Ως street press «Η Πόλη Ζει» διατηρούμε την ανεξαρτησία μας τόσο από την κεντρική πολιτική σκηνή όσο και από την Αυτοδιοικητική της έκφραση.
Έχουμε γράψει θετικές απόψεις για έργα των προηγούμενων Δημάρχων, Κακλαμάνη, Καμίνη και του νυν Μπακογιάννη, όπως και έχουμε ασκήσει κριτική σε συγκεκριμένες πλευρές της λειτουργίας του Δήμου (Πάρκο Κύπρου, οίκημα Λέλας Καραγιάννη, «Μεγάλος Περίπατος»). Και θέλω να πω πως ποτέ και κανείς δεν μας παραπονέθηκε αλλά και ούτε μας ευχαρίστησε για τη θετική ή αρνητική γνώμη.
Και αυτό είναι το σωστό.
Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε γνωρίσει αξιόλογους ανθρώπους που μάχονται για τη γειτονιά και την πόλη. Και άλλους που τον θεσμό της αυτοδιοίκησης τον αντιλαμβάνονται ως μία ακόμα ευκαιρία για ανέλιξη. Δεν είναι όλοι ίδιοι, όπως συχνά λέγεται. Αλλά ας ξέρουμε πως η άσκηση εξουσίας, η λύση προβλημάτων, η σύνθεση απόψεων, η ακύρωση της γραφειοκρατίας και άλλα πολλά, είναι εξαιρετικά δύσκολα πράγματα.
Ζούμε στην εποχή των ερωτηματικών και όχι των θαυμαστικών. Ραγδαίες αλλαγές, έντονες διαφοροποιήσεις, κοινωνικές διεργασίες, εμφάνιση νέων φαινομένων, κάνουν ακόμα πιο σύνθετη την κατάσταση. Παλιές σιγουριές και δόγματα ήδη έχουν ξεπεραστεί.
Ανάμεσα σε όλα αυτά μία ιδέα από εμάς: Χρειάζεται η δραστηριοποίηση του δημότη-πολίτη –για αυτό άλλωστε η ύλη παρουσιάζει μορφές συμμετοχής προηγούμενων εποχών–, ή, για να το πούμε διαφορετικά, από αντικείμενο να εξελιχθεί σε υποκείμενο.
Γιατί δεν γίνονται δημοψηφίσματα; Γιατί δεν υπάρχουν οι διαδικασίες για να ακουστεί η γνώμη τους; Αλλά και ανάποδα· θέλει ο Δημότης να ασχοληθεί με τα κοινά ή απλά θέλει τον άνθρωπό του που θα του λύνει τα προβλήματα;
Αυτό το τεύχος προσπαθήσαμε να έχει ενδιαφέρουσα και χρήσιμη ύλη για τον αναγνώστη και όχι μόνο πρόσωπα και συνδυασμούς. Στο μέτρο που μας αναλογεί κάναμε το καλύτερο δυνατό. Το παραδίδουμε στην «Αγορά του Δήμου» και στους «άρχοντες»!
Ευχαριστούμε όσους και όσες συμμετείχαν με όλους τους τρόπους στη δημιουργία του.
