Εφτά μέρες. Όχι μία, όχι δύο. Εφτά μέρες βλέπουμε να καίγονται τα πάντα. Η φύση, τα ζώα, τα σπίτια. Συμβολικός αριθμός. Αν ο Θεός έκανε εφτά μέρες να φτιάξει τον κόσμο όπως λένε, ο άνθρωπος θέλει εφτά για να τον καταστρέψει. Στην αρχή, το καλύτερο ήταν η σιωπή. Σωπάσαμε μπροστά στο δράμα και στο φόβο. Πόσο όμως να σωπάσεις; Και κυρίως, από πού να αρχίσεις; Δεν κάηκαν μόνο όλα τα παραπάνω. Κάηκαν όνειρα, ελπίδες, κόποι μιας ζωής. Καίγονται χρόνια τώρα σε αυτή τη χώρα που διαβρώθηκε από άνακτες που διψούν για εξουσία και χρήμα, από αποικιοκράτες που ζήλεψαν την ομορφιά της και το φυσικό της πλούτο. Τι να πεις. Δεν έχει πια να πεις παρά μόνο να βγεις και να ουρλιάξεις όποια βρισιά βρεις πρόχειρη. Και αφού ουρλιάξεις και κλάψεις με όλα όσα βλέπεις ή βιώνεις, πάρε μια βαθιά ανάσα. Και πίστεψε ότι ακόμη υπάρχει ελπίδα. Όχι γιατί το κράτος σε πρόσεξε. ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ. Δεν σε πρόσεξε και το ξέρεις.
Σε πρόσεξε όμως ο διπλανός σου. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι (με τη σωστή έννοια της λέξης, με το Α το κεφαλαίο, κι όχι αυτή της έννοιας ενός απλού δίποδου) η ελπίδα δε θα πεθάνει. Την πρώτη μέρα που η φωτιά άρχισε να καίει στη Βαρυμπόμπη διάβασα στον τοίχο μιας φίλης “Ευτυχώς έχουμε ο ένας τον άλλον”. Και είχε δίκιο. Στον κορωνοϊό, ο λαός έσωσε το λαό και το ίδιο γίνεται και τώρα.
Κράτα τρεις στιγμές. Τρεις στιγμές αλληλεγγύης. Όποιες θέλεις εσύ. Και τότε θα καταλάβεις ότι αν ξαναγίνουμε όλοι Άνθρωποι, τότε κάτι θα μπορέσει να αλλάξει. Για εμένα οι τρεις στιγμές έχουν εικόνα και πρόσωπο.
1. Ο Ντελιβεράς που πήγαινε νερά με το παπάκι στη Βαρυμπόμπη. Μπράβο στην εταιρεία σου του είπαν. Γέλασε ο άνθρωπος. Ποια εταιρεία; Μόνος μου έρχομαι.
2. Ο άντρας που προσπαθούσε να σώσει ένα μικρό ζωάκι από τις φλόγες. Κοπανιόταν σαν τρελός, το ζώο τον εμπιστεύτηκε και τα κατάφερε. Δυστυχώς στάθηκε αδύνατο να βρω ξανά το βίντεο…
3. Η δημοσιογράφος του OPEN Ευλαμπία Ρέβη που προσπαθούσε να πείσει έναν ηλικιωμένο να αφήσει το σπίτι του. Πρότεινε να τον πάρουν μαζί τους με το συνεργείο. Όταν εκείνος ξέσπασε σε κλάματα, δεν άντεξε ούτε εκείνη. Παράτησε τα μικρόφωνα και προς τιμήν του OPEN, δεν πούλησε το ανθρώπινο δράμα ως προϊόν, παρά σταμάτησε τη μετάδοση.
Αυτά ίσως δεν είναι και τίποτα μπροστά στο συλλογικό φόβο και το συλλογικό θρήνο που πλανάται πάνω από τη χώρα. Ίσως όμως είναι τελικά τα πάντα.
Υ.Γ. 1 Ας μην ξεχνάμε ότι όταν διαπράττουμε Ύβρι, η Νέμεσις μπορεί να αργήσει, αλλά έρχεται. Είναι νόμος της φύσης. Το σύμπαν παλεύει για ισορροπία και οι μεγάλοι τραγικοί το ήξεραν.
Υ.Γ. 2 Στο πρώτο διάγγελμά σου, είπες ότι δεν είναι ώρα να σου επιρρίψουμε ευθύνες. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ώρα τώρα. Και είναι επίσης αλήθεια ότι από την έναρξη του ελληνικού κράτους, αν νοιάστηκε κάνα δυο για τούτο τον τόπο είναι ζήτημα. Μην έχεις ύφος όμως. Σώπαινε. Όσο για σήμερα, για το “συγγνώμη” που μας έκανες τη χάρη να πεις, πες το στον καθρέφτη σου. Γιατί αν έχεις ακόμη συνείδηση εσύ και οι όμοιοί σου, θα πρέπει να μην κοιμάσαι τις νύχτες. Χρόνια τώρα μας έχετε διαλύσει.
Υ.Γ. 3 Δεν ξεχνάμε ότι μέσα στη λαίλαπα…ανθρωπιάς, υπάρχουν και κάποιοι που ζητούν εισιτήριο για να σώσουν τους πληγέντες. Ή τη ρητορική μίσους απέναντι στους πλούσιους της Εκάλης. Ή ταξίαρχους που ρωτούν για μέσα. Τα είδαμε κι αυτά. Το σχήμα Ύβρις-Νέμεσις ισχύει σε κάθε περίπτωση. Ντροπή σας.
Υ.Γ. 4 Όλες αυτές οι εικόνες ανθρώπων που παλεύουν ΜΟΝΟΙ τους να σώσουν τον τόπο τους θα με στοιχειώνουν όπως οι νεκροί που ανασύρονταν από τη ΡΙΚΟΜΕΞ το 1999.
