Πριν λίγο καιρό ανακοινώθηκαν οι βάσεις των πανελλαδικών εξετάσεων και οι νέοι φοιτητές είναι έτοιμοι να εισαχθούν στις σχολές προτίμησής τους (;). Αλήθεια, με ποια κριτήρια άραγε ένας νέος άνθρωπος επιλέγει τι θα σπουδάσει; Κι όταν αποφοιτήσει, ακολουθεί αυτό που σπούδασε;
Το μεγαλύτερο ποσοστό φοιτητών, όταν τελειώσει μία σχολή, δεν ακολουθεί επαγγελματικά την ειδικότητα που έμαθε. Είτε γιατί στην πορεία δεν του/της άρεσε, είτε γιατί δεν βρίσκει δουλειά πάνω σε αυτό το αντικείμενο. Υπάρχουν νέοι που τελειώνουν σχολές με πάθος και μεράκι κι αναγκάζονται να κρεμάσουν τα πτυχία τους στον τοίχο και να στραφούν σ’ άλλα επαγγέλματα για να αντεπεξέλθουν στο απαιτητικό βιοτικό επίπεδο της εποχής.
Οι συνθήκες πλέον, σε σχέση με τα χρόνια προ κρίσης, έχουν μεταβληθεί δραματικά. Πολλοί φοιτητές, μπαίνουν στην διαδικασία να εργαστούν –δεν έχουν άλλη επιλογή κατά την διάρκεια των σπουδών τους– κι όταν καταφέρουν να αποφοιτήσουν, δεν βρίσκουν δουλειά πάνω στο επάγγελμά τους. Αυτόματα η ίδια η κοινωνία μοιάζει σαν το «οξύμωρο σχήμα». Από τη μία, στο δημοτικό μέχρι και το λύκειο, βιώνουμε όλο το εξετασιοκεντρικό σύστημα σε όλο του το μεγαλείο. Εξετάσεις για πτυχία στις ξένες γλώσσες, φροντιστήρια στο σπίτι, δραστηριότητες στο σχολείο, για να φτάσουμε στην Γ’ λυκείου και να αξιολογηθεί η προσπάθειά μας σε αριθμούς. Σε αριθμούς που θα μας δώσουν το «εισιτήριο» για την ένταξή μας στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Κι από την άλλη, έρχεται η στιγμή που τελειώνουμε τη σχολή μας και αναζητούμε εργασία. Εκεί αρχίζει ένα roller coaster αντοχών, υπομονής και ανασφάλειας. Χαμηλοί μισθοί, άωρες εργασιακές συνθήκες, ανεργία, φόβος για το μέλλον και πολλές φορές καχυποψία για το επάγγελμα που σπουδάσαμε. Έτσι ο νέος, αισθάνεται απελπισμένος. Χάνεται η αξία της εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτείας και νέας γενιάς.
Το να αναγκάζεσαι να εργαστείς πάνω σε κάτι που δεν έχεις σπουδάσει, ενώ παράλληλα έχεις «φάει» τα καλύτερά σου χρόνια στα ακαδημαϊκά έδρανα, δεν σε κάνει περήφανο, ούτε για την χώρα σου, ούτε για τον εαυτό σου. Σε θέτει σε σκέψεις και φόβο. Δεν είναι τυχαίο, που πολλοί νέοι, αποφοιτώντας από σχολές, αναζητούν εργασία στο εξωτερικό. Ακούμε συχνά ότι η Ελλάδα «τρώει» τα παιδιά της. Όχι μόνο τα τρώει, αλλά τα «καταπίνει» και τα «χωνεύει» κιόλας.
Όχι αγαπητή πολιτεία, ένας νέος επιστήμονας ή ειδικευόμενος σε κάποια επιστήμη ή τέχνη δεν σπούδασε για να λαμβάνει έναν πενιχρό μισθό που δεν του επιτρέπει να βγάζει ούτε τον μήνα του. Αυτός ο μισθός δεν του δίνει την δυνατότητα να εξελιχθεί, να δοκιμαστεί και να αντέξει μέσα στην εργασιακή λαίλαπα του 2023!
Τα πτυχία δεν υπάρχουν μόνο για να κοσμούν τοίχους και να χαιρόμαστε παροδικά με αυτά, αλλά αξίζει να πιάσουν τόπο. Να κάνουν πράξη τα όνειρα κάθε νέου και νέας αυτής της χώρας, δίνοντάς τους την ευκαιρία και τα κίνητρα να εξελιχθούν. Φτάνει πια ο εργασιακός «Μεσαίωνας». Προτιμάμε μία εργασιακή «Αναγέννηση».
