Σπαταλήσαμε χρόνια ψάχνοντας πρακτοριλίκια και σκοτεινά συμφέροντα πίσω από κάθε φωτιά αντί να ανοίξουμε λίγο το πεδίο μας και να δούμε το προφανές: σε όλη την ίδια με εμάς εύκρατη ζώνη, από την Καλιφόρνια ως τη Σιβηρία, οι δασικές πυρκαγιές κατακαίνε χιλιάδες στρέμματα κάθε χρόνο.
Και θα συνεχίσουν. Είναι δύσκολο να αναστρέψουμε την πορεία, μπορούμε μόνο να προλάβουμε και να περιορίσουμε τις απώλειες σε ζωές και τις καταστροφές σε υποδομές.
Σπαταλήσαμε χρόνια ρίχνοντας ευθύνες στους νυν, στους πρώην, στους μεν ή στους δε και αναλωθήκαμε στις εναλλαγές προσώπων ή δομών, αφήνοντας τον στρατηγικό σχεδιασμό ίδιο ή τραγικά ανεπίκαιρο, ακόμα κι αν είναι καινούργιος στα χαρτιά.
Σπαταλήσαμε χρόνια κλαίγοντας για λίγο πάνω από τις στάχτες, βγάζοντας πύρινους λόγους ότι θα τα αλλάξουμε όλα και ξεχνώντας τα πάντα πριν αλέκτωρ λαλήσει δις, ούτε καν τρις. Μέχρι την επόμενη φορά. Κι ύστερά, πάλι τα ίδια από την αρχή.
Κι ακόμα τώρα, τρέχουμε αλαφιασμένοι και πανικόβλητοι στ’ αποκαΐδια, ίδια με πέρυσι, ίδια με πρόπερσι, ίδια με το χρόνου. Στο ίδιο έργο θεατές. Και βλογάμε την τύχη μας που δεν έχουμε νεκρούς, μέχρι κι οι νεκροί να ξεχαστούν (όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ξεχνιούνται) και να ξαναμετράμε το μέγεθος σε στρέμματα κι όχι θύματα.
Και πάλι, κι ακόμα κανένας στρατηγικός σχεδιασμός που να στηρίζεται στη γνώση του προβλήματος, που να δίνει τολμηρές και ίσως αντιδημοφιλείς λύσεις, που να προβλέπει και να προστατεύει αντί να παρεμβαίνει μόνο πυροσβεστικά.
Θυμώνω, θυμώνω.
