Πρώτα ξεκίνησαν οι συμβολικές υιοθεσίες για τα παιδάκια από την Αφρική· βλέπετε τότε ήταν αυτό της μόδας, η Δύση η οποία έπρεπε να δείξει το φιλάνθρωπο πρόσωπό της, άσχετα με το ότι αυτή έφταιγε για την κατάντια των τρίτων χωρών (ή μήπως το έκανε ακριβώς εξαιτίας αυτού;).
Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι δεν «πουλάν» τόσο πολύ – παρότι η φτώχεια και η πείνα σε αυτές τις χώρες καλά κρατεί. Σειρά έχουν τα ζώα τα οποία όσο να πεις είναι πιο γλυκούλια από αποστεωμένα μαύρα παιδάκια με τουμπανιασμένες κοιλιές, οπότε βρήκε ο δυτικός άνθρωπος, και κατά βάση οι επιχειρήσεις που κερδοσκοπούν από τις κινήσεις αυτές, άλλο τρόπο να δείξουν την ευαισθησία τους προς κάτι το οποίο θεωρούν κατώτερο απ’ αυτούς, είτε άνθρωπος είναι είτε είναι πιγκουίνος. Ναι, καλά διαβάσατε… πιγκουίνος.
Η WWF με τελευταία ανακοίνωσή της ζητάει να υιοθετήσουμε συμβολικά έναν πιγκουίνο για να σώσουμε το απειλούμενο από την κλιματική αλλαγή ζώο. Αυτό που έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι ότι ζητάει να υιοθετήσουμε έναν πιγκουίνο ως δώρο για τη γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου· να κάνουμε δηλαδή δώρο τον πιγκουίνο στο ταίρι μας.
Μάλιστα στο site της η WWF αναφέρεται στη διαδικασία αυτή με φράσεις όπως «δώρο της τελευταίας στιγμής» και «η υιοθεσία ενός απειλούμενου ζώου είναι η τέλεια λύση», αφού προηγουμένως προμοτάρει τον πιγκουίνο μέσα από μία εικονική εφαρμογή εύρεσης ερωτικών συντρόφων (πολύ αστείο, πεθάναμε από τα γέλια).
Το ίδιο μοτίβο, οι ίδιες πρακτικές, λίγο αλλάζει το μάρκετινγκ γιατί εντάξει είμαστε και στο 2023, οι ίδιοι τρόποι που εφησυχάζονται οι άνθρωποι θεωρώντας ότι έκαναν το χρέος τους (άλλωστε, θα σου πουν, τι άλλο μπορώ να κάνω; Οι αγώνες και τα κινήματα είναι πια παρωχημένα πράγματα). Και από πίσω απροσδιόριστα τα ποσά που τρώγονται στο όνομα της φιλοζωΐας και της φιλανθρωπίας, άπειρη η φτώχεια στον πλανήτη, άπειρα τα ζώα που εξαφανίζονται και οι άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα, τα δέντρα που κόβονται-καίγονται κ.λπ. κ.λπ., ο πλανήτης Γη που όλο σαν να μικραίνει μαζί με τα ανθρωπάκια του, που και αυτά μοιάζουν να συρρικνώνονται σιγά σιγά ηθικά και πνευματικά.
Αν όλες αυτές οι ΜΚΟ και λοιπές φιλανθρωπικές και φιλοζωΐκές οργανώσεις αφήνανε τους ανθρώπους, τη φύση και τα ζώα στην ησυχία τους, μπορεί και να τα κατάφερναν καλύτερα. Ποιος θα μας σώσει από τους σώστες, είναι η ερώτηση;
Υ.Γ.: Όσο γραφόντουσαν αυτές οι αράδες ενημερώθηκα ότι στο ίδιο κόνσεπτ μπορούμε να υιοθετήσουμε και πάντα – σε περίπτωση που θέλουμε να παραμείνουμε σε κάτι ασπρόμαυρο, αλλά οι πιγκουίνοι μας φαίνονται λίγο γλιτσεροί.