δεν μπορεί να ακολουθήσει. Ας είναι και έτσι. Η συζήτηση έχει ξεκινήσει σε άλλες χώρες και περιβάλλοντα, μάλλον πιο πλούσια σε παιδεία -διαδικτυακή και μη. Εδώ οι ‘‘αρχηγοί’’ με φουστανέλα και ημίψηλο καπέλο (για μια ακόμα φορά) ηγούνται και κραυγάζουν!
