Ανάμεσα σε δύο από τις πιο κεντρικές αρτηρίες της Αθήνας, την Πατησίων και τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας βρίσκεται από τα χρόνια του Όθωνα ένας από τους μεγαλύτερους πνεύμονες πρασίνου της πόλης, το Πεδίον του Άρεως. Μέσα σε 270 στρέμματα γης χωράει ένας ολόκληρος κόσμος που γεννιέται κάθε πρωί και πεθαίνει κάθε βράδυ μόνο για να ξαναγεννηθεί το επόμενο πρωί. Εδώ η Αθήνα αποκτά άλλους ρυθμούς, άλλο χρώμα, άλλη καθημερινότητα.

Οι πρώτοι θαμώνες του πάρκου είναι λίγοι, πρωινοί “περιπατιτικοί φιλόσοφοι” που βολτάρουν πάνω-κάτω στη Λεωφόρο των ηρώων. Ορισμένες φορές τους βλέπεις να σταματάνε μπροστά σε κάποιο άγαλμα και να το κοιτούν αναπολώντας -τι άραγε;-και ύστερα πάλι να παίρνουν το δρόμο σκεπτικοί. Όσο η μέρα προχωρά, κάτω από τις πιο παχιές φυλλωσιές, στην καλύτερη σκιά των δέντρων οι παπούδες της πόλης στήνουν ταμπλό και πούλια και παίζουν τάβλι, ντόμινο και ντάμα.

Μετά το σχόλασμα η ανθρωπογεωγραφία του πάρκου αλλάζει. Πρώτα μαζεύονται τα πιτσιρίκια που τρέχουν πάνω-κάτω με τις μαμάδες τους να κάθονται στα παγκάκια και να απολαμβάνουν την κουβέντα. Αργότερα, αν ανέβει κανείς ψηλότερα, στον Λόφο της Εθνικής Ανίστασης, θα συναντήσει εφήβους και νεολαία να παίζουν ποδόσφαιρο κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στους περαστικούς που απολαμβάνουν τη βόλτα τους. Και λίγο πριν πέσει ο ήλιος, οι καλλίγραμμοι και οι καλλίγραμμες αρχίζουν να τρέχουν στο πάρκο, διώχνοντας την ένταση της ημέρας λίγο πριν από το τέλος της.

Ένα μικρό Ζάππειο, με τη δική του ταυτότητα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τον Εθνικό Κήπο, είναι το Πεδίο του Άρεως.

ΙΣΤΟΡΙΑ

Αν μια καλή ιστορία πρέπει να έχει ανατροπές, αντιφάσεις, ίντριγκες, πρωταγωνιστές και κομπάρσους, ήρωες και αντιήρωες, η ιστορία του Πεδίου του Άρεως θα ικανοποιούσε και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη. Περιτριγυρισμένο από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και τις οδούς Μαυροματαίων, Ευλπίδων και Μπούσγου το άλσος, ένας από τους μεγαλύτερους πνεύμονες πρασίνου της Αθήνας, στέκει εκεί από την εποχή του Όθωνα.

Η ονομασία του προέρχεται από το λατινικό «Campus Martius» και αναφέρεται στα γυμνάσια που γίνονταν την περίοδο του Όθωνα μπροστά από το Ναό των Ταξιαρχών, όπου βρίσκονταν οι Στρατώνες του Ιππικού. Εκεί, στις 12 Οκτωβρίου 1862, πραγματοποιήθηκε μεγαλοπρεπές γεύμα για την εκδίωξη του Όθωνα από τη χώρα και το στέμμα.

Εκείνα τα χρόνια πρέπει να φανταστεί κανείς το άλσος πολύ διαφορετικό από σήμερα. Αφήνοντας πίσω μας τη σκόνη από τις ασκήσεις του ιππικού, συνατάμε κυρίως τα μεσημέρια του σαββατοκύριακου και των γιορτών κυρίες και γόηδες να περπατούν αλαμπρατσέτα απολαμβάνοντας τον περίπατο τους στο πάρκο. Όλα αυτά μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του 1880 οπότε και οι Πλατείες της Ομόνοιας και του Συντάγματος γίνονται πολυσύχναστα κέντρα. Οι ελάχιστοι γραφικοί που επιμένουν να περνούν τις ώρες τους σε περιπάτους στην εξοχή -στο Πεδίο του Άρεως- και όχι στο αστικό κέντρο, αποκαλούνται υποτιμιτικά «περιπατητικοί φιλόσοφοι».

Τον Μάη του 1859 φοιτητές αρχίζουν να κάνουν τις βόλτες τους στο Πεδίο φορώντας ψάθινα καπέλα στολισμένα με γαλανόλευκες κορδέλες, μια κίνηση που γρήγορα ταυτίστηκε με την προοδευτική νεολαία και την αντίθεσή της στους καθεστωτικούς που φορούσαν άσπρα ψηλά καπέλα. Οι συμπλοκές με την αστυνομία και τους καθεστωτικούς φτάνουν μέχρι τα Προπύλαια και τερματίζονται με την εφόδο στρατιωτικής δύναμης. Τα γεγονότα έμειναν στην ιστορία ως «Σκιαδικά» και εξαιτίας τους γεννήθηκε η ιδέα του «ασύλου των επιστημών» που βρήκε μαρτυρικό θάνατο στη Νεότερη Ιστορία.

Η σύχρονη ιστορία του έχει σημαδευτεί από τη Μικρασιατική Καταστροφή και το πρόσωπο του Βενιζέλου. Στην εποχή του Όθωνα, στην Πλατεία του Ναού των Ταξιαρχών, είχε στηθεί εξέδρα μουσικής σε σχήμα πολυγωνικό. Στην περιοχή, που ονομάστηκε Πολύγωνο, στήθηκε το 1922 μια παραγκούπολη που στέγασε για μεγάλο διάστημα τους πρόσφυγες. Εκεί που σήμερα βρίσκεται το Άγαλμα της Αθηνάς, το 1916, στην κορύφωση του Εθνικού Διχασμού, έστεκε ένας σωρός από πέτρες ή μάλλον από «λίθους του αναθέματος». Εκεί συγκεντρώνονταν οι αντιβενιζελικοί και καταριούνταν τον Βενιζέλο με τους κεραυνούς της κολάσεως και τη λέπρα του Ιεχωβά, επαναλαμβάνοντας το ανάθεμα της Εκκλησίας.

Όλα αυτά θα έχουν ξεχαστεί μέχρι τη δεκαετία του 1950, όταν η τέχνη βρίσκει και πάλι σπίτι στο Πεδίον του Άρεως. Στο αναψυκτήριο το «Άλσος»στήνονται θεατρικές παραστάσεις και μουσικές βραδιές, ζογκλέρ και ακροβάτες, οτιδήποτε μπορεί να εντυπωσιάσει το κοινό. Από εκεί θα περάσουν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου της εποχής όπως η Σοφία Βέμπο και ο Γιώργος Οικονομίδης.

15 ΣΗΜΕΙΑ | ΠΕΔΙΟΝ ΑΡΕΩΣ

1. Ανδριάντας Βασιλέως Κωνσταντίνου Α’

Μπρούντζινος ανδριάντας του Βασιλέως Κωνσταντίνου Α’, έργο του Ιταλού γλύπτη Francesco Parisi. Τοποθετήθηκε στην είσοδο του Πεδίου του Άρεως, το 1938, από τον Ιωάννη Μεταξά.

2. Αλέα Προτομών Ηρώων του 1821

Η Λεωφόρος των Ηρώων του 1821 δημιουργήθηκε το 1937. Αποτελείται από 16 προτομές, φιλοτεχνημένες από ισάριθμους γλύπτες την περίοδο 1934-37. Οι εικονιζόμενοι ήρωες της Επανάστασης είναι οι εξής: Δημήτριος Υψηλάντης, Κίτσος Τζαβέλλας, Πετρ. Μαυρομιχάλης, Κωνσταντίνος Κανάρης, Μάρκος Μπότσαρης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Ανδρέας Μιαούλης, Νικηταράς (Σταματελόπουλος), Γρηγόριος Παπαφλέσσας, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Οδυσσεύς Ανδρούτσος, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Αθανάσιος Διάκος, Μαντώ Μαυρογένους, Δ. Παπανικολής.

3. a. Ναός Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Μεταβυζαντινός ναός του 16ου ή 17ου αιώνα, με προσθήκες του 19ου αιώνα, κτισμένος πάνω σε ερείπια παλιότερου ναού. Μπροστά του βρίσκονταν οι Στρατώνες του Ιππικού που κατεδαφίστηκαν το 1930.

b. Μνημείο Ιερού Λόχου 1821

Το πρώτο μνημείο της Αθήνας, σε σχέδια του Σταμάτη Κλεάνθη. Έργο του 1843 προς τιμήν του Ιερού Λόχου που είχε σχηματίσει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και αποδεκατίστηκε στη Μάχη του Δραγατσανίου.

c. Μνημείο Αλέξανδρου Υψηλάντη

Ταφικό μνημείο στο οποίο μεταφέρθηκαν από τη Βιέννη το 1964 τα λείψανα του Αλέξανδρου Υψηλάντη, αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας. Επί του μνημείου υπάρχει άγαλμά του σε κατάκλιση τύπου “κοιμωμένης”, μοναδικό δείγμα ανδρικής μορφής πάνω σε σαρκοφάγο.

d. Άγαλμα Αλέξανδρου Πραΐδη

Ο Αλέξανδρος Πραΐδης, υπολοχαγός του Πυροβολικού από τη Σύρο, με ενεργό συμμετοχή στην εκδίωξη του Όθωνα. Έπεσε το 1866, στο Βαφέ, στη διάρκεια του Κρητικού Αγώνα.

e. Μνημείο Φιλελλήνων

Το Μνημείο της Λεγεώνας των Φιλελλήνων που έπεσαν στη Μάχη του Δομοκού, τo 1897, είναι έργο του 1901 του γλύπτη Λάζαρου Σώχου ο οποίος είχε συμμετάσχει και ο ίδιος στη μάχη. Στην μπροστινή του πλευρά υπάρχει ανάγλυφο προς τιμήν του αρχηγού της, λοχαγού Περικλή Βαρατάση.

4. Μνημείο Ιερολοχιτών

Έργο του 1981 των γλυπτών Πέτρου Μωραΐτη και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου σε σχέδια των Ι.Κ. Μανέτα και Ν.Ι. Βαλάκα, προς τιμήν των πεσόντων του Ιερού Λόχου του αντισυνταγματάρχη Χριστόφορου Τσιγάντε, που έδρασε στη διάρκεια (1942-45) του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

5. Ναός Αγίου Χαραλάμπους

Σταυροειδής ναός, με κυλινδρική καμάρα αντί τρούλου, του 1928, με αγιογραφίες του Φώτη Κόντογλου του 1954. Έχει κτισθεί στη θέση παλαιότερου ναού του 18ου αιώνα.

6. Σπήλαιο του Πανός

Έργο του 1962 του γλύπτη Δημήτρη Κουνάδη, πιθανότατα εμπνευσμένο από το Σπήλαιο του Πανός (με τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες) της Πάρνηθας.

7. Άγαλμα Προμάχου Αθηνάς

Μνημείο προς τιμήν των Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών στρατιωτικών που σκοτώθηκαν στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αποτελείται από το μαρμάρινο Άγαλμα της Αθηνάς που στη βάση του έχει τοποθετηθεί μαρμάρινο άγαλμα λέοντος και τρεις θυρεοί. Παλαιότερα κεραυνός κατέστρεψε το ένα του χέρι για αυτό και σήμερα μένει ο χαρακτηρισμός «κουλοχέρα».

8. Αναψυκτήριο «Άλσος»

Τις μεταπολεμικές δεκαετίες λειτούργησε ως καλλιτεχνική θερμοκοιτίδα από την οποία πέρασαν σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες. Το 1950 ένας μεγάλος Έλληνας κονφερανσιέ, ο Γιώργος Οικονομίδης, θέσπισε διαγωνισμό ταλέντων.

9. Green Park

Έτερο αναψυκτήριο που λειτουργούσε στο χώρο σαν θεατράκι, με κονφερανσιέ τον Όμηρο Αθηναίο.

10. Μνημείο Εφέδρων Αξιωματικών

Έργο του γλύπτη Νικολάου Γεωργαντή προς τιμήν των Εφέδρων Αξιωματικών που έπεσαν κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, το οποίο τοποθετήθηκε στη θέση όπου βρίσκεται το 1972, δηλαδή 25 χρόνια μετά το θάνατο του δημιουργού του.

11. Σχολή Εθνικής Άμυνας

Οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1900-1904 με δωρεά του Γεώργιου Αβέρωφ και βάση σχεδίων του Τσίλερ. Το Αβερώφειο Μέγαρο στεγάζει σήμερα τη Σχολή Εθνικής Αμύνης.

12. Προτομή Κ.Π. Καβάφη

Έργο του Κ. Βαλσάμη, του 1982, προς τιμήν του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη.

13. Προτομή του συνταγματάρχη Δημητρίου Ψαρρού

ο Ψαρρός ήταν επικεφαλής της σοσιαλδημοκρατικής αντιστασιακής οργάνωσης Ε.Κ.Κ.Α. Σήμερα στο σημείο στέκει μόνο η μαρμάρινη βάση, ενώ η μοίρα της προτομής αγνοείται.

14. Μνημείο Ιωάννη Τσιγάντε

Έργο του γλύπτη Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τιμήν της αντιστασιακής οργάνωσης “Μίδας 641”, του απότακτου αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Τσιγάντε, δίδυμου αδελφού του Χριστόφορου Τσιγάντε, ο οποίος εκτελέστηκε από Ιταλούς στρατιωτικούς το 1943 στο κρησφύγετό του, σε υπόγειο στην οδό Πατησίων 86, όπου έχει στηθεί και σχετική επιγραφή.

15. Προτομή Πάτση

Εικονίζεται -ο κατ’επανάληψιν- δημάρχος Αθηναίων Σπύρος Πάτσης, έργο του 1962 του γλύπτη Νικόλα.

Ο 10 ΛΟΓΟΣ ενός θεριού που λέγεται Πεδίον του ΆΡΕΩΣ

Ξαπλωμένη στο γρασίδι, κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό με τον ήλιο να με τυφλώνει και το «Redempsion song» του Bob Marley ως μουσικό χαλί γνώρισα το Πεδίον του Άρεως. Είχαν προηγηθεί μέρες έρευνας πάνω από παλιά αρχεία εφημερίδων, πολυσέλιδα ρεπορτάζ, ανώνυμες και επώνυμες καταγγελίες για την κατάσταση και μια φωτογραφική βόλτα στα σοκάκια της πορνείας μέσα στο πάρκο. Και κάπως έτσι, με την ψυχή στο στόμα και την κάμερα σφιχτά στο χέρι, σταμάτησα σε μια αλάνα, εκεί που κάποτε βρισκόταν το «άλσος», ξάπλωσα στο γρασίδι και περίμενα. Τι ακριβώς περίμενα, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Πάντως το βρήκα. Ας ξεκινήσουμε, όμως, από το φόβο και τον τρόμο…

Στο Πεδίο η φήμη προηγείται όλων

Ναι, είναι αλήθεια πως θα συναντήσει κανείς ναρκoμανείς τα βράδια, να τρυπιούνται πίσω από τις κλειστές καγκελόπορτες υπό το άγρυπνο μεν, αδιάφορο, δε, βλέμμα του «μαρμαρωμένου» βασιλιά Κωνσταντίνου. Καμιά φορά και την ημέρα θα μυρίσει στον αέρα το χόρτο που καίγεται σιγά-σιγά στα κιτρινισμένα δάχτυλα των χρηστών. Αυτή είναι η αλήθεια. Θα ήταν λάθος να προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε το πάρκο σαν ένα ροζ παράδεισο όπου λευκοί μονόκεροι τρέχουν ελεύθερα προς το ουράνιο τόξο. Είναι, όμως, λάθος και να παρουσιάζεται σαν ένα παρακμιακό στέκι ναρκομανών οι οποίοι, στην αστική μυθολογία, εμφανίζονται ως επιθετικά τέρατα που στριμώχνουν τους περαστικούς στους τοίχους κρατώντας μια μολυσμένη, με AIDS, σύριγγα απειλώντας τη ζωη τους.

Ψηλά στη λίστα είναι και η αδιαφορία

Ωστόσο, εδώ οφείλουν να δoθούν εξηγήσεις. Είναι γεγονός πως το πάρκο έχει παραμεληθεί από το δήμο, οι υποδομές του δεν έχουν συντηρηθεί, η ανάπλαση που έγινε το 2008 και κόστισε περίπου 10 εκατομύρια δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, ιστορικοί χώροι όπως το «Άλσος» και το «Green Park» ρημάζουν, ενώ άλλοι μένουν ανεκμετάλλευτοι. Στην εγκατάλειψη του πάρκου, ωστόσο, ο δήμος βρήκε αναπάντεχα ένα σύμμαχο: εμάς.

Τα τελευταία χρόνια το πάρκο έχει ερημώσει, οι ντόπιοι προτιμούν τα καφέ στην Πλατεία Εξαρχείων και τη βόλτα στον -όχι και τόσο ξεχωριστό- Εθνικό Κήπο. Οι γονείς, δε, στριμώχνουν τα παιδιά τους σε μικρά δυάρια και τριάρια στην Κυψέλη και τα Πατήσια, αντί να τα πηγαίνουν βόλτα στο Πεδίο του Άρεως, όπου μπορούν να τρέξουν, να παίξουν μπάλα και να κάνουν ποδήλατο σε ένα από τους μεγαλύτερους πνεύμονες πρασίνου της πόλης. Η δική μας αδιαφορία και η δική μας απουσία είναι αυτή που έχει επιτρέψει την εγκατάλειψη του άλσους και έχει προσελκύσει ένα διαφορετικό είδος «θαμώνα» – είτε αυτός κρατάει πρέζα και σίσα, είτε ξεκουμπώνει το παντελόνι του σε απομονωμένα στενάκια του πάρκου.

Στους τίτλους τέλους η απουσία σήμανσης στο πάρκο

Το Πεδίον του Άρεως έχει έκταση 270 στρέμματα, νούμερο που μεταφράζεται σε δεκάδες δρόμους και δρομάκια, αλάνες και στενωσιές, μνημεία και αξιοθέατα που μπλέκονται δαιδαλωδώς σε ένα λαβύρινθο χωρίς τέλος. Είναι, επομένως, ανάγκη να υπάρχει ένας χάρτης του πάρκου στην κεντιρκή είσοδο αλλά και σε κεντρικά σημεία του, όπως και ταμπέλες σε κάθε δρόμο του άλσους, όπως γίνεται σε κάθε πάρκο σε ολόκληρη την Ευρώπη, προκειμένου να μπορεί ο επισκέπτης να δει όλα τα μνημεία και να έχει μια συνολική εικόνα του Πεδίου του Άρεως, φεύγοντας από αυτό. Σήμερα, ακόμα και οι επιγραφές στα μνημεία, ξεθωριασμένες από τον καιρό είναι αδύνατο να διαβαστούν. Είναι χαρακτηριστικό οτι το Άγαλμα της Αθηνάς, Μνημείο των Πεσόντων Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών που φέρει τρεις θυρεούς με τα σύμβολά τους ζει στην αφάνεια, αφού η επιγραφή του έχει πια ξεθωριάσει ολοκληρωτικά.

Είναι γεγονός πως αγαπάμε την υπερβολή! Υμνούμε την παρακμή, το μαρασμό, ειδικά όταν μας δίνεται η ευκαιρία να τις αποδώσουμε στο κράτος, στην εξουσία, στους κακούς και περιθωριακούς, σε αυτούς τους άλλους που δεν είναι ποτέ εμείς!Η περίπτωση του Πεδίου είναι υποδειγματική. Εδώ βασιλεύει ο φόβος και η προκατάλειψη. Η τρομοκρατία, όμως, δεν ζει στις εφημερίδες και στα κανάλια, ζει μέσα μας.

H ΤΕΧΝΗ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ

Μια διαφορετική πρόταση

Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, στα χρόνια της δημιουργίας του Πεδίου του Άρεως, θα πέσουμε πάνω σε μια ιδέα που έχουμε ξεχάσει… «Επί του παρόντος θα έχωμεν εν απαλόν επίπεδον πρασίνου, το οποίο η συμβολή της Φύσεως και της Τέχνης θα μεταβάλουν διά του χρόνου εις έναν πραγματικόν κήπον», γράφει ένας από τους πρωτεργάτες διαμόρφωσης του Πεδίου, ο Ανάργυρος Δημητρακόπουλος.

Είναι, πράγματι, ειρωνικό πως το βασικό στοιχείο που έκανε το πάρκο να ξεχωρίζει είναι ακριβώς αυτό που λείπει σήμερα, αυτό που χρειάζεται για να του δώσει και πάλι ζωή. Η λύση είναι μία: Τέχνη και πολιτισμός πρέπει να βρουν και πάλι το δρόμο τους στο πάρκο. Τη δεκαετία του 1950 στο Πεδίον του Άρεως λειτουργούσαν δύο αναψυκτήρια, το «Άλσος» και το Green Park. Από αυτές τις καλλιτεχνικές θερμοκοιτίδες πέρασαν κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής και του θεάτρου, όπως η Σοφία Βέμπο και η Ρένα Βλαχοπούλου.

Εκεί, τα απογεύματα, γίνονταν βραδιές, κάτω από τη δροσιά των δέντρων, με το πρόγραμμα να περιλαμβάνει από ακροβάτες και ζογκλέρ μέχρι εξωτικές χορεύτριες, μουσικές και θεατρικές παραστάσεις. Εκεί εργάστηκε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες κονφερανσιέ, ο Γιώργος Οικονομίδης. Αναλάμβανε την «παρλάτα», δηλαδή να ξεκουράζει το κοινό στα διαλείμματα από το ένα πρόγραμμα στο άλλο. Ψυχή του χώρου, ο Οικονομίδης έδινε κάθε βράδυ ρεσιτάλ στο βαριετέ που είχε δημιουργήσει με το μοναδικό του τρόπο: Παραλλάσσοντας και διαμορφώνοντας το περιεχόμενό του με αυτοσχεδιασμούς ανάλογα με το κοινό του. Τις αξέχαστες αυτές βραδιές στο «Άλσος» σημάδεψε η φράση με την οποία άνοιγε πάντα τις παραστάσεις του: «Φίλοι μου αγαπημένοι, γεια σας και χαρά σας».

Σήμερα, το μόνο που έχει μείνει να θυμίζει αυτές τις εποχές είναι η Έκθεση Βιβλίου και οι άδειοι χώροι που φιλοξενούσαν, κάποτε, τα δύο θερινά θεατράκια του πάρκου. Είναι καιρός να ξανασκεφτούμε την ιδέα ενός πάρκου στο οποίο τέχνη και φύση συναντιούνται. Όπως σημειώνει ο πολιτικός μηχανικός Λέανδρος Σλάβης, «θα μπορούσε να εξετασθεί και η προοπτική ενός, χωρίς μόνιμες εγκαταστάσεις, χώρου θερινών κινηματογραφικών προβολών. Ίσως ακόμα και στην κορυφή του Λόφου της Εθνικής Ανίστασης, που προσφέρει μία αρκετά ενδιαφέρουσα θέα προς μερικές πλευρές της πόλης. Και, ασφαλώς, η συχνότερη χρήση του ως εκθεσιακού χώρου, καθώς, ως προς αυτό, πλεονεκτεί ακόμα και του Εθνικού Κήπου, χάρις στους φαρδείς διαδρόμους του και στα πλατώματά του».

Ας το πάμε και ένα βήμα παρακάτω. Αντί να περιμένουμε το δήμο να σύρει αργά-αργά τα βήματά του στο Πεδίον του Άρεως, ας αναλάβουμε δράση εμείς οι ίδιοι. Το κέντρο της Αθήνας είναι γεμάτο από καλλιτέχνες, από μουσικούς μέχρι ζογκλέρ, από ηθοποιούς μέχρι ακροβάτες που του δίνουν πνοή τα καλοκαιρινά απογεύματα. Ένα από αυτά τα απογεύματα το θέατρο του δρόμου ας δώσει ραντεβού με όλους εμάς που ζούμε στο κέντρο της Αθήνας, ας συναντηθούμε όλοι μαζί κάτω από τα δέντρα, να μουρμουρίσουμε στίχους στα αγάλματα.

Εγώ πάω στο Πεδίον

από τον Λούκυ Λουκ

Παίρνω τα παιδιά μου και πάω. Κυριακή πρωί, Σάββατο μεσημέρι. Δεν πάω βράδυ γιατί ξέρω. Και δεν αφήνω και τον 14χρονο πιτσιρικά μου να πάει 8 το βράδυ που έχει σκοτεινιάσει. Γιατί ξέρω. Και όταν πάω ξέρω και όταν δεν πάω πάλι ξέρω. Και ξέρετε τι βλέπω; Πως αξίζει να πάει κάποιος. Στους κεντρικούς δρόμους είναι καθαρά. Στα δρομάκια όχι τόσο. Και βλέπω μόνο μετανάστες ωρέ Έλληνες! Μετανάστες με τα παιδιά τους, με τις οικογένειές τους, με τις μπάλες και τα ποδήλατά τους. Την Κυριακή πρωί και το Σάββατο το μεσημέρι. Είναι ωραία, έχει πράσινο, έχει δροσιά. Έλληνες δεν βλέπω. Είναι στα σαλόνια και βρίζουν την φτώχεια και τους ξένους. Γιατί αυτή η απουσία; Και μην κρυφτείται πίσω από την επικινδυνότητα της νύχτας!

Δεν πάω ούτε και εγώ γιατί ξέρω. Και τα αλισβερίσια που γίνονται και τις συμμορίες και τη μαφία. Η κόρη μου, 8χρονη, μου λέει: “Ωραία είναι, αλλά δεν μ’ αρέσει που έχει μόνο ξένους”. Δεν έχει άδικο! Ούτε και ’μένα μ’ αρέσει. Αλλά ξαναρωτώ: “Οι Έλληνες που είναι;” Της απαντώ καθαρά την αποψή μου. Πως οι Έλληνες κάθονται σπίτια τους βλέπουν τηλεόραση ή αν έχουν λεφτά πάνε σε φαν πάρκ με βραχιολάκι. Αν απουσιάζεις ρε φίλε τι έχεις να πεις; Και δεν χαϊδεύω καθόλου τους μετανάστες γενικώς και αορίστως. Δεν γουστάρω το κρίκετ των Πακιστανών με την δολοφονική μπάλα να φεύγει με χίλια δίπλα από το κεφάλι μου. Ούτε το κατούρημα και το φτύσιμο σε κάθε γωνιά. Πας και τους μιλάς, παρεμβαίνεις. Αλλά είσαι εκεί. Αν δεν είσαι παράτα τα.

Κάποιοι από σας θα με πείτε ρατσιστή επειδή δεν κεφάρω τον τσαμπουκά μερικών και την άνεσή τους να κάνουν ότι θέλουν. Άλλοι πάλι θα με πουν ανθέλληνα επειδή αναρωτιέμαι δυνατά “Πού είναι οι Ελληνες;”. Επίσης όταν θα πω για τον γκάου αναρχικό που πάει και γράφει με μαρκαδόρο στο κούτελο του αγάλματος του Μακρυγιάννη το αλφάδι μπορεί να με πουν εθνίκι και προγονόπληκτο. Στην πραγματικότητα δεν με νοιάζει. Γιατί ξέρω ότι υπάρχουν χιλιάδες που σκέφτονται απλά, λογικά, ήρεμα και ανθρώπινα.

Ακόμα κάτι. Αν όλοι όσοι μιλάνε και απαιτούν την αναβάθμιση του Πεδίον έπαιρναν τα παιδιά τους, τους φίλους τους και την πολυκατοικία τους και ερχόντουσαν, η αναβάθμιση θα είχε αρχίσει ήδη. Και να ζητήσουμε φώτα και καθαριότητα από τον Δήμο και την Περιφέρεια. Αλλά φτάνει πια με τα νάιλον αιτήματα και την καθαρή απουσία!

ΠΕΔΙΟΝ του ΑΡΕΩΣ (Φιλικό κείμενο)

Τυμπανοκρουσίες – Εγκατάλειψη – Λεηλασία

Όσοι περισσότεροι περπατάνε ή τρέχουνε ή γυμνάζονται καθημερινά μέσα στο Πάρκο και ειδικά στον εσωτερικό περιμετρικό του δρόμο, γίνονται μάρτυρες τις τελευταίες μέρες, ενός φαινομένου συστηματικής κλοπής του εξοπλισμού του, σε τρεις φάσεις:

1. Σπασμένα από τη βάση τους και πεσμένα στο έδαφος, τα μεταλλικά κολωνάκια φωτισμού, με συνδεδεμένα ακόμα τα καλώδια τους

2. Πεσμένα στην ίδια θέση, αλλά με κομμένα τα καλώδια τους

3. Εξαφανισμένα τα ήδη σπασμένα και καινούργια πεσμένα!

Συγκεκριμένα:

Την Πέμπτη 30-10-14, υπήρχαν ριγμένα στο έδαφος δύο κολωνάκια, μεταξύ της εκκλησίας των Ταξιαρχών και της εισόδου απέναντι από από τη Γεωγραφική Υπηρεσία.

Το Σάββατο 1-11-14, υπήρχαν εφτά κολωνάκια ριγμένα στην ίδια πλευρά και οχτώ εξαφανισμένα από την πλευρά της εκκλησίας του Αγ. Χαραλάμπου, ενώ στις στις 11π.μ. ένα μηχανάκι κυκλοφορούσε φορτωμένο με τέτοια κολωνάκια μπροστά από το άγαλμα της Αθηνάς (ο αριθμός κυκλοφορίας του καταγγέλθηκε εκείνη την ώρα στο «100»). Παρά τις παρατηρήσεις πέντε ανθρώπων, που βρέθηκαν εκείνη την ώρα εκεί και παρά το τηλεφώνημα στο «100», εξαφανίστηκε ο οδηγός του, λέγοντας ότι αφού τον τσαντίσανε, θα πάει να τα πουλήσει!

Συμπέρασμα:

Σε τρεις ίσως μήνες που όπως υποσχέθηκαν οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι της Περιφέρειας, θα υπάρχουν φύλακες και ηλεκτρολόγος(!), δεν θα έχει μείνει τίποτα στο Πάρκο από τον εξοπλισμό του. Να ελπίζουμε τουλάχιστον ότι θα υπάρξει φύλαξη του χώρου και των δέντρων;(διότι κάηκαν και μερικά από αυτά και τα καμαρώνουμε έτσι καμμένα). Για την αντικατάσταση βέβαια των κλεμμένων…να περιμένουμε;

ΚΑΙΤΗ ΜΙΝΩΤΟΥ, αρχιτέκτων