Της Eleftheria Meto
Δημοσιεύουμε ένα fb post που αποκαλύπτει μια προσωπική και επίπονη εμπειρία εξέτασης…στα χρόνια του Covid-19.
Πέραν από τους προφανείς λόγους για το γιατί θα έπρεπε να εξετάζεται μαζικά ο πληθυσμός σε καιρούς πανδημίας (πράγμα το οποίο συστήνει και ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας, δεν το βγάζω από το μυαλό μου) υπάρχουν και άλλοι λόγοι – σοβαρότατοι – που σε κάποιους θα είναι γνωστοί αλλά νομίζω οι περισσότεροι δεν τους έχουν αντιληφθεί ακόμα.
Δεν είμαι φυσικά επιστήμονας της ιατρικής, ούτε έχω κάνει κάποια μελέτη, αυτά που θα πω στηρίζονται στην δική μου εμπειρία των ημερών και χωρίς να είμαι κρούσμα.
Χθες, ήταν η 13η ημέρα που είχα δέκατα, η θερμοκρασία μου δεν έπεσε κάτω από το 37,1 αλλά δεν ανέβηκε και πάνω από 37,4 για δύο εβδομάδες. Όπως και σε πολύ κόσμο, λόγω των ημερών, το θερμόμετρο είχε γίνει προέκταση του χεριού μου. Ο κορονοϊός μού είχε γίνει έμμονη ιδέα, όχι για μένα, αλλά γιατί στην οικογένεια μου υπάρχουν 3 μέλη που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
Κάλεσα τον ΕΟΔΥ στην μία εβδομάδα και είπαν το κλασικό «μείνε σπίτι». Κάλεσα ξανά την 12η μέρα και μου είπαν ότι υπάρχει η πιθανότητα να έχω τον ιό, όμως η οδηγία που έχουν, επειδή δεν είμαι σε ομάδα υψηλού κινδύνου και εφόσον δεν έχω υψηλό πυρετό είναι να μείνω σπίτι και ότι δεν μπορώ να κάνω το τεστ, αλλά ούτε και να πάω σε δημόσιο νοσοκομείο με αυτά τα συμπτώματα, γιατί είναι επικίνδυνο να κολλήσω εγώ από άλλους.
Είχα φτάσει στο σημείο να έχω τρομερές τύψεις που θέλω έναν γιατρό να εξεταστώ γιατί απασχολώ το σύστημα υγείας. Είχα φτάσει και σε σημείο να νιώθω τρελή και ότι όλα αυτά είναι ψυχοσωματικά. Όμως στο κάτω κάτω είναι παράλογο; Δεν είχα δικαίωμα να ξέρω γιατί έχω δέκατα τόσες μέρες; Δεν ήθελα να κάνω το τεστ, ήθελα να ξέρω αν έχω άτυπη πνευμονία ή αμυγδαλίτιδα και αν πρέπει να πάρω αντιβίωση.
Έτσι, αποφάσισα να έρθω σε επαφή με ιδιώτη. Μου είπε ότι θα έρθει στο σπίτι να με εξετάσει, να μην πάω εγώ στην κλινική, γιατί με τόσες μέρες δέκατα είμαι πιθανό κρούσμα και ίσως χρειαστεί και αιμοληψία. Τον περίμενα χθες το πρωί, αλλά δεν ήρθε. Με κάλεσε νωρίς το μεσημέρι και μου είπε ότι μίλησε με την κλινική και δεν γίνεται. Μου είπε ότι «εγώ να ντυθώ κατάλληλα και να έρθω να σου πάρω αίμα, αλλά πού θα το ακουμπήσω και ποιος θα το πιάσει;». Επίσης, μπορεί να χρειαστεί ακτινογραφία θώρακος, δεν γίνεται να έρθεις στην κλινική να την κάνεις γιατί θα πρέπει μετά να μπει όλη η κλινική σε καραντίνα.
Επιπλέον, μου είπε να μην το πάρω προσωπικά γιατί και ένα άλλο παιδί χρειαζόταν ακτινογραφία θώρακος, αλλά δεν τον έβαλαν στην ιδιωτική κλινική γιατί 5 μέρες πριν είχε λίγα δέκατα. Πολύ παρήγορο ομολογουμένως να σκέφτομαι ότι στην θέση μου είναι και πόσος άλλος κόσμος και ότι έχει φρακάρει ολόκληρο το σύστημα υγείας και ότι δεν εξετάζεται κανείς, για όλες τις άλλες αιτίες νοσημάτων, γιατί τον φοβούνται.
Μου είπε να πάρω ξανά στον ΕΟΔΥ και να τους πω ότι πρέπει να κάνω το τεστ, γιατί ο γιατρός μου θα μπορέσει να με εξετάσει για να δούμε τι έχω, μόνο στην περίπτωση που έχω το αρνητικό τεστ στα χέρια μου.
Πήρα ξανά χθες στον ΕΟΔΥ και τους είπα ότι μου λέτε να είμαι σε επαφή με το γιατρό μου, αλλά τον γιατρό μου δεν τον αφήνουν από την κλινική να με δει αν δεν έχω κάνει το τεστ. Μου είπε ότι ακούνε συνέχεια το ίδιο παράπονο από τον κόσμο, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό. Και ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ τι γύρισαν και μου είπαν. Να με εξετάσει ο γιατρός με βιντεοκλήση.
Του λέω ακούστε να δείτε, κύριε μου, να είμαστε και λίγο σοβαροί και με τα πολλά μου είπαν ότι έχω την άδεια να πάω στο νοσοκομείο για το τεστ, αλλά να επικοινωνήσω με το νοσοκομείο στην Κρήτη να μου πουν εκείνοι τι θα κάνω.
Τα είπα στο νοσοκομείο σε 4 άτομα μέχρι να μου πουν έλα. Εκεί κατάλαβα ότι το δύσκολο είναι να φτάσεις στο νοσοκομείο και όχι να κάνεις το τεστ. Αν είσαι εκεί δεν το τσιγκουνεύονται. Χθες, είχαν καταφέρει να φτάσουν σύνολο περίπου 12 άτομα.
Το τι είδαν τα μάτια μου, δεν περιγράφεται. Όσοι ήμασταν στην αίθουσα αναμονής καθόμασταν σε πέντε μέτρα απόσταση. Ήμασταν λίγοι, άρα σκέφτηκα ότι θα τελειώσω νωρίς, όμως έμεινα 9 ώρες. Όλοι έβηχαν, βαριανάσαιναν, άκουγα κάθε ανάσα του άλλου που ήταν στα 20 μέτρα. Εκεί μεγάλωσαν και οι τύψεις μου ότι εγώ δεν είμαι έτσι. Κι αν δεν ήρθε κάποιος που το είχε περισσότερη ανάγκη και κατάφερα να φτάσω εγώ;
Περνούσαν νοσοκόμες να δουν αν έχουμε βάλει καλά τις μάσκες, φώναζαν αν πλησιάζαμε κάποιον κατά τύχη. Γιατροί και νοσοκόμοι δεν σταμάτησαν να τσακώνονται για το αν θα σπαταλήσουν όλο τον εξοπλισμό τους ή όχι. Ένας φώναζε «Να κόψουν το λαιμό τους να μας φέρουν, εγώ θα αλλάζω στολή σε κάθε ασθενή, έχω οικογένεια από πίσω μου», μία άλλη του απαντούσε «Μετά ΔΕΝ θα έχουμε. Τι θα κάνουμε;»
Ήταν τόσο αποπνικτική η ατμόσφαιρα από όλα αυτά που ήθελα να βάλω τα κλάματα, τα οποία φυσικά και έβαλα όταν επιτέλους μπήκα και η γιατρός μου τρύπησε την αρτηρία για να δει το οξυγόνο, πράγμα που δεν με είχε ενημερώσει κανείς μέχρι σήμερα πόσο πονάει. Η βοηθός της μου κρατούσε τα πόδια γιατί τιναζόμουν και μου έλεγε σσςςς, έλα τελειώνουμε, τελειώνουμε..
Μέχρι να κρίνουν αν είσαι πιθανό κρούσμα ή όχι σου κάνουν μέσα σε 3 λεπτά εξετάσεις που κανονικά παίρνουν περίπου 20, από ακροαστικά μέχρι καρδιογράφημα και μέσα στο χρόνο αυτό γράφουν και τις εξετάσεις που πρέπει να γίνουν, ακτινογραφίες, αίματος κλπ. Οι άνθρωποι τρέχουν σαν τους Βέγγους, δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο, τους λυπάται η ψυχή σου. Σημειωτέον, υπάρχει μόνο ένας γιατρός ανά βάρδια για τον κόβιντ, προφανώς για να προφυλαχτούν και να υπάρχει πάντα γιατρός αν κολλήσει ο συνάδελφός του και μία καθαρίστρια που μπαίνει και απολυμαίνει τα πάντα ανάμεσα στον κάθε ασθενή και τον επόμενο.
Μου είπε ότι δεν είμαι πιθανό κρούσμα, αλλά να κάνω τις εξετάσεις να περιμένω να βγουν και να τις δει, όχι όμως το τεστ γιατί το πρόβλημά μου σχετίζεται με φλεγμονή λόγω της χρόνιας αλλεργικής ρινίτιδας. Βγήκα έξω στην αναμονή, ο κόσμος έβηχε πολύ δυνατά ακόμα, γέροι άνθρωποι που σκεφτόμουν ότι αν έχουν τον ιό μπορεί να μη ζήσουν και εγώ ήμουν ανάμεσα τους χωρίς να έχω τίποτα σοβαρό και θυμήθηκα ότι η μητέρα μίας φίλης με τέτοια συμπτώματα δεν κατάφερε να την δεχτούν και σχεδόν κατέρρευσα.