Πόση αλήθεια αντέχεις;
Αφού κρυφτούμε πίσω από τις αδυναμίες και τα λάθη
των δικών μας ανθρώπων, των φίλων και των γνωστών.
Αφού καταραστούμε για μία ακόμα φορά την Τουρκοκρατία, τους ξένους και τους πατροπαράδοτους εχθρούς μας.
Αφού αποφύγουμε τις ερωτήσεις των παιδιών μας, αλλάζοντας κανάλια και κουβέντα, προφασιζόμενοι κούραση και φορτωμένο πρόγραμμα.
Αφού όλα αυτά, λοιπόν, ας αναλογιστούμε για κάποιες γενικότερες σκέψεις που οφείλουμε στον εαυτό μας, που απαιτούν ειλικρίνεια, ανασκόπηση και αυτογνωσία. Τα απαραίτητα, δηλαδή, για να αλλάξει ίσως κάτι!
Ευχαριστούμε τους τέσερεις φίλους και φίλες που ανταποκρίθηκαν σε μία δύσκολη συμμετοχή σε αυτό το μικρό αφιέρωμα!
Καλή χρονιά!
α-μυχ(ι)ες | του Αντώνη Τσιώνη
Νοέμβριος τώρα, Δεκέμβριος σε 2 μέρες και μετά νέος χρόνος. Σχέδια για τη νέα χρονιά. Αυτή η φορεμένη ανάγκη για αλλαγή αναπόφευκτα με κάνει να κοιτάω προς τα πίσω. Τι έχω κάνει ως εδώ για να δω τι θα κάνω από δω και πέρα. Πώς θα το κρίνω άραγε; Ποια είναι τα εργαλεία μου για αυτήν την τόσο σοβαρή διαδικασία; Γιατί εδώ μιλάμε για ζύγισμα της περπατησιάς μου, δεν είναι αστεία τα πράγματα.
Δυστυχώς, πρώτα και κάπως φυσικά, έρχεται το σύνδρομο του καλού μαθητή. Έτσι έχω μάθει, αυτό να είναι το φοβερό μου εργαλείο. Να μετράω σε διακρίσεις, «επιτυχίες», προαγωγές, «μπράβο». Αλλά ούτε καν σε αυτό δεν είμαι συνεπής. Υποψήφιος διδάκτορας Ιατρικής με ταυτόχρονη άρνηση της υπερ-εμπλοκής.
Δημοσιεύσεις να εκκρεμούν, να με περιμένουν στον υπολογιστή να ασχοληθώ μαζί τους, αλλά εγώ να τις αναβάλω. Ακόμα και στην πολιτική μου ενασχόληση έρχεται ο καλός μαθητής, να τα διαβάσω πρώτα καλά-καλά και μετά δράση, μην κάνουμε καμιά βλακεία, μην πούμε κάτι λάθος. Λες και ποτέ θα υπάρξει τέτοια στιγμή βεβαιότητας. Συγκρούεται ο σπασίκλας μαθητής με τον επαναστάτη έφηβο, σε μια ηλικία που θα ήθελα να έχω ξεπεράσει τέτοιες συγκρούσεις. Η αντίφαση αυτή με ακολουθεί χρόνια και έχω αρχίσει να πιστεύω πως πρέπει να της βγάλω ένα όνομα και ένα πιατάκι με τροφή δίπλα στη βιβλιοθήκη, γιατί θα μείνει μαζί μου για πάντα, να μπλέκεται στα πόδια μου.
Εντάξει, δεν μπορεί να φταίω μόνο εγώ για το πρώτο κριτήριο στο μέτρημα τον επιτυχιών, στις μέρες μας έτσι δεν κρινόμαστε όλοι; Η επιτυχία έχει να κάνει με τη δουλειά και με τα λεφτά και τώρα τελευταία, εδώ που τα λέμε, μόνο με τα λεφτά. Εγώ δεν ξέρω κανέναν πλούσιο και αποτυχημένο. Και μάλλον πρέπει κι εγώ να πετύχω, αλλιώς τι κάνω στην Αθήνα; Άφησα φίλους πίσω, άφησα ένα-δυο πράματα στρωμένα, την κοινωνική μου ζωή, το σπίτι που μεγάλωσα. Και ναι-μεν έφυγα, αλλά δεν βγήκα στο εξωτερικό. Εκεί θα τα μάθαινα καλά τα γράμματα και θα είχα και έναν δρόμο επαγγελματικό στρωμένο, αντ’ αυτού έμεινα Ελλάδα να παλέψω. Επιλογή για την οποία Δευτέρα-Πέμπτη-Σάββατο νιώθω περήφανος και Τρίτη-Τετάρτη-Παρασκευή κορόιδο. Τις Κυριακές δεν το σκέφτομαι. Έτσι, λοιπόν, και έμεινα και έφυγα. Για να δικαιολογήσω αυτήν τη μεσοβέζικη κατάσταση, αυτήν τη μετεωρότητα, σίγουρα θα πρέπει να πετύχω. Δεν γίνεται να διάλεξα τόσο λάθος.
Πάντως, εντέλει, είμαι αισιόδοξος, γιατί είμαι ακόμα μικρός και νιώθω ακόμα μικρός. Μάλλον, καλύτερα, νιώθω ακόμα ευμετάβλητος. Κάθε χρόνο με αναγνωρίζω ως διαφορετικό άνθρωπο από τον προηγούμενο και καταλύτης των αλλαγών είναι πάντα οι άλλοι.
Δεν πρέπει όμως να είμαι μόνο αυστηρός μαζί μου. Είμαι περήφανος για κάποια πράγματα που έχω καταφέρει, με ένα πολύ διαφορετικό κριτήριο «επιτυχίας». Κατάφερα να καταλαβαίνω πότε πιάνομαι στη φάκα, μπόρεσα να προσαρμόσω τις φαντασιώσεις μου στην πραγματικότητα. Διάλεξα να δουλεύω κάπου που αισθάνομαι πως προσφέρω και πως δίνω πράγματα πίσω στον κόσμο. Το καλύτερο όμως που κατάφερα, είναι να έχω κάποιους ανθρώπους στη ζωή μου. Σε καμία περίπτωση δεν είναι πολλοί. Δεν είμαι ο καλύτερος στο να κοινωνικοποιούμαι, ούτε στο να κρατάω τους ανθρώπους κοντά μου. Ειδικά στην τηλεπικοινωνία, έχω μέγα πρόβλημα. Με βασανίζει η αδυναμία μου αυτή, βασανίζει και τους δικούς μου που τους λείπω —θα ήθελα να δώσω στην οικογένεια μου να καταλάβει πως δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό το πράγμα, αλλά δεν σημαίνει κάτι. Το μότο μου θα μπορούσε να είναι «θέλω να μιλάμε, απλά πάρτε με εσείς». Μεγάλο πρόβλημα αυτό. Με αρκετούς φίλους χαθήκαμε εξαιτίας του. Βρέθηκαν όμως αυτές και αυτοί που έμειναν, που μαζί υπερβαίνουμε τέτοια ζητήματα, αντέχουν τις περιέργειές μου, συζητάμε και νιώθω καλύτερος, ανυπομονώ να τους δω και να τις ακούσω. Μακάρι, όποτε με έπιανε η φρενίτιδά μου και ο πυρετός του να φτιάξω πράματα, να μπορούσα να κάνω μια παύση και να δω πως αυτό που μετράει κρύβεται σε αυτούς. Μακάρι να μπορώ να επικοινωνώ πραγματικά την εκτίμηση και την αγάπη που τους έχω. Θα ήθελα να μπορώ να τους πω, είστε αρκετοί.
Από την άλλη, όμως, έτσι είναι οι άνθρωποι, έτσι δεν είναι; Έχουμε πολλά πεδία δραστηριοτήτων. Και αν είσαι τελειομανής, θέλεις όλα να πηγαίνουν καλά ταυτόχρονα και δεν απολαμβάνεις την ηρεμία. Και λέω τελειομανής για να μην πω ψώνιο.
Πάντως, εντέλει, είμαι αισιόδοξος, γιατί είμαι ακόμα μικρός και νιώθω ακόμα μικρός. Μάλλον, καλύτερα, νιώθω ακόμα ευμετάβλητος. Κάθε χρόνο με αναγνωρίζω ως διαφορετικό άνθρωπο από τον προηγούμενο και καταλύτης των αλλαγών είναι πάντα οι άλλοι. Έτσι πιστεύω πολύ στους ανθρώπους και στις σχέσεις που έχουμε φτιάξει, πιστεύω ότι θα με μεταβάλουν σε κάτι καλύτερο, σύμφωνα πια και με τα δικά τους κριτήρια. Και όταν το σκέφτομαι αυτό, ανυπομονώ και πάλι για το μέλλον, αλλά αυτή τη φορά με διακατέχει η ηρεμία και νιώθω ασφάλεια. Και μετά σκέφτομαι πως ίσως γι’ αυτό να τους έχω σε βάθρο μέσα στο μυαλό μου, για να με τραβήξουν εκεί μαζί τους. Αυτό είναι όμως κάτι που θα έλεγε ο «καλός μαθητής» και πάμε πάλι απ’ την αρχή.
