Συμβαίνει να έρχονται ορισμένες καταστάσεις τόσο οριακές, τόσο δύσκολες που σε κάνουν, εσένα, αθώε και ως επί το πλείστον λογικέ Άνθρωπε-Πολίτη, να πιστεύεις πως, απέναντι στον Εχθρό, είμαστε όλοι ενωμένοι. Πώς λέμε… ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, ένα πράγμα; Και όμως, έρχονται μερικοί-μεταξύ μας, δεν είναι απλώς μερικοί, είναι αρκετούτσικοι-συμπολίτες σου για να σε πείσουν δια της συμπεριφοράς τους πως καθόλου ενωμένοι δεν είστε και πως καθείς τον δρόμο του τραβά και τον χαβά του πράττει.

Ο ένας βγαίνει για καφέ, παρέα με τους φίλους

Μέχρι που ξήλωσαν κάποιοι δήμοι της χώρας τα παγκάκια από τα πάρκα. Ο παππούς που δεν μπορεί να καθίσει ήσυχος, που δεν μπορεί να ξεμάθει την συνήθεια του καφενείου, το οποίο βέβαια έκλεισε κι αυτό το δόλιο. Η παρέα δεκαπεντάχρονων που, αλαλάζοντας, ξεχύνεται στην πλατεία, αγγίζει αδιακρίτως μπάλες, σώματα, στόματα, αστειεύεται, βγάζει σέλφιζ-οι γονείς τους ισχυρίζονται πως δεν μπορούν να σταματήσουν τα παιδιά τους. Κατά βάθος, οι γονείς δεν θεωρούν πως πρέπει να τα σταματήσουν.

Ο άλλος παίρνει τα βουνά, τους κάμπους, τα λαγκάδια

…και τις παραλίες, βεβαίως βεβαίως. Τα διόδια πήξανε τις προηγούμενες μέρες. Βουρ για τα χωριά, προ-πασχαλινές διακοπές, καλός καιρός και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Ουδεμία σκέψη για την περίπτωση διασποράς του ιού σε περιοχές με πολλούς ηλικιωμένους και, ακόμα περισσότερο, σε τόπους όπου οι δυνατότητες περίθαλψης είναι περιορισμένες. Ακούστηκε από αρκετούς η άποψη ότι αν ο Αθηναίος-φορέας είχε παραμείνει το Σ/Κ στην Αθήνα, θα το μετέδιδε σε περισσότερους.

Ότι, αν, ας πούμε, κολλήσουν 100 άτομα εν καιρώ καραντίνας διάσπαρτα σε όλη τη χώρα είναι καλύτερο από το να κολλήσουν οι 100 στην Αθήνα. Το είπε και κάποιος επιδημιολόγος στις ΗΠΑ μιλώντας για τον κίνδυνο μετάδοσης σε πόλεις σε σχέση με την επαρχία. Στις επαρχίες ας γυρίσουν, λέμε εμείς, οι φοιτητές, οι νέοι που δεν έχουν εισόδημα αυτή την περίοδο, οι άνθρωποι που έχουν γονείς μέσης ηλικίας, όχι παππούδες. Δεν έχει λογική η οικογένεια Κοκοβίκου να ξεκινήσει σύσσωμη με μπανιερά και τάπερ τις εκδρομές στο Ζούμπερι, επειδή πλήττει στο μικροαστικό της διαμέρισμα.

Ο τρίτος ο καλύτερος τα διαψεύδει όλα

“Δεν υπάρχει ιός”, “Μας δουλεύουνε ψιλό γαζί”, “Όλα αυτά είναι σχέδιο οργανωμένο”, “Δεν μασάω λάχανο” και άλλα τέτοια εκπληκτικά. Τι; Δεν τα έχεις ακούσει; Μάλλον είσαι τυχερός ή πολύ εκλεκτικός σε σχέση με τον κύκλο σου. Ναι, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που θεωρούν ότι όλο αυτό είναι μια καλοστημένη, κυβερνητική πλεκτάνη και ότι ο “ιός” είναι ένα φονικό όπλο, στο οποίο πιθανά να συνέβαλαν και εξωγήινοι για να εξοντώσουν μέρος του πληθυσμού. Αυτή η κατηγορία συμπολίτη μπορεί άνετα να ανήκει στις δύο ως άνω.

Κι ο τέταρτος μεμψιμοιρεί και σπέρνει την μιζέρια

Δραματικά fb posts, έντονη ανησυχία, ακατανίκητη γκρίνια, φόβος που εκφράζεται υπέρ το δέον, πανικός γενικώς. Τρία τρία τα καλάθια στο σούπερ μάρκετ, ανεβασμένος τόνος φωνής σε στιλ και ύφος Στέφανου Χίου, “θα πεθάνουμε όλοι”, μια τραγική κατάσταση. Ενημερώνεται συνεχώς, κρατά μόνο τις αρνητικές ειδήσεις, τηλεφωνεί σε συγγενείς και φίλους να πει τα κακά μαντάτα, χάνει το χρώμα του κι εμείς την εναπομείνασα ψυχική υγεία μας. Αδερφέ, στοπ λίγο! Κι αυτή η χλωρίνη πια; Από δαύτην θα πας που την χύνεις μπουκάλι το μπουκάλι σε όλο σου το σπίτι καθημερινά…

Υπάρχει όμως και ένας Τάκης Τσουκαλάς που δίνει το καλό παράδειγμα.

“Άλλο τα οπαδικά, άλλο η Ελλάδα μας, έτσι;”, είπε προ ημερών στην εκπομπή του. “Σήμερα, θέλω να είμαστε όλοι μαζί και να κάνουμε αυτά που λένε οι γιατροί. Πόλεμος είναι αυτό και δεν ξέρουμε τον εχθρό. Δεν θέλω να πεθάνει κανένας Παοκτζής, κανένας Παναθηναϊκός!”

Ποιος τώρα, ο Τσουκαλάς έτσι;

Ενωμένοι, παιδιά. Όπως-περίπου-έγραψε και η καλή μου φίλη από την Μπρατισλάβα, η Σίλβια, είμαστε μέρος της κοινωνίας και η κοινωνία είναι το μεγάλο μας σπίτι. Μένουμε σπίτι, μένουμε κοινωνία!
Πόσο ακόμα; Όσο… Για να ξεχυθούμε πάλι και να συνεχίσουμε να μονοιάζουμε και να χωρίζουμε πάνω σε λιγότερο σημαντικά-αλλά πόσο πολύτιμα, τελικά!- θέματα, από ό, τι είναι η υγεία μας.