Συγγραφείς, λογοτέχνες, ποιητές… Ζωγράφοι, σκηνοθέτες, στιχουργοί…

Μουσικοί, ηθοποιοί, καλλιτέχνες… Θεολόγοι, ψυχαναλυτές, χημικοί…

Ιππότες, δράκοι, δεσποσύνες… Ζήλεια, ξεκατίνιασμα, κλαυσίγελος…

Όρκοι, πίστη, ιδιοκτησία… Παπάδες, ξόρκια & δαιμόνια…

Σκυλάδικα, τραγούδια, γαρύφαλλα… Αλκοόλ, καψούρα, μαστούρα…

Χαρτορίχτρες, μέντιουμ, ζώδια…

Πάρτε τα αυτά όλα μαζί, ανακατεύτε τα, άκρη δεν θα βγει. Όλα με τον έρωτα έχουν να κάνουν! Άλλοι τον αναλύουν, άλλοι ζουν από αυτόν, άλλοι τον καλουπώνουν και άλλοι τον εκφράζουν. Όλοι πιάνουν πλευρές μα κανείς δεν μπορεί να το πιάσει ολοκληρωτικά! Κάποιος είπε πως έρωτας είναι όταν καλύπτεται έστω και για λίγο η δυσπιστία ανάμεσα στα δύο φύλα. Και κάποιος άλλος ότι ερωτευόμαστε όταν εκκρίνουμε την ντοπαμίνη και την νορεπινεφρίνη.

Οι πιο παλιοί λέγανε πως πιάνεται από τα μάτια! Ένας φίλος μου σκυλάς, πως έρωτας είναι όταν θες να τα γκρεμίσεις όλα! Δεν έχει νόημα να αναζητάς κανέναν ορισμό! Ο καθένας αποδεικνύεται λίγος μπροστά στο μεγαλείο του και την ψευτιά του! Γιατί πιο αντιφατικό φαινόμενο από τον έρωτα μάλλον δεν υπάρχει…

Μια αρχέγονη διαδικασία-λειτουργία τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μας, που δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε με σιγουριά. Σαν να είμαστε πρωτόγονοι και βλέπουμε τους κεραυνούς! Και κάποιες φορές αυτοί να μας χτυπούν!

Αφιερωμένο από εμάς για εσάς!

«Μην ξεχνάς» Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ποίημα Μελοποιημένο από τη μπάντα «Σύνταγμα Ηδονής»

Tο όνομα “Βαλεντίνος”

Σύμφωνα με το “Λεξικό Ελλ. και Ρωμ. Βιογραφίας και Μυθολογίας” του Σμιθ, οι Ρωμαίοι ταύτιζαν τον Λούπερκους με το θεό Πάνα, που λατρευόταν στην Αρκαδία, ως θεός του φωτός. Απ’ αυτή την άποψη, ο Πάνας ταυτίζεται με το φοινικικό θεό Βάαλ, που αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Βάαλ, ωστόσο, ήταν κι ο τίτλος του Νεβρώδ, ιδρυτή της Βαβυλώνας και θεοποιημένος ήρωας, που εισήγαγε το βαβυλωνιακό ειδωλολατρικό σύστημα.

Κάποιες παραδόσεις αναφέρουν ότι ο Νεβρώδ, κυνήγησε στα Απέννινα όρη λύκους, απ’ όπου και ονομάστηκε Λούπερκους καθώς και Βαλεντίνος (Valentinus) απ’ το επίθετο valeus (=ισχυρός). Όσον αφορά τη χρήση του συμβόλου της καρδιάς, εικάζεται ότι επειδή στη γλώσσα της Βαβυλώνας αυτή προφέρεται βαλ, απ’ την ομοιότητα στην προφορά με τ’ όνομα του, έγινε σύμβολο του Βάαλ.

ΟΛΑ ΚΑΠΩΣ ΞΕΚΙΝΑΝΕ_[/@!

«Μάνια εχτές που σε γύρναγα στο σπίτι ήμουν ήδη ηττημένος. Αυτή η θλιβερή καφετέρια με τις εφτά οθόνες και η μουσική. Ο εσπρέσο που δεν πίνονταν ούτε από βαρυποινίτη. Η παράσταση που αναγκάστηκα να δω για δεύτερη φορά μόνο και μόνο για να είμαι δίπλα σου, μια βραδιά για να δω πως φαίνεσαι στα μάτια μου. Η συζήτηση με τον τύπο που μόλις είχε γυρίσει από την κηδεία της γυναίκας του. Η αμηχανία μας, όταν σου είπα ότι θα σε πάω εγώ σπίτι γιατί μ’ αρέσει η Αθήνα τη νύχτα. Όλα αυτά με είχαν νικήσει. Και αυτά είναι τα εύκολα. Έρχονται και άλλα. Το ότι είμαι παντρεμένος, με μια γυναίκα που την αγαπώ και την εκτιμάω. Το ότι εσύ έχεις μια σχέση εδώ και καιρό. Το ότι έχουμε μια μεγάλη διαφορά ηλικίας, το ότι έχουμε τόσους κοινούς γνωστούς που αν κάτι μαθευτεί θα γίνει της κακομοίρας. Και τέλος το ότι δεν με ξέρεις παρά ελάχιστα, το ίδιο και εγώ εσένα. Όση ώρα σε πήγαινα όλα αυτά ήταν τεράστια βαρίδια στα πόδια μου, στη ψυχή μου, στη γλώσσα μου. Εκνευρίζομαι όταν χάνω! Ειδικά όταν δεν κατεβαίνω καν να αγωνιστώ. Γιατί να καταπιώ αυτό που μου ξυπνά το είναι μου; Στο τέλος της διαδρομής αποφάσισα να στο πω. Θυμάμαι ότι μίλαγα, είχες κατέβει, δεν θυμάμαι τις ακριβώς σου έλεγα. Αλλά δεν είχε σημασία η λεπτομέρεια. Δεν θυμάμαι καν τι μου είπες. Θυμάμαι ότι έλαμπες και χαμογελούσες λίγο. Το πρόσωπό σου ήταν φωτεινό. Οι ψυχές μας είχαν απομακρυνθεί από τα λόγια που μόλις λέγαμε και πασχίζαμε να συννενοηθούμε. Εκείνες άγγιζαν ήδη η μία την άλλη. Αμέσως μετά μου ‘στειλες μήνυμα. Δεν θυμάμαι τι μου έγγραφες, αλλά ήταν ζεστό και προσεκτικό. Την άλλη μέρα μου είπες: -«αυτό που είπες μ’ άρεσε πολύ» -«ποιο;» -«ότι όλα είναι ολοδύσκολα». Εγώ αυτή τη λέξη δε θυμάμαι να την είπα. Με είχαν κατακλύσει τόσα συναισθήματα που δε θυμάμαι. Οι λέξεις πασχίζουν να αγκαλιάσουν τις ιδέες. Και όταν δεν μπορούν γεννάνε καινούριες. Ολοδύσκολα! Ολοδύσκολα λοιπόν…Πόσο μεγάλη διαφορά έχει το «ολοδύσκολα» από το να έλεγα «είναι όλα δύσκολα». Το πρώτο φαίνεται πιο «βουνό» από το δεύτερο. Αλλά το πρώτο δηλώνει και την θέληση να τα καταφέρεις. «Είναι ολοδύσκολα, αλλά εγώ είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Αν κινήσεις το χέρι σου νομίζω – νιώθω – αισθάνομαι πως θα κινηθεί και το δικό μου. Ας γεννιούνται λέξεις λοιπόν για να αντανακλούν την πληθώρα των ιδεών, τον κατακλυσμό των συναισθημάτων».

Τι είναι η καψούρα;

Καψούρα ρε! Καψούρα! Να γίνεσαι ένα με το πάτωμα και ξάφνου να απογειώνεσαι! Να σε σκουντάνε οι φίλοι σου και εσύ να νομίζεις πως ήρθε η Δουλτσινέα σου! Να κλείνεις το κινητό σου για να μην περιμένεις να έρθει μήνυμα! Και όταν το ανοίγεις να περιδιαβαίνει το μάτι σου γρήγορα για να βρεις αυτό που θες. Και να μην υπάρχει ρε φίλε. Να μην υπάρχει! Και όλα να στην θυμίζουν. Να βλέπεις τροχονόμο και να την σκέφτεσαι με στολή, να περνάςέεξω από νεκροταφείο και να λες δυνατά: “Θα με πεθάνεις ρε άτιμη!” Να βλέπεις ένα άδειο μπουκάλι και να σκέφτεσαι πως κάποτε ήταν γεμάτο. Και εσύ να γουστάρεις τον πόνο και την απουσία της. Να βρίζεις τον εαυτό σου που δεν ξέρεις να κάνεις γκράφιτι για να γεμίσεις τον απέναντι τοίχο με χρώματα και σχήματα. Να θες να αλλάξεις το όνομα ολόκληρης γειτονιάς και αντί για Γουδί να την λες Λιλή. Ακούς καψοροτράγουδα, τέρμα τα γκάζια, διαβάζεις στιχάκια από παλιομοδίτικα ημερολόγια, κλικάρεις τυχαία στο γκούγκλ και στο γιουτιούμπ λέξεις και τραγούδια. Η καψούρα για να εκδηλωθεί απαιτεί πρόβλημα και ανισότητα στα συναισθήματα. Αν γουστάρουν και οι δυο το ίδιο, δεν εκδηλώνεται καψούρα. Η καψούρα δεν είναι το “Μικρό σπίτι στο λιβάδι”. Είναι “Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι”. Δεν είναι Πινκ Φλόυντ, είναι Μαργαρίτης! Δεν είναι σαμπάνια, αλλά μαλαματίνα! Καψούρα είναι όταν δεν είναι σίγουρη, όταν είναι μπρος πίσω, όταν σε κάνει έξαλλο με την συμπεριφορά της. Όταν η καψούρα σου χτυπήσει την πόρτα δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να την κλείσεις. Θα μπει από την χαραμάδα, από το όνειρο. Και είναι αμαρτία να μην την εκδηλώνεις, να μην την πετάς στα πόδια της και να το παίζεις ήθος, Ευρώπη, πολιτισμός!

Και ας την κάνει ότι θέλει και την φωτίσει ο Θεός. Καψούρα και τακτική δεν πάνε μαζί. Εχθροί της καψούρας είναι ο εγωισμός, η ανασφάλεια και ο ορθολογισμός. Σύμμαχοί της, η συναισθηματική ηδονή, η απλοχεριά της ψυχής και η ανιδιοτέλεια. Και αντί να σκεφτείς “τη βάψαμε” και να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια (ολόκληρος Βοναπάρτης έχει πει πως νικητής στον έρωτα είναι αυτός που φεύγει) καλύτερα είναι να το ζήσεις και να το απολαύσεις! Είναι η στιγμή που νικημένος από την κούραση και την ανασφάλεια, από τις αντιφατικές σκέψεις και συναισθήματα, γέρνεις και λες “αύριο πάλι”.

Ατάκες θανατηφόρες!

“Σου αξιζει κάτι καλύτερο”

«Δεν είναι ότι δε σ’ αγαπάω απλά πιστεύω ότι δεν κάνω για σένα. Πραγματικά σου αξίζει κάτι καλύτερο…». Ανωτερότητα που σκοτώνει. Ναι αλλά γιατί μετά από 3 χρόνια; Φαντάζεσαι κάποιον τύπο που μόλις σε γνώρισε και είναι φουλ ερωτευμένος, αλλά τα βάζει ψύχραιμα κάτω και καταλήγει ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο; Καίγεται από επιθυμία να σε συναντήσει, αλλά δεν το κάνει γιατί σου αξίζει κάτι καλύτερο… Όχι, αν είσαι τόσο ανώτερος, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο. Μην στεναχωριέσαι, είσαι τεράστιος, μείνε μαζί μου. Αν βρω κάποιον καλύτερο θα στο πω να κάνεις πάρτι.

“Σούλα δεν είναι αυτό που νομίζεις”

Αυτό στο λέει όταν έχεις βρει 2-3 μηνύματα στο κινητό του. Που συνήθως είναι πασπαλισμένα με λέξεις όπως αγάπη μου, και μένα μου λείπεις κλπ. Μα πιο πολύ σε ενοχλούν τα υποκοριστικά και ιδίως αυτά που δεν τα καταλαβαίνεις εσύ, δεν μπορείς να τα εξηγήσεις. Ένας μυστικός κώδικας ανάμεσά τους! Θες να γίνεις ΣΙΑ και ΜΟΣΑΝΤ, να σπάσεις τους κωδικούς και να τα κάνεις πτν όλα! Και αυτός/η να σε κοιτά σαν μαστουρωμένος/η και να λέει: “Δεν είναι αυτό που νομίζεις”. Ατάκα βγαλμένη από τα σωθικά της άπιστης ψυχής!

“Θέλω να μείνουμε φίλοι”

Σε κοιτά, άντρας δυο μέτρα μπόι και σαν ντροπαλό κοριτσάκι, σου λέει μελιστάλαχτα! “Θέλω να μείνουμε δύο φίλοι”. Αναπαράγει ένα από τα πιο χαζά κλισέ! Και δεν καταλαβαίνει ούτε την φιλία, ούτε τον έρωτα! Και τις μεγάλες διαφορές που έχουν! Ή θέλει να κρατήσει ανοιχτή την πόρτα, ή είναι από αυτούς που φοβούνται να αναγνωρίζουν τις αλλαγές! Τι φίλοι ρε; Σιγά μην γίνω και ξαδέλφη σου. Δεν έχει ακούσει τους στίχους: “Δεν θέλω να είμαστε ούτε φίλοι, ούτε εχθροί, θέλω να μην θυμάμαι”… Και κάτι που ως συνήθως του διαφεύγει. Ποιο; Ότι ρε φίλε ήμουν και φίλη σου!