Πρώτη μέρα στο σχολείο. Γ’ Γυμνασίου. Γέλια, πειράγματα, κακοφορεμένες μάσκες, αγωνία, φτερούγισμα ψυχής, απαισιοδοξία. Όλα αυτά στοιβαγμένα στα μυαλά των παιδιών.
ΣΤΟΠ.
Πολλοί φίλοι μου έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν διάφορες αναλύσεις για το πώς χάνεται η επαφήσωματική και ψυχική- στην περίοδο του κορωνοϊού. Πώς οδηγούμαστε σε μία κατεστραμμένη κοινωνία. Σα να υπάρχει ένας διαγωνισμός για το ποιος θα περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα το άμεσο μέλλον.
Το Γ3 διάλειμμα στην αριστερή μεριά του προαύλιου. Το Γ5 στην ταράτσα. Το Γ1… Χτυπάει το κουδούνι, τα παιδιά μπαίνουν σαν σε στρατιωτάκια στην αίθουσα. Λίγα πειράγματα. Λίγες ματιές και ακόμα πιο λίγα γέλια.
ΣΤΟΠ.
Η ζωή – τους λέω – πάντα βρίσκει τρόπους. Ο πυρήνας του ανθρώπου άντεξε βαρβαρότητες. Και πάντα κάτι γεννιέται. Δεν είμαι σίγουρος ούτε εγώ για αυτό που λέω. Αν κάτι έχει συμβεί πολλές φορές, δεν σημαίνει πως πάντα θα συνεχίσει να συμβαίνει. Υπάρχει η τελευταία φορά, αλλά εσύ δεν το ξέρεις.
Μπαίνει η καθηγήτρια. Φορά μάσκα. Έχουν να την δουν μήνες. Βιολόγος. Χαμογελαστή, ενθαρρυντική, συναισθηματική, μα και αυστηρή. Νεκρική σιγή.
ΣΤΟΠ.
Υπάρχουν στιγμές, μικρές, που κάνουν μεγάλη ζημιά ή καλό στις ζωές των ανθρώπων. Που τους καθορίζουν. Που χαράζονται στη μνήμη, τη συνείδηση και στα κατάβαθα της ψυχής. Κατεβάζει την μάσκα. Χαμογελάει.
Αρχίζει να τους μιλά. Αγαπημένα μου παιδιά. Δείτε αυτό το χαμόγελο μου. Είναι για εσάς. Ίσως κάνετε
καιρό να το ξαναδείτε, μιας και θα φορώ μάσκα. Όμως αυτό το χαμόγελο θα υπάρχει πάντα για εσάς, αλλά και για μένα. Και ας μην το βλέπετε, αυτό υπάρχει. Πολλά πράγματα δεν τα βλέπουμε, αλλά υπάρχουν. Μην το ξεχάσετε ποτέ. Έβαλε την μάσκα, κάποια έκλαιγαν, κάποια βούρκωσαν και άλλα γέλαγαν αμήχανα.
ΣΤΟΠ.
Το να δημιουργείς τέτοιες μικρές στιγμές με τεράστιο ειδικό συναισθηματικό βάρος είναι το ζητούμενο. Να υπηρετούμε τις νέες γενιές λοιπόν! Να μην είμαστε κακομαθημένοι γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.
Υστερόγραφο Σε όλους τους πανικοβλημένους ενήλικες που σαν στόκοι αγνοούν τη συνθετότητα της κατάστασης και μας πρήζουν με θέσφατα και δογματισμούς, ενώ αγνοούν οτιδήποτε θετικό μπορεί να παραχθεί, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.
