Το Κίτρινο

Ημικαλόκαιρο. Νομίσματα ριγμένα σε συντριβάνι ευχών. Η Ιταλία, το λιόγερμα σ’ ένα νησί του Αιγαίου. Η μπλούζα, το φόρεμα το τσαλακωμένο στο πάτωμα. Η γρήγορη, η σύντομη συνεύρεση σε άοσμα δέρματα, σεντόνια. Η ώρα ενδεκάτη πρωινή. Η αποξηραμένη στο άδειο δωμάτιο μαργαρίτα. Τα κεριά στην εκκλησία του χωριού, τα λιωσίματά τους στα χέρια. Τα όνειρα-καβαλάρηδες που αμέσως λησμονιούνται στην πρώτη πεζή καλημέρα.

Το Μαύρο

Απρίλης, Απρίλης, Ιούλης. Σεντόνια παλιά, τώρα ολοένα φρεσκοπλυμένα και από στίχους ξεφτισμένα. Νύχτα στο Μιλάνο με κρύο πικρό και ταινίες του καλού καιρού, ετεροχρονισμένα να τις ερωτευτώ σ’ έναν αιώνα ουράνιο τόξο. Κι η βροχή να μην έρχεται καθόλου στο μπαλκόνι. Μεθύσι ευτυχισμένο και ζάλη, ταβάνι βαθύ, απομακρυσμένο. Απόγνωση τις φορές που η μοναξιά ανασαίνει δυνατά και οξυγόνο μού κλέβει.

Το Λευκό

Η καινούργια αρχή και το τέλος το γνώριμο, όπως σ’ ένα τραγούδι, όπως σ’ ένα περίπατο. Το πρωινό ξύπνημα σε μεγάλες, ζεστές αγκαλιές. Το παγωτό βανίλια που, λιωμένο, δεν πρόφτασε να δροσίσει. Μνημόσυνο κρυφό μετά μουσικής που πληγώνει σα λάβα και λερώνει το πέλαγος. Μνήμη αγνή, της παιδικότητας. Στήθος απαλό που μεγαλώνει στη χούφτα κι από σκληρό μισοφέγγαρο, πανσέληνος γριά να καταλήγει. Κι ο θάνατος: πάντα λευκός, σα σχολικό διάλειμμα από το δύσκολο μάθημα της ζωής, με την αυστηρή δασκάλα Πείρα. Και οι προσευχές του Θανάτου άτακτες κοτσίδες και φακίδες στα πρόσωπα των κοριτσιών που τρέχουν γάργαρα. Οι στιγμές μας άσπρες, τα πανιά στα καράβια που άνεμο και σύννεφα καίνε στο ταξίδι τους και άσπρος αφρός και χιόνι και αλάτι και άσπρα τα μαλλιά μες στους καθρέπτες και ρυτίδες λευκές στις παλιές φωτογραφίες των προγονικών μας αιμάτων.

Λευκός πάντοτε ο άγνωστος στον ορίζοντα προορισμός, λευκή η γεμάτη βαλίτσα, λευκή, πιο λευκή κι από λευκή η επιστροφή, ο νόστος και τα άλγος του. Λευκή κορδέλα στα χέρια, στα δέντρα, στον ήλιο. Λήθη λευκή σα μεθυστικό κρασί και τραπέζι καθαρό, στρωμένο για το πρώτο ψωμί της νέας οικογένειας. Λευκό μολύβι αόρατο, για όλα τ’ άγραφα και ανείπωτα της πλάσης τούτης.