Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί άνοιξε εξ αρχής η συζήτηση για την πορεία του Πολυτεχνείου και αυτό δεν έχει να κάνει με την αστυνομική απόφαση για απαγόρευση των συγκεντρώσεων που ακολούθησε.

Γιατί τώρα, όταν δεν έγινε κάτι παρόμοιο εκτός κάποιων γραφικών περιπτώσεων, για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου; Γιατί να ανοίξει μια τέτοια συζήτηση την ώρα που έχουν οδηγηθεί στην ανεργία χιλιάδες άνθρωποι, μικρές επιχειρήσεις σε μαρασμό, ζωές καταστρέφονται και, κυρίως, ζωές χάνονται;

Γιατί τώρα, την ώρα που οι ανθρώπινες σχέσεις, η ψυχική υγεία, οι αντοχές δοκιμάζονται σκληρά για δεύτερη περίοδο μέσα σε έναν χρόνο; Την ώρα που δεν βλέπουμε τα παιδιά μας, δεν αγκαλιάζουμε τους γονείς μας, δεν ανταμώνουμε με τις παρέες μας; Γιατί να ανοίξει τώρα η συζήτηση;

Θα είναι προσβολή για την ιστορική μας μνήμη αν δεν μαζευτούμε στην πύλη του Πολυτεχνείου και δεν βαδίσουμε τελετουργικά ως την Κηφισίας; Θα είναι προσβολή αν δεν αμφισβητηθεί η προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε την COVID-19; Και είναι δικαιολογία τα λάθη της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης; Μπορούν να σταθούν αφορμή τα όποια τέτοια λάθη ώστε εμείς, οι πολίτες, να γίνουμε ό,τι κοροϊδεύαμε; Να γίνουμε αστικό λεωφορεία, αποβάθρα μετρό, λιτανεία;

Τίποτα δεν δικαιολογεί τη συζήτηση που άνοιξε. Κανένα νόημα δεν έχει. Ούτε ιστορικό, ούτε πολιτικό, ούτε καν αντιπολιτευτικό. Κανένα νόημα πέρα από την εργαλειοποίηση επετείων, συντάγματος, ιστορικής μνήμης και απότισης τιμής σε επετείους που, πως να το κάνουμε; είναι αυτόφωτες χωρίς να έχουν ανάγκη κόμματα, πολιτικές και πολιτικούς.

Παντελής Μήτσιου