Έψαχνα στο site μας παλιά κείμενα. Βρήκα αυτό που είχε γραφτεί τον Απρίλιο του 2018.

Χάρηκα που το βρήκα, χάρηκα που το είχα γράψει! Σήμερα σε μία δύσκολη στιγμή για πολλές πλευρές της ζωής, μας το αφιερώνω και προχωράμε! Με Κορονοϊούς, σεισμούς, Ερντογάν, νεοελληνισμούς, ιδιοτέλειες, φόβους, αλλά και με αισιοδοξία…

Εκτός από το site μας, θα είμαστε σύντομα κοντά σας με το περιοδικό Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ, είτε σε ηλεκτρονική είτε σε έντυπη μορφή.

Υ.Γ. Όλα θα πάνε καλά!

Υπάρχει ένα παλιό γαλλικό τραγούδι, η  πιο γνωστή του εκτέλεση είναι από την Εντίθ Πιαφ.

Ο τίτλος του είναι A ça ira. Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει όλα θα πάνε καλά. Έχει γρήγορο τέμπο, είναι ενθουσιώδες και παρακινητικό. Μπορεί κανείς να το βρει και σε άλλες εκτελέσεις που θυμίζουν στρατιωτικό εμβατήριο. Οι στίχοι του είναι άγριοι, σχεδόν αιματηροί. Δεν πρόκειται να τους μεταφέρουμε εδώ τώρα. Με τους συγκεκριμένους στίχους το τραγούδι αυτό έμεινε στην ιστορία από τα χρόνια της Γαλλικής Αστικής Επανάστασης. Εξού και ο βίαιος χαρακτήρας τους.

Το ενδιαφέρον είναι άλλο. Πως η μουσική και ο τίτλος έρχονται από ακόμα πιο παλιά. Οι στίχοι άλλαζαν, ο τίτλος και η μουσική ποτέ. Όλα θα πάνε καλά λοιπόν. Το τραγούδι αυτό είναι ένα τραγούδι των λαϊκών και φτωχών τάξεων στη Γαλλία. Όποτε είχαν μπροστά τους ένα εμπόδιο κρατούσαν τη μουσική και τον τίτλο και άλλαζαν τους στίχους. Είτε είχαν μπροστά τους έναν βαρύ χειμώνα, μία δύσκολη σοδειά, μία φυσική καταστροφή ή ακόμα και έναν πόλεμο και μία εξέγερση.

Ήταν η λαϊκή πεποίθηση πως θα τα καταφέρουμε ότι και να γίνει. Πολλές φορές προφανώς δεν τα κατάφερναν, όμως μάλλον είχαν παλέψει. Και αυτό μία νίκη είναι για τους επόμενους. Στη τελευταία εκδοχή η σκληρότητα των στίχων ήταν τέτοια που χαράχτηκε και έμεινε ανεξίτηλη πάνω στη μουσική και τον τίτλο. Και μέσα στα χρόνια της Επανάστασης υπήρξαν δύο έως και τρεις εκδοχές. Η τελευταία ήταν και η πιο βίαιη… Και μπορεί κανείς να φανταστεί χιλιάδες στρατιώτες και πολιτοφύλακες να τραγουδούν και να προχωράνε στο πεδίο της μάχης ή να βλέπουν τους βασιλιάδες στο ικρίωμα.

Όλα θα πάνε καλά! Από που αντλούν οι λαοί την αισιοδοξία τους ακόμα και όταν είναι αφάνταστα στριμωγμένοι; Όταν ο αντίπαλος είναι πολλές φορές πιο δυνατός και ο συσχετισμός αρνητικός; Το στενό ατομικό συμφέρον, τα χρήματα, η ιδιοτέλεια δεν μπορούν να παράξουν αυτή την λαϊκή αισιοδοξία και ενεργητικότητα. Συνήθως αυτά παράγουν ηττοπάθεια, προδοσία και παράδοση. Ο άμαθος λαός πολλές φορές τα στυλώνει και προχωρά. Ξεπερνούν και τα επιτελεία τους, τα σοφά επιτελεία τους που είναι έτοιμα να πισωγυρίσουν ή και ακόμα να περάσουν στους απέναντι. Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα! Για τους αντιπάλους και τα επιτελεία… Πως το κάνει αυτό ο λαός λοιπόν; Γυρνάνε προς τα πίσω; Στις ρίζες τους  και θυμούνται αρώματα από τους προγόνους τους; Που όταν άκουγαν για αυτούς στο μάθημα της ιστορίας ίσως και να βαριόντουσαν και να μην θυμούνταν;  Ένας λαός έχει ρίζες τελικά; Έχει μια συλλογική συνείδηση που περνά από γενιά σε γενιά με διάφορους μη ανιχνεύσιμους τρόπους; Και εμφανίζεται πέρα από τυπικότητες και κλισέ… σε κρίσιμες στιγμές.

Το παρελθόν όμως από μόνο του δεν μπορεί να ερμηνεύσει το a ca ira. Υπάρχει και το ότι καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα πως καμιά λύση δεν υπάρχει πέρα από το να προχωρήσουν μπροστά. Με ότι κενά, καθυστερήσεις και απουσίες υπάρχουν. Κάτι εγκαλεί τον κόσμο σε κίνηση. Και ας υπάρχουν ήττες, προδοσίες και χασούρες. Η όπως αλλιώς λένε στο Μεξικό οι Ιθαγενείς: «Ό,τι λείπει, λείπει! Αλλά προχωράμε!»