Ο Πειραιάς και η Αθήνα χωρίζονται αλλά και ενώνονται από δέκα χιλιόμετρα δρόμου. Οι δύο πόλεις έχουν τα δικά τους ιδιαίτερα στοιχεία και τη δική τους ιστορία να αφηγηθούν, μέσα από τους χρόνους και τους ανθρώπους που πέρασαν από πάνω τους· τις διαμόρφωσαν, τις άλλαξαν, τους έδωσαν ζωή.

Όταν ακούμε «Πειραιάς», σκεφτόμαστε μάλλον λιμάνι, ενώ στο άκουσμα της Αθήνας σκεφτόμαστε μάλλον την Ακρόπολη. Πέρα από αυτές τις αντανακλαστικές σκέψεις, όμως, υπάρχει μία σειρά από ιστορικά, γεωγραφικά, καλλιτεχνικά σημεία, τα οποία διαθέτει η καθεμία και την καθιστά μοναδική στο είδος της.

Παρ’ όλα αυτά, οι αυτόματες αυτές σκέψεις περικλείουν μία μεγάλη δόση ιστορικής αλήθειας μέσα τους, αφού, στην περίπτωση της πρωτεύουσας, η αρχαία Αθήνα ξεκίνησε ως οικισμός πάνω στον λόφο της Ακρόπολης και η ιστορία του Πειραιά πάει χέρι-χέρι με το υγρό στοιχείο που τον περιβάλλει.

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ: Όταν οι Κάννες και τα Όσκαρ λάτρεψαν την Αθήνα και τον Πειραιά

ΠΟΤΕ ΜΕ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΧΑΝΤΡΕΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά…

Λιμάνι Πειραιά. Μελίνα Μερκούρη. Ελλάδα του ‘60. Ζυλ Ντασέν. Μάνος Χατζιδάκις. Όλα τα στοιχεία που έκαναν την Ελλάδα και τον Πειραιά να ταξιδέψει μέχρι τα Όσκαρ, αφού ο Χατζιδάκις κέρδισε, εν τέλει, ενώ η Μελίνα Μερκούρη ήταν συνυποψήφια με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Εικόνες του Πειραιά του τότε, μέσα από τα μάτια μιας πόρνης που αρνιόταν να βρεθεί υπό την προστασία κάποιου μαστροπού. Άλλη μία φεμινιστική ταινία, ιδωμένη μέσα από τις αριστερές πεποιθήσεις του Ζυλ Ντασέν, αναδεικνύοντας την πειραιώτικη μαγκιά, όχι μέσα από τα μάτια του Γ. Φούντα, αλλά από τη ζεμπεκιά της Μ. Μερκούρη.

Στο Φεστιβάλ των Καννών το 1960, το Ποτέ την Κυριακή ήταν υποψήφιο για τον Χρυσό Φοίνικα, αλλά τελικά κέρδισε μόνο το βραβείο πρώτου Γυναικείου Ρόλου, που απονεμήθηκε στην Μελίνα Μερκούρη, η οποία μοιράστηκε το βραβείο με τη Ζαν Μορό, πρωταγωνίστρια της ταινίας «Μοντεράτο Καντάμπιλε». Περισσότερο και από το βραβείο ερμηνείας της Μελίνας Μερκούρη για την Ίλια, εκείνο που πέρασε στην ιστορία του 13ου Φεστιβάλ των Καννών ήταν το γλέντι που ακολούθησε: ο Ντασέν να χορεύει χασάπικο πάνω σε τραπέζι, ο Γιώργος Φούντας να μαθαίνει ζεϊμπέκικο στη Χάγια Χαραρίτ, η Μπέτσι Μπλερ να ακολουθεί στο τσα-τσα τον Μάνο Χατζιδάκι και ο Ζορζ Σιμενόν να βγάζει την πίπα και να φωνάζει «κούκλα να ζήσεις» στη Μελίνα Μερκούρη.

ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΟΙ ΧΑΝΤΡΕΣ

Μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις

Με φόντο την Πλάκα της δεκαετίας του ’60, ο Δαλιανίδης έστησε ένα μιούζικαλ που αποτύπωνε τα έθιμα της εποχής και τις κοινωνικές σχέσεις της Ελλάδας του τότε, αλλά και πώς αυτή η χώρα δέχεται την αλλαγή που αναπόφευκτα έρχεται από τις νέες ξενόφερτες συνήθειες.

Η Μαίρη (Ζωή Λάσκαρη), μια πλούσια κοπέλα, προκαλεί προβλήματα σε μια παραδοσιακή λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, ανοίγοντας ένα μαγαζί που παίζει μοντέρνα τραγούδια. Στο απέναντι μαγαζί, ο Φώτης (Φαίδων Γεωργίτσης), ο γόης της γειτονιάς που παίζει μπουζούκι, την ερωτεύεται και αρχίζει να κάνει θυσίες για να την κερδίσει. Τραγούδια που έμειναν στην ιστορία και ναι, μεν, επρόκειτο για μια «εμπορική» και «μη ποιοτική» ταινία, όμως είχε υψηλές αξιώσεις αποτύπωσης της εποχής και σατιρικής διάθεσης απέναντι στις ελληνικές συνήθειες και τελικά έφτασε στις Κάννες.

Αν και δεν κατέληξε να διαγωνιστεί, προβλήθηκε και όλοι ερωτεύτηκαν τη Λάσκαρη, η οποία έγινε σούπερ σταρ. Και, φυσικά, εκτός από τη Λάσκαρη, ερωτεύτηκαν τα μικρά στενά της Πλάκας, το μπουζούκι, τον χαρακτηριστικό κουλουρά σε κάθε γωνία, τα παράθυρα που η Καραγιάννη έκλαιγε τον χαμένο έρωτά της για τον Βουτσά, το γεγονός ότι όλα τα προβλήματα και οι χαρές συνοδεύονταν από νότες σε γραφικά ταβερνάκια. Les Perles Grecques έδειξαν στους τουρίστες τι θα συναντήσουν με το που έρθουν κάτω από την Ακρόπολη: την πραγματική Αθήνα.

Ο ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ στον Πειραιά

Θολά νερά και μίλια τέσσερα το ρέμα

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε το 1910 στο Nikolsk Ussouriysky, μία πόλη της Ρωσίας κοντά στο Βλαδιβοστόκ, από Κεφαλονίτες γονείς. Το 1914 η οικογένεια επέστρεψε στην Κεφαλονιά με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο. Το 1921 μετακόμισαν στον Πειραιά, αρχικά στη Φρεαττύδα και έπειτα στη Ζέα. Ο Καββαδίας και τα τρία αδέλφια του αποφοίτησαν από το Γυμνάσιο της Γαλλικής σχολής του Πειραιά Saint Paul. Όσο φοιτούσε στο σχολείο, δημοσίευε το σατυρικό φυλλάδιο «Σχολικός Σάτυρος», στο οποίο έγραφε ποιήματα, σατιρίζοντας τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του.

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο, δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή. Όμως, την ίδια περίοδο, πεθαίνει ο πατέρας του και αναγκάζεται να εργαστεί σε ναυτικό γραφείο.
Τον Νοέμβριο του 1928 βγάζει ναυτικό φυλλάδιο και τον επόμενο χρόνο μπαρκάρει ως «ναυτόπαις» στο φορτηγό πλοίο «Άγιος Νικόλαος», μαζί με τον μικρότερο αδελφό του Αργύρη.

Την ίδια χρονιά, δημοσιεύει στην ημερήσια εφημερίδα του Πειραιά Σημαία, το πρώτο του ποίημα με τίτλο «Ο θάνατος της παιδούλας», το οποίο υπέγραψε ως Πέτρος Βαλχάλας, και άλλα ποιήματα στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας, με το ίδιο ψευδώνυμο.

Λίγα χρόνια αργότερα, δημοσίευσε σε συνέχειες την «Απίστευτη ιστορία του λοστρόμου Νακαχαναμόκο» στην εβδομαδιαία εφημερίδα Πειραϊκόν Βήμα, καθώς και εντυπώσεις από τα ταξίδια του στην Αλεξάνδρεια, τη Μασσαλία, το Πορτ Σάιντ κ.α.

Στα 29 του χρόνια πήρε το δίπλωμα του ασυρματιστή και από τότε δεν σταμάτησε να ταξιδεύει.

Η οικογένεια του Καββαδία έφυγε από τον Πειραιά για την Αθήνα το 1933, όταν ο Καββαδίας ήτανε 23 χρονών.

Ο Καββαδίας, στο Γυμνάσιο Saint Paul, υπήρξε συμμαθητής με τον ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη, με τον οποίο διατήρησε φιλικές σχέσεις και στην πορεία της ζωής του. Το 1950, μάλιστα, ο Τσαρούχης ζωγράφισε τον ποιητή και συγγραφέα στο κατάστρωμα του «Ιωνία».

Η αδερφή του, Τζένια Καββαδία, διηγείται:

«Τα καλοκαίρια ταξίδευε με τον πατέρα μας, αν και εντεκάχρονος, με το επιβατικό πλοίο “Πολικός”, όπου εργαζόταν ο πατέρας ως τροφοδότης, με διαδρομή Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη. Σε μερικούς μήνες, φτάσανε τα πλήθη της προσφυγιάς από τη Μικρασιατική Καταστροφή, εφιάλτης με άπειρη γραφικότητα. Σε πολλούς δρόμους σχηματίζονταν τεράστιες ουρές έξω από τα σπίτια που είχαν την επιγραφή «Περίθαλψη Προσφύγων», για να πάρουν κάποιο χαρτί ή δελτίο που τους έδινε δικαίωμα σε διάφορες παροχές.

Άρχισαν να σχηματίζονται στις ακραίες γειτονιές οικισμοί από ξύλινες παράγκες, που στην καθεμιά ζούσαν έξι ή οκτώ άτομα χωρίς αποχέτευση — μια κόλαση.

Ήταν όμως άνθρωποι εργατικοί, πολυμήχανοι. Ο Πειραιάς γέμισε ξαφνικά από πλανόδια καροτσάκια που πουλούσαν διάφορα ανατολίτικα ζαχαρωτά, παγωτά σε χωνάκια και σάμαλι. Ο σαλεπιτζής περνούσε κάθε πρωί, διαλαλώντας το εμπόρευμά του, από τους δρόμους του Πειραιά. Οι γυναίκες εκπληκτικές σε γενναιότητα και εγκαρτέρηση. Τον πρώτο καιρό λιγόστεψαν τα τρόφιμα — δεν έφτανε το νερό.

Σκοτωμός γινότανε, όταν περνούσε το βράδυ ο νερουλάς και κατέβαιναν οι υπηρέτριες από τα ψηλά σπίτια και οι νοικοκυρές από τα χαμηλά για να γεμίσουν τη στάμνα τους με νερό του Πόρου.

Έκκληση έκαναν οι αρχές στα μεγάλα σπίτια να νοικιάσουν ένα δωμάτιο σε πρόσφυγες. Η οικογένεια είχε νοικιάσει ένα σπίτι με έξι δωμάτια, έτσι έδωσαν δωμάτιο σ’ ένα ζευγάρι μεσήλικων από τον Τσεσμέ, με την ψυχοκόρη τους. Ήταν άγιοι άνθρωποι – βιβλικοί– από αρχοντική οικογένεια. Ζήσαμε αρμονικά μαζί τους δύο ή τρία χρόνια.

Τους αγαπήσαμε και μας αγαπήσαν. Μας μεταφέραν έναν άλλο πολιτισμό και την καρτερία τους».

Πηγή: pireorama.blogspot.com

ΨΗΛΟ-ΛΟΓΙΑ στα ύψη των πόλεων

Οι λόφοι προσφέρουν την αναγλυφότητα που χρειάζονται οι πόλεις για να σπάει η μονοτονία της οριζόντιας θεώρησής τους. Οι κορυφές τους γαργαλάνε το νωχελικό βλέμμα των κατοίκων των πόλεων, αφού μπορούν να ατενίσουν τον ορίζοντα, χωρίς ενδιάμεσα εμπόδια, και να θυμηθούν ότι τα μάτια προορίζονται για να βλέπουν μακριά.

Λόφος Στρέφη

Δυτικά του Λυκαβηττού και σε μικρή απόσταση από αυτόν, στην περιοχή των Εξαρχείων, βρίσκεται ο λόφος του Στρέφη με κορυφή στα 150 μέτρα. Κατά τον 19ο και 20ο αιώνα λειτουργούσαν εκεί λατομεία. Ιδιοκτήτρια των λατομείων υπήρξε η οικογένεια Στρέφη, από την οποία πήρε και το όνομά του. Το λατομείο έδινε πρώτη ύλη για την κατασκευή σκευών. Επειδή όμως δημιουργούσαν κόκκινη σκόνη που λέρωνε τις μπουγάδες της κυρίας Στρέφη, καθώς το σπίτι τους βρισκόταν στους πρόποδες του λόφου, έπεισε τον άντρα της να κλείσει το λατομείο και να δενδροφυτέψει τον λόφο.

Λόφος Σκουζέ

Ο μικρός λόφος Σκουζέ διατηρεί ακόμα και σήμερα στοιχεία παλαιοτέρων εποχών της Αθήνας. Σε αυτό βοηθούν οι πολλές και καλοδιατηρημένες μονοκατοικίες και φυσικά το πράσινο που «επιμένει» να υπάρχει στον λόφο. Το όνομά του το πήρε από την οικογένεια Σκουζέ, που απέκτησε μεγάλες εκτάσεις γης στην περιοχή και στην οποία άνηκε ολόκληρος ο λόφος μέχρι την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα. Στη νότια πλευρά του λόφου στέκεται επιβλητική η εκκλησία του Αγίου Αιμιλιανού. Το ύψος της φτάνει τα 61 μέτρα.

Λόφος Φινοπούλου

Ο Λόφος Φινοπούλου βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του Πεδίου του Άρεως και είναι περιστοιχισμένος από πολυκατοικίες που τον τροφοδοτούν με ζωή. Προσφέρει σημεία με εξαιρετική θέα στην πόλη — ιδιαίτερα το ηλιοβασίλεμα. Έχει μικρή έκταση αλλά αρκετές διαδρομές. Είναι γεμάτος πεύκα και αποτελεί ένα από τα «μυστικά σημεία» της πόλης, καθώς δεν είναι από τους δημοφιλής λόφους της Αθήνας και ούτε είναι εμφανής από την εξωτερική του πλευρά.

Λόφος Ιππίου Κολωνού

Ένας λόφος στο ανατολικό όριο του δήμου Αθηναίων, στα Σεπόλια, δίπλα στον λόφο Σκουζέ. Έχει ύψος 60 μέτρων και διατηρεί το αρχαίο όνομά του. Στα αρχαία ελληνικά, κολωνός σημαίνει λόφος, ενώ το ιππίος προέρχεται από τον ναό αφιερωμένο στον Ιππίο Ποσειδώνα που βρισκόταν εκεί. Σήμερα λειτουργεί ως τοπικό πάρκο.

Λόφος Καστέλλας

Ο λόφος της Καστέλλας παλαιότερα ήταν γνωστός και ως «Συνοικία δεξαμενής», λόγω της δεξαμενής νερού που υπήρχε στην κορυφή του λόφου για την ύδρευση της πόλης. Ο Λόφος Καστέλλας έχει υψόμετρο περίπου 90 μέτρων. Κατά την επανάσταση του 1821 και την πολιορκία της Αθήνας από τα στρατεύματα του Κιουταχή, στον λόφο αυτόν οχυρώθηκαν οι Έλληνες υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και έκτοτε επικράτησε αρχικά το όνομα Καστέλλια (μικρά φρούρια) και αργότερα Καστέλλα. Στην κορυφή του βρίσκεται ο ναός του Προφήτη Ηλία.

Λόφος Σελεπίτσαρι

Ο λόφος αυτός βρίσκεται στη συνοικία Τουρκοβούνια Κερατσινίου, στα όρια του δήμου Κερατσινίου με τη συνοικία της Νίκαιας. Είναι γνωστός με πολλά ονόματα, όπως λόφος Δεξαμενής, Αγίου Φίλιππου, Ανδρέα Παπανδρέου. Ο λόφος είναι πρώην λατομείο, από το οποίο περνούσαν ράγες τρένου που μετέφεραν όγκους πετρών στα καράβια και είναι γνωστός ως Σελεπίτσαρι, γιατί ήταν ιδιοκτησία Τούρκου τσιφλικά εν ονόματι «Σελεπίτσαρι». Σήμερα αποτελεί στέγη του ομώνυμου πάρκου, του ιερού ναού του Αγίου Φιλίππου, του πάρκου Δεξαμενής και του Κατράκειου θεάτρου Νίκαιας. Παρουσιάζει μέγιστο ύψος περίπου 78 μέτρων.

Περαία & Αθήνα τα περνάμε πάντα φίνα, στα παρακάτω μαγαζιά!

Mojo Club: Μια αυλή από τα παλιά γεμίζει με παρέες και φίλους

 

1 από 3

- +

Το Mojo Club είναι από τα αγαπημένα στέκια της πόλης. Διαχρονικό και κλασικό πια, αφού από το 1992 προσφέρει απλόχερα καλό καφέ, καθαρά ποτά και μπόλικο κέφι! Η υπέροχη αυλή του θυμίζει σκηνικό ταινίας: το κτίριο στο οποίο στεγάζεται είναι του 1920, χτισμένο πάνω σε ένα παλιό ρέμα του Ιλισσού, γι’ αυτόν τον λόγο η αυλή έχει πολύ πράσινο και ακόμη περισσότερη δροσιά για τις ζέστες μέρες του καλοκαιριού.

Από το πρωί ανοιχτά για καφεδάκι, σνακς και την απαραίτητη διάθεση για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας, το μεσημέρι για ένα διάλειμμα από την πίεση, έως το βράδυ για ένα ποτάκι μετά τη δουλειά ή μέχρι το κλείσιμο. Ορεκτικά και μεζεδάκια -σε ένα μενού τόσο οικείο και συνάμα τόσο διαφορετικό, μαζί με το κέφι και την παρεΐστικη ατμόσφαιρα, δημιουργούν ένα μέρος ξεχωριστό που σίγουρα θα γίνει στέκι σου.

Παπαδιαμαντοπούλου 36 // Τ.: 210 77 57 033 //
Fb: Mojo Club // Ig: mojoathensclub

LOU All day café-bar: Το LOU ήρθε για να ομορφύνει το πλατύ πεζοδρόμιο της Δεκελείας

Ήδη από την εξωτερική όψη του μαγαζιού, με τα ασπροκόκκινα υφάσματα στις καρέκλες, τα φυτά και τα ωραία χρώματα, καταλαβαίνεις ότι εδώ πρόκειται να μπεις σε έναν πολύ όμορφο και ξεχωριστό χώρο. Η είσοδός στον εσωτερικό του καταστήματος πραγματικά σε ανταμείβει, αφού νιώθεις ότι έχεις μπει στο σαλόνι του σπιτιού που ονειρεύεσαι να έχεις.

Έπιπλα φοβερής αισθητικής, φυτά εσωτερικού χώρου και μαγικές καθιστικές γωνίες, σε περιμένουν να τις εξερευνήσεις. Την τεράστια ξύλινη μπάρα του, θα την ζήλευε ακόμη και το πιο ιστορικό μπαρ του κόσμου! Σε αυτόν τον εξωτικά μπαρόκ χώρο μπορείς να απολαύσεις από τον πρωινό καφέ σου και την ιδιαίτερης ζύμης pizza, που στον μαγικό κόσμο του LOU αποκαλείται pinza, μέχρι το βραδινό σου cocktail, υπό τους ήχους της funk, της jazz και της rock μουσικής.

Λ. Δεκελείας 92, Ν. Φιλαδέλφεια // Τ.: 210 25 84 760
Fb: LOU // IG: LOU_ALLDAYBAR

ΜΠΛΑΚ ΣΙΠ: Πρωινός καφές και δροσερό ποτάκι σε μια καταπράσινη πλατεία… τι άλλο να ζητήσεις για το καλοκαίρι;

Η νέα άφιξη στην πλατεία Μάχης Αναλάτου έχει γίνει το αγαπημένο στέκι που σερβίρει ξεχωριστό καφεδάκι, λαχταριστά σνακς και αποστάγματα με ελληνική υπογραφή. Σε μια ατμόσφαιρα φιλική και παρεΐστικη, όλη τη μέρα μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα από τους καταιγιστικούς ρυθμούς της καθημερινότητας.

Καφές «Ofelia» έρχεται φρέσκος στο τραπέζι σου και στη συνέχεια μπορείς να διαλέξεις κρητικές πίτες και φρέσκα κρουασάν και γλυκά για να ξεκινήσεις τη μέρα σου. Όσο πέφτει ο ήλιος, δροσερά ποτήρια γεμάτα ελληνικές μπύρες, λικέρ μαστίχας ή κοκτέιλ με τσίπουρο πάνε και έρχονται με ρυθμό! Κι όλα αυτά σε ένα μέρος που σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι μακριά από την πόλη. Στα συν του «Μπλακ Σιπ», ο σεβασμός στο περιβάλλον με τη λογική του reuse να επικρατεί.

Πλατεία Μάχης Αναλάτου 3 (Πλατεία ΙΚΑ) Ν. Κόσμος // Τ.: 211 71 56 966
FB: MPLAKSIP // IG: μπλακ σιπ

MONSIEUR BARBU: Ο μουσάτος κύριος έχει τη δική του γωνία στο Κουκάκι

 

1 από 3

- +

Το Monsieur Barbu φημίζεται για το brunch του, αλλά επειδή είναι κρίμα τέτοιες γεύσεις και τέτοια μαγαζιά να μην τα απολαμβάνουμε τρώγοντας καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, πλέον προσφέρει ιδιαίτερα πιάτα μέχρι το βράδυ, τα οποία μπορείς να συνοδεύσεις με νόστιμα cocktails.

Και αν θες κάποιες από αυτές τις γεύσεις να τις πάρεις μαζί σου και στο σπίτι, το Monsieur Barbu περήφανα μας συστήνει την πανέξυπνη και χαριτωμένη νέα υπηρεσία του, το sweet pot. Μέσα στα βαζάκια μπορείς να βρεις κάποιες από τις συνταγές του μενού, οι οποίες μαγειρεύονται καθημερινά χωρίς συντηρητικά και έτσι μπορείς μεταφέρεις την cozy και νόστιμη διάσταση του μαγαζιού στην πόρτα του ψυγείου σου!

Φαλήρου 59, Κουκάκι // Τ: 210 92 47 555
Fb: Monsieur Barbu // IG: MONSIEUR BARBU

Εν αιθρία: Η αγαπημένη μπυραρία της πόλης δίνει ανάσα δροσιάς μέσα στο καλοκαίρι

Η μπυραρία της καρδιάς μας έχει πόρτα και καρδιά ανοιχτή για να μας υποδεχτεί και το καλοκαίρι. Παγωμένες μπύρες όλων των ειδών, από πολλά μέρη του κόσμου, έρχονται σε μικρά και μεγάλα ποτήρια, μαζί με αγαπημένα πιάτα και ποικιλίες που μας χορταίνουν και με το παραπάνω. Παρεΐστικη ατμόσφαιρα, άψογη εξυπηρέτηση, με το προσωπικό να δίνει συμβουλές ανάλογα τα γούστα μας!

Βρυούλων 4, Πλατεία Πατριάρχου, Ν. Φιλαδέλφεια // Τ.: 210 25 82 751
// Fb: En Aithria // IG: en_aithria

Ροζαλία: Ελληνική Κουζίνα στον πιο ωραίο πεζόδρομο της Αθήνας

 

1 από 2

- +

Η Ροζαλία είναι το αγαπημένο μέρος των Εξαρχείων για μυρωδιά και γεύση αυθεντικής ελληνικής κουζίνας, με πιάτα φτιαγμένα από αγνά υλικά. Από τα κλασικά στέκια της Αθήνας, ξέρεις ότι στη φιλόξενη αυλή της, όπως και στον γραφικό πεζόδρομο της Βαλτετσίου, θα περάσεις τέλεια, με μικρή ή μεγάλη παρέα.

Χαρακτηριστικά ελληνικά μεζεδάκια που λιώνουν στο στόμα και σαλάτες συνοδεύουν το αγαπημένο σου πιάτο, όπως παστίτσιο και μουσακά στο πήλινο, ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά, καθώς και πιάτα με κρέας, ενώ το σκηνικό συμπληρώνεται με μια μεγάλη γκάμα ελληνικών κρασιών για να διαλέξετε. Οικείο περιβάλλον, ατμόσφαιρα παλιάς Αθήνας, δροσιά κάτω από τα δέντρα είναι και αυτά χαρακτηριστικά που κάνουν τη Ροζαλία την πρώτη επιλογή του κέντρου για βραδιές με καλό φαγητό και πολύ κέφι!

Βαλτετσίου 59, Αθήνα // Τ.: 210 38 02 725 // www.rozalia.gr // Fb: Ροζαλια // iG: Ροζαλια-rozalia

Λιμανάκι Το ουζερί του Γιώργου: Εκεί στον Πειραιά, το φρέσκο ψάρι τρώγεται στο λιμανάκι

 

1 από 3

- +

Σε ένα μέρος που «δεν το πιάνει το μάτι σου» από τον δρόμο, θα βρεις το ωραιότερο ουζερί με φρέσκα ψαράκια και λαχταριστούς μεζέδες, σε ένα σκηνικό που δεν θυμίζει σε τίποτα πόλη, αλλά ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό στην ελληνική επαρχία. Δίπλα στον υποσταθμό της ΔΕΗ και τους Μύλους Αγ. Γεωρ-
γίου στο Κερατσίνι, το ουζερί του Γιώργου από το 1984 προσφέρει αυθεντικές γεύσεις και φρέσκα ψάρια, με θέα τις μικρές βαρκούλες των ψαράδων στις προβλήτες.

Επιχείρηση οικογενειακή, πιάτα σπιτικά και χειροποίητα, μπύρες και δροσερά αποστάγματα είναι ό,τι πρέπει, ειδικά τώρα το καλοκαίρι! Ξεκινάς με σαλάτα και κρύα και ζεστά ορεκτικά για να ζεσταθεί ο ουρανίσκος και συνεχίζεις με θαλασσινά σε όλες τις μορφές ή ψάρι που έχει βγει από τα νερά την ίδια μέρα. Η σχέση των ιδιοκτητών με τους πελάτες είναι σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης! Έτσι, πολλά από τα πιάτα του καταλόγου είναι ιδέες των ίδιων των θαμώνων.

Προποντίδος & Πελοποννήσου 1, Κερατσίνι // Τ.: 210 40 04 721 //
Fb: Ουζερί το “ΛΙΜΑΝΑΚΙ”