Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 5^ης Μάρτη, κατέβηκαν μερικές δεκάδες νοματαίων και βανδάλισαν με σπρέυ τους τοίχους του μετρό Ακρόπολη και τα αντίγραφα αγαλμάτων που βρίσκονται στην αποβάθρα. Όλο το ζήτημα είχε να κάνει με τα σύνορα και την κατάσταση στον Έβρο. Destroy Borders, no Borders, ναι, είναι και αυτό μια άποψη και μάλιστα καλοδεχούμενη, όσο κοπιαστική και προσεκτική κι αν είναι η συζήτηση που σηκώνει.

Μετά από προσαγωγές, αναμένεται να μάθουμε τις εξελίξεις. Τι τιμωρία τους αρμόζει, άραγε; Ο Ευδόκιμος Τσολακίδης έγραψε στο χρονολόγιό του: «Αν αφεθούν ελεύθεροι, ο ανακριτής και ο εισαγγελέας θα είναι οι ηθικοί αυτουργοί της καταστροφής που βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας από φασίστες που μουτζουρώνουν κτίρια και έργα τέχνης. (ναι, είναι φασίστες διότι αυτό ακριβώς είναι ο φασισμός και μην ακούσω κανέναν να τους αποκαλεί αναρχικούς διότι θα φάει πλοκ… ο αναρχισμός είναι η ευγενεστέρα των ιδεολογιών… οι αναρχικοί δεν είναι αλήτες) Η τιμωρία τους πρέπει να είναι: Να καλύψουν τα έξοδα αποκατάστασης της ζημιάς που έκαναν και επιπλέον για ένα μήνα καθημερινά επί 4 ώρες να καθαρίζουν μουντζούρες από κτίρια στην Πλάκα και αλλού… και για έναν επιπλέον μήνα καθημερινά επί 2 ώρες να παρακολουθήσουν μαθήματα ιστορίας της τέχνης και αγωγής του πολίτη.»

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

Προσπαθώ να μπω στο μυαλό ενός από αυτούς τους ανθρώπους. Έστω ότι με ενοχλεί πολύ που κλείνουν τα σύνορα-αν και ακόμα και αυτή η ενόχληση προέρχεται από έλλειψη οξυδέρκειας και πρακτικής, πολιτικής σκέψης για το μέλλον. Έστω ότι θέλω να αντιδράσω, να φωνάξω, να προσπαθήσω να επηρεάσω τις γνώμες των ανθρώπων…(αυτό όλο είναι, κατά την γνώμη μου, πολύ υγιές, σε αντίθεση με τις ευρείες μάζες που σιωπούν αμήχανα και συνεχίζουν να ζουν χωρίς λαλιά στα σοβαρά). Έστω, έστω, έστω. Ότι είμαι νέος, γεμάτος θυμό, ότι ο παππούς μου ήταν πρόσφυγας και νιώθω στο πετσί μου την αδικία και τον πόνο των σημερινών προσφύγων…

Αντιδράω έτσι; Βουτάω ένα μαύρο σπρέυ και πάμε; Με το ακόμα πιο θλιβερό λογικό ακόλουθο εν προκειμένω να είναι η αντίδραση ανθρώπων που ουδέποτε φυσικά θα προέβαιναν σε τέτοια πράξη, αλλά, να είναι σα να τους ακούω: «η Μερκούρη και τα μάρμαρα μας μαράνανε, εδώ καιγόμαστε.»

Και σκέφτομαι αυτομάτως  ότι αυτή η λογική μας έφαγε. Επειδή δεν «μας μαράνανε» τα μάρμαρα, η ιστορία, η γλώσσα μας, η τέχνη μας, επειδή δεν «μας μάρανε» ο έρωτας, το άσυλο στα πανεπιστήμια, η δικαιοσύνη, το να χτυπάμε εισιτήριο στο μετρό, επειδή δε «μας μάρανε» η ανακύκλωση, η αλληλεγγύη και χίλια άλλα επειδή, γι’ αυτό τώρα, ακόμα μία φορά, λειτουργούμε διασπασμένα, νευρωσικά, επιθετικά ο ένας με τον άλλον και ούτω καθεξής.

Πολλών ταχυτήτων αυτή η χώρα, τόσο μικρή σε μέγεθος, τόσο μεγάλη σε αποστάσεις ανάμεσα στους ανθρώπους της. Δεν είμαι φασίστας, αν αγαπώ τον τόπο μου και διατηρώ επιφυλάξεις για όσα μου σερβίρουν οι εκτός. Δεν είμαι αριστεριστής και προδότης, αν πω ότι είμαι σε θέση, πρώτος εγώ, να φιλοξενήσω σπίτι μου μια μάνα και το παιδάκι της.

Είμαι σίγουρα όμως μαλάκας μεγατόνων αν, εν τω μέσω της αναμπουμπούλας που συμβαίνει στην μόνη χώρα που μισώ από τα βάθη της καρδιάς μου, την δική μου χώρα, όπως οι έφηβοι μισούν τους γονείς τους, πάω με το παρεάκι μου στο μετρό και τα κάνουμε πουτάνα όλα.

Είμαι εκτός τόπου και χρόνου, έχω σοβαρό έλλειμμα συναίσθησης και ενσυναίσθησης και λογικής. Είμαι άχρηστος ως πολίτης-ο χρήσιμος πολίτης είναι σωστός, ακόμα και όταν κυβερνάται από τα λάθος άτομα. Για ποιους, γαμώτο, τελικά, θυσιάστηκε εκείνος ο Σωκράτης, που πάνω στη μούρη του είμαι έτοιμος εγώ να πετάξω τη μαύρη μου μπογιά;

Αναρωτιέμαι πότε θα επανεκτιμηθεί η αξία της κοινωνικής συνοχής, η οποία, για μια ακόμα φορά, μπορεί τουλάχιστον να περιορίσει τις διαφεύγουσες ζημίες…