Μόλις είχα κλείσει τα 17. Θα έκανα τις πρώτες μου διακοπές με δύο φίλες μου. Η απόλυτη ελευθερία να ένα παιδί της ηλικίας αυτής. Ήμασταν έτοιμες να αντιμετωπίσουμε τα πάντα, χωρίς πρέπει και μη. Διαλέξαμε τον προορισμό μας, φτιάξαμε τις βαλίτσες μας, πήραμε την ‘‘ελευθερία’’ μας και φύγαμε!

Η πρώτη μέρα στο νησί φάνταζε μοναδική. Βάζουμε αμέσως τα μαγιό και χωρίς να το πολυσκεφτούμε παίρνουμε το πρώτο λεωφορείο που συναντάμε για να πάμε όσο πιο γρήγορα στην παραλία.

Βρεθήκαμε σε μια πανέμορφη παραλία με καταγάλαζα νερά, ειδυλλιακή θα έλεγες. Προχωράμε κατά μήκος της παραλίας βουλιάζοντας τα πόδια μας μέσα στην άμμο για να βρούμε το κατάλληλο μέρος για τις τρεις μας. Ξαφνικά μία από τις φίλες μου βλέπει μια διακριτική ταμπέλα: “Προς παραλία γυμνιστών”. Εκεί λοιπόν αποφάσισαν πως είναι το κατάλληλο μέρος χωρίς καμία διαπραγμάτευση. Και αυτό το λέω γιατί δεν είχα δυστυχώς την ίδια γνώμη…

Η τόση ελευθερία άρχιζε να με πνίγει και να τυλίγεται σιγά-σιγά γύρω από το λαιμό μου όσο πλησιάζαμε στο “ακατάλληλο” για εμένα σημείο. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως τις δύο παραλίες (γυμνιστών και μη) τις χώριζαν μοναχά μερικά βραχάκια στην άμμο. Μπορούσες δηλαδή να έχεις το ένα πόδι στην μία και το άλλο στην άλλη. Τόσο εύκολα.

Κάπου εκεί κοντά λοιπόν στα βραχάκια αρχίζω να φωνάζω πως δεν θέλω να πάμε, πως δεν νιώθω καλά, πως δεν είναι για την ηλικία μας(!) και άλλα τέτοια πολλά. Ο καβγάς δεν αποφεύχθηκε. Οι φίλες μου σίγουρες προχώρησαν στην παραλία του “αγνώστου” και εγώ παρέμεινα στην “καλή” να κολυμπήσω μόνη μου. Η απόσταση μεταξύ μας μόλις λίγα μέτρα. Είχα κάτσει ακριβώς δίπλα στα διαχωριστικά βραχάκια, αλλά είχα κάνει αυτό που ήθελα. Βέβαια τα γυμνά σώματα φαινόντουσαν πεντακάθαρα αλλά εγώ κυρία, είχα κάνει το σωστό. Τώρα πια δικαιολογώ αυτήν την συμπεριφορά μου ως αποτέλεσμα μιας φοβίας για το άγνωστο. Γιατί τόση απέχθεια και φοβία; Γιατί τόση τσατίλα τέλος πάντων;

Είναι γιατί δεν μαθαίνουμε να συμβιβαζόμαστε με το σώμα μας όποιο και αν είναι αυτό. Είναι γιατί το “σωστό” και το “λάθος” το ορίζει η κοινωνία πρώτα και μετά το περιβάλλον σου. Είναι γιατί το διαφορετικό σοκάρει. Είναι γιατί πολλές φορές όταν σου δίνεται απότομα η ανεξαρτησία από την οικογένεια δεν ξέρεις τι να την κάνεις και πως να την διαχειριστείς. Ίσως γιατί ακόμα νιώθεις ότι οι δικοί σου μπορούν να δουν όλα όσα κάνεις ακόμα και αν σας χωρίζουν θάλασσες και βουνά. Σαν διαβολάκια και αγγελάκια στροβιλίζουν γύρω από το κεφάλι σου. Ε! Το ρίχνεις στην τσατίλα λοιπόν. Όλα σου φταίνε. Γίνεσαι ρατσιστής με το διαφορετικό και κάπως έτσι πάει…

Υ.γ.1: Τελικά τότε, έκανα το βήμα και πέρασα στην παραλία της “ντροπής”. Ένιωσα πολύ καλύτερα

Υ.γ.2: Παρόλο αυτά και οι τρεις μας κάναμε μπάνιο με τα μαγιό. Αλλά ήδη νιώθαμε πιο “πλούσιες” από εμπειρίες.

Photo Credits: FreePik