Σε κάθε μεγάλη κρίση, καταστροφή, μεγάλο κακό, που λέμε, αναδύονται οι διαφορετικές ποιότητες που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία.
Έτσι, από τη μία έχουμε συλλογικότητες που από την πρώτη στιγμή οργανώνονται, και προσπαθούν να οργανώσουν κι άλλους ανθρώπους, για να μαζευτούν τρόφιμα, νερά κ.λπ. για τους πληγέντες, και από την άλλη, τοπικούς εμπόρους που πουλάνε στις εν λόγω περιοχές μέχρι και διπλάσια τιμή το μπουκαλάκι το νερό, αλλά και αυτούς που ανεβάζουν την τιμή στα βλίτα από τη μια μέρα στην άλλη λες και πρόλαβαν να φτάσουν στις λαϊκές οι ανατιμήσεις λόγω των κατεστραμμένων εκτάσεων.
Από τη μία έχουμε αυτούς που τρέχουν στις πληγείσες περιοχές για να απεγκλωβίσουν, να σώσουν, να δώσουν κουράγιο, και από την άλλη αυτούς που βλέπουν τα διαλυμένα σπίτια ως ευκαιρία για πλιάτσικο.
Από τη μία έχουμε ανθρώπους που νιώθουν ταπεινοί και κατεβάζουν για λίγο τους τόνους μπροστά σε αυτές τις ολικές καταστροφές, από την άλλη ξεδιάντροπους πολιτικούς και εραστές του πληκτρολογίου, που αλαλάζουν υποκριτικά πάνω στα άρματά τους, για να κάνουν τελικά μια τρύπα στο νερό, για ακόμη μία φορά.
Και σκέφτομαι πως όλοι αυτοί οι πρώτοι είναι αυτοί που δείχνουν το δρόμο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, φωτάκια μέσα στο χάος.
Και όλοι αυτοί οι δεύτεροι είναι σύγχρονοι μαυραγορίτες και καθίκια που θα ’πρεπε να τους πάρουμε με τις πέτρες.
Ας διαλέξουμε τι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε προτού να είναι –ακόμη πιο– πολύ αργά.
*Η φωτογραφία είναι του Μάριο Λώλου. Την ανήρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram στις 12/9/2023, με τη λεζάντα: «Μέσα στον ζόφο που ζούμε εδώ, σήμερα συνάντησα τον κύριο Κώστα, 80 χρονών, που τη νύχτα εκείνη τη δύσκολη έσωσε κοντά στους 18 συχωριανούς του με τη βάρκα του. Ο κυρ Κώστας πηγαίνει τρόφιμα στο μοναδικό ζευγάρι που παραμένει στη Μεταμόρφωση».
Με την επιθυμία όλοι οι κυρ Παντελήδες του ντουνιά να γίνουν κυρ Κώστηδες.
