Τα ζωντανά μνημεία
Προχθές στο «Φίλιον», απόγευμα προς βραδάκι, εκεί που καθόμουν αμέριμνος κι άγνωστος μεταξύ αγνώστων περιμένοντας ένα φίλο, βυθισμένος στις σκέψεις μου, μια δυνατή γυναικεία φωνή έσκισε τη γνωστή βαβούρα: «Ο διάσημος Άγγελος Παπαδημητρίου! Θεέ μου! Το είδωλό μου! Είμαι θαυμάστριά σας! Αυτόγραφο! Δεν το πιστεύω ότι σας συναντώ». Ταυτοχρόνως αντιλαμβάνομαι να ’ρχεται κατά πάνω μου με φούρια μια κυρία. Ταράχτηκα τόσο και ντράπηκα που δεν κατάλαβα αμέσως αυτό που όλοι οι άλλοι αναγνώρισαν άμα τη εμφανίσει… Ήταν ο θρύλος Χάρις Αλεξίου!
Κεράσματα, αυτόγραφα, γκαρσόνια, κι αυτή στη μέση να λάμπει. Η μεγαλύτερη πλακατζού από τότε που την γνώρισα, παιδάκια κι οι δυο μας, συμμαθητές στην περίφημη Σχολή Θεάτρου Κατσέλη. Αυτό το υπέροχο κορίτσι, που ομόρφυνε τη ζωή όλων μας, είχα την τύχη να το παρακολουθώ από κοντά και να γεύομαι φρέσκες ιστορικές στιγμές του θαυμαστού σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού.
Πρόσωπα, γεγονότα, ανέκδοτα, χαρές, λύπες, έρωτες, μα πάνω απ’ όλα σκληρή δουλειά, πειθαρχία κι αυτή η μελαγχολική αίσθηση ματαιότητας που χαρακτηρίζει τους σημαντικούς καλλιτέχνες.
Θα μοιραστώ μαζί σας μια ασήμαντη ιστορία που συνέβη λίγα χρόνια μετά, στο στρατό, με πρωταγωνίστρια –ερήμην της– τη Χαρούλα.
1975, εγώ στρατιώτης στη Σάμο. Τα γνωστά καψώνια, τρύπιες σκηνές, κακουχίες, λεβεντοσαχλαμάρες, αλλά, για να μην ξεχνιόμαστε, και γνωριμία με τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, την Έρη,
τη Φαλίτσα, το λαϊκό αγγειοπλάστη Κοντορούδα, τη γυναίκα του…
Τα τραγούδια της Χαρούλας φόντο της καθημερινότητάς μας. Θυμάμαι, άκουγα τη «Δημητρούλα», όταν ο «νόστιμος» του λόχου μου είπε με νόημα:
«Πω πω, τι μου θυμίζεις τώρα, τραβιόμουνα με δαύτη κάνα δυο τρεις μήνες». «Σώπα, ρε», του λέω, «είναι φίλη μου. Τώρα που θα πάρω άδεια θα πω ότι είμαστε στο στρατό μαζί». Χλώμιασε. «Δεν ξέρω αν θα με θυμάται», ψέλλισε. Κατάλαβα ότι έβγαλα λαυράκι: «Μα και βέβαια θα σε θυμάται», του λέω, «είναι σοβαρή κοπέλα, γράψε μου ένα γραμματάκι να της το δώσω».
Δαγκώθηκε. «Δεν ξέρω», είπε, «τώρα που το σκέφτομαι… μήπως ήταν κάποια που της έμοιαζε;» «Μάλλον», του απάντησα και το θέμα έμεινε εκεί.