«Ήθελα όλοι να αισθάνονται ότι εκπροσωπούνται», είπε ο σκηνοθέτης της Ολυμπιακής έναρξης του Παρισιού Τομά Ζολί
Πρόκειται για μια παράξενη εκ του αποτελέσματος δήλωση. Επειδή στην πραγματικότητα δεν αισθάνθηκαν «όλοι» ότι εκπροσωπούνται, αλλά από ό,τι παρακολουθήσαμε οι «όλοι» ήταν ναρκισσιστικές εκδοχές μειονοτήτων που έχουν θεοποιηθεί. Οι υπόλοιποι «όλοι» διαμαρτύρονται, αποκλείστηκαν, υποβιβάστηκαν όπως π.χ. οι αθλητές που πήραν ρόλο κομπάρσου. Η ενότητα, τα κοινά ιδεώδη, οι πανανθρώπινες αξίες δυναμιτίστηκαν με εκπληκτική αυταρέσκεια και επιθετικότητα. Η διακωμώδηση σεξουαλικότητας και γενών αναζητούσε την συναίνεση γιατί είναι «σωστή και μοντέρνα» – όσοι δεν συμφώνησαν είναι καθυστερημένοι και άξεστοι.
Δύο παρατηρήσεις:
Σκεφτείτε για μερικά δευτερόλεπτα την πιθανότητα στη θέση της παρωδίας του Μυστικού Δείπνου σε στιλ Voguing –ναι ναι, τα εκατομμύρια των τηλεθεατών στον πλανήτη δεν έκαναν έρευνα για να ανακαλύψουν τις πηγές της έμπνευσης, ο συνειρμός με τον Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι ήταν ακαριαίος γι’ αυτό και οι ίδιοι οι διοργανωτές ζήτησαν συγγνώμη–, σκεφτείτε λοιπόν να βλέπαμε μια παρωδία του Μωάμεθ. Τι θα γινόταν; Οι ίδιοι που μίλησαν εκστασιασμένοι για τον Διόνυσο και τη συμπερίληψη θα είχαν βγει στους δρόμους ουρλιάζοντας για «ισλαμοφοβία», για «ακροδεξιά επίθεση», για το «τέλος της ανοχής και της ενσωμάτωσης», απαιτώντας τα κεφάλια των διοργανωτών αυτής της ύβρεως. Η ελευθερία της έκφρασης και της δημιουργίας θα εξατμιζόταν. Συμπέρασμα: τσάμπα μαγκιές εις βάρος της δυτικής θρησκευτικότητας.
Η περίφημη «γαλλικότητα» που είδαν κάποιοι, δεν υπήρχε. Μπορεί να παρέλασαν όλες οι γαλλικές κοινοτοπίες, όμως η ραχοκοκαλιά του θεάματος δεν ήταν ούτε κατά διάνοια γαλλική. Ήταν η υλοποίηση του αμερικανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Η Αμερική εξάγει «woke ιδεολογία». Δηλαδή αυτό που είχε σημασία δεν ήταν ούτε η Γαλλία, ούτε οι ιδέες της, ούτε η μοντέρνα ζωή. Ήταν η φυλή, η σεξουαλικότητα και το φύλο. Η Γαλλία έφερε επίσημα και οριστικά τον πόλεμο των Ταυτοτήτων σε Ευρωπαϊκό έδαφος.
