του Σταύρου Μπουγκά

Οι αυστηρές συστάσεις της κυβέρνησης απαιτούν να μην κυκλοφορούμε άσκοπα στους δρόμους και να παραμείνουμε όσο περισσότερο είναι δυνατόν στα σπίτια μας. Πολλοί κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να πειθαρχήσουν προσπαθώντας να περιορίσουν το χρόνο που περνάνε εκτός σπιτιού. Υπάρχουν φυσικά και κάμποσοι που το ταπεραμέντο και η αχαλίνωτη ιδιοσυγκρασία τους δεν τους αφήνει να κάτσουν στ’ αυγά τους.

Όμως περί αυτού πρόκειται; Είναι μόνο θέμα ταπεραμέντου και ιδιοσυγκρασίας; Ή μήπως τελικά πολλοί από μας δεν μάθαμε ποτέ να περνάμε ουσιαστικό και ποιοτικό χρόνο, όχι μόνο με την οικογένειά μας και τους δικούς μας αλλά κυρίως με τον ίδιο μας τον εαυτό;

Γιατί μάλλον ποτέ κανείς δεν μας έμαθε πώς να κάνουμε μια παύση για αυτοπαρατήρηση. Ή γιατί όσες φορές κι αν το επιχειρήσαμε όταν ίσα-ίσα αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε τι θα ανακαλύψουμε μας φάνηκε τόσο αφόρητο και μας τρόμαξε τόσο πολύ που με μεγάλη βιασύνη αποστρέψαμε το βλέμμα για να ασχοληθούμε με κάτι άλλο, με κάποιον άλλο.

Η αιτία του πανικού που τόσο απεγνωσμένα προσπαθούμε να αποφύγουμε, αδειάζοντας τα ράφια των σούπερ μάρκετ, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν ξέρουμε αν θα έχουμε να φάμε και αν θα πεινάσουμε. Υποψιάζομαι ότι, μεταξύ άλλων, υπάρχει και μια ακόμα πολύ καλά κρυμμένη αιτία. Αυτή που θα φανερωθεί πιο εύκολα μέσα στο σπίτι ή στο δωμάτιό μας όταν θα βρεθούμε μόνοι μας. Εμείς κι ο εαυτός μας. Ακούγεται προφανώς πολύ τρομακτικό να ανακαλύψουμε νέες πληροφορίες για μας ίσως όχι πάντα ιδιαιτέρως γοητευτικές.

Είναι όμως ταυτόχρονα, αν όντως μείνουμε σπίτι, και μια μεγάλη και ίσως μοναδική ευκαιρία να στρέψουμε την προσοχή μας μέσα μας βαθιά στην ψυχή μας για να μάθουμε επιτέλους λίγο καλύτερα το ποιοι πραγματικά είμαστε και που πραγματικά θέλουμε να πάμε.