Πρώτα τα προφανή. Δηλαδή είμαι ενάντια σε ρατσιστικές επιθέσεις, εγκλήματα και επιθετικότητα από ελληναράδες με βάση το χρώμα, τη θρησκεία, την καταγωγή.

Ενάντια σε όλες τις συμπεριφορές, ήπιες και μη, που ξεχωρίζουν «τους δικούς μας» απέναντι στους ξένους. Προφανές ακόμα είναι να έχουν ίδιους μισθούς και δικαιώματα με τους Έλληνες, όταν κάνουν την ίδια εργασία και έχουν τα ίδια προσόντα. Το κράτος να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο σε υπηρεσίες, ελέγχους, ποινές κ.λπ. είτε έχει απέναντί του έναν ξένο, έναν Τρικαλινό ή έναν Κολονακιώτη.

Αυτά όσο προφανή και αν θεωρούνται, η αλήθεια είναι πως δεν ισχύουν πάντα.

Το «κάτω τα χέρια από τους μετανάστες» όμως οφείλει, για να είναι δίκαιο και αληθινό, να απευθύνεται και προς άλλες πλευρές.
Ας πούμε π.χ., απέναντι στην εργαλειοποίηση τους από το Τουρκικό καθεστώς. Απέναντι στο οργανωμένο δουλεμπόριο. Απέναντι σε διάφορες ΜΚΟ, οργανισμούς και επιχειρήσεις που εμπορεύονται την ανθρώπινη δυστυχία και θησαυρίζουν.

Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Στα πρώτα χρόνια που δεκάδες χιλιάδες Αλβανοί περνούσαν με κίνδυνο της ζωής τους τα σύνορα, έβρισκαν δουλειά σε χωράφια και οικοδομές. Όταν ερχόταν η ώρα να πληρωθούν, ως δια μαγείας ερχόταν η Αστυνομία, τους μάζευε και τους γυρνούσε πίσω.
Τώρα, η «Ελληνική αρπαχτή» κονομάει πλασάροντας πολλές φορές αλληλεγγύη, ανθρωπισμό και ακτιβισμό.

Μπορούμε να μιλάμε για όλα αυτά τα προφανή και μη ή πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο και να αναπαράγουμε όποιο αφήγημα μας βολεύει και στη χειρότερη περίπτωση όποιο αφήγημα φέρνει και το «κατιτίς» στην τσέπη μας;

Λοιπόν, κάτω τα χέρια από τους μετανάστες,
αλλά και από τη μέση κοινή λογική!