Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του `90 ένα λευκό str8 αγόρι έπαιζε μουσική σε clubs γεμάτα θηριώδεις gay Λατίνους. Προσευχόταν στο Χριστό να του χαρίσει την επιτυχία και υποσχόταν στα ζώα πως όταν θα γίνει διάσημος θα αγωνιστεί για τα δικαιώματά τους. Παρά τα ελάχιστα χρήματά του κατόρθωνε να παραμένει vegan ˙ προτιμούσε να πεινάσει παρά να φάει ένα σάντουιτς με κοτόπουλο. Άλλωστε η Νέα Υόρκη είχε ήδη αρκετά vegan μαγαζιά και κείνος μπόλικο πείσμα.
Ο νεαρός χριστιανός υπήρξε ωστόσο αρκετά επιρρεπής στη λαγνεία και το αλκοόλ. Στόφα rock star αλλά χωρίς το περίφημο επιθετικό κύτταρο. Θα μπορούσε και να είχε χαθεί αν εκτός από πείσμα δε διέθετε και ταλέντο.
Ερήμην του μετονομάστηκε σε Moby Go! από το πρώτο του single που έσκισε και άνοιξε το δρόμο της αναγνώρισης. Από την πλήρη ανέχεια βρέθηκε να πετάει πάνω από τον Ατλαντικό για να συναντήσει χιλιάδες βρετανούς ρέιβερς σε χωράφια της αγγλικής υπαίθρου. Δύσκολο σήμερα να το φανταστούμε αλλά για ένα διάστημα είχε επικρατήσει να δίνονται rave parties σε χωράφια : εξέδρα για τον dj, προβολείς σταδίου, χάπια που έρχονταν με φορτηγά, ατέλειωτο χτύπημα για χιλιάδες ρέιβερς ώσπου ο ήλιος να σκάσει μύτη πίσω από τα δέντρα του κοντινού δάσους. Το δειλό αγόρι από το Κονέκτικατ άρχισε να ρεμιξάρει κομμάτια εμπορικών καλλιτεχνών ενώ δε δίστασε να προσφέρει στους fans των ¨κουμπιών¨ τον ύμνο Next is the E (cstasy).
Η επιτυχία είναι ούτως ή άλλως μεθυστική ˙ ακόμα περισσότερο όταν έχεις περάσει κάποια χρόνια σε σοφίτες και εγκαταλειμμένα εργοστάσια. Ο Moby απείχε πολύ ακόμα από την κορυφή ˙ ήταν όμως για τα καλά μέσα στο παιχνίδι : Τραπεζικοί λογαριασμοί, charts, περιοδείες, συμβόλαια. Όλα ανακατεμένα με στάλες θλίψης και μοναχικότητας. Αβέβαιες στάσεις απέναντι σε επιλογές καριέρας, ζωής ή συμπεριφοράς. Από τη μια αλκοόλ και αγαπησιάρικα όργια, από την άλλη ανασφάλεια («Πως τα πας;» ρώτησε τρακαρισμένος τον David Bowie όταν τους σύστησαν) και μικρές αμαρτίες (σε μια περιοδεία με τους Prodigy ο Keith Flint τον τσάκωσε με το κορίτσι του στις τουαλέτες). Και μετά ήρθε το άλμπουμ-λάθος. Είχε τίτλο Animal Rights και κυριολεκτικά πάτωσε.
Λένε πως πρέπει να κοιτάς κατάματα τις αποτυχίες σου και παρότι είχε την πρόθεση να το κάνει ο ιδιοφυής δημιουργός κέρδισε λίγο ακόμα χρόνο υπεκφεύγοντας. Μπορεί να είσαι φτιαγμένος από το υλικό των αστεριών κι ωστόσο να μην έχεις καμία όρεξη να πολεμήσεις τα σκοτάδια. (Μ` αυτή τη λογική ο Moby σηκώθηκε και μέσα στον ύπνο του ¨πείραξε¨ το ξυπνητήρι που θα τον ειδοποιούσε να παραβρεθεί στην κηδεία της μητέρας του με αποτέλεσμα να μην παρακολουθήσει καν την τελετή).
Δειλά και χωρίς να περιμένει κάτι σπουδαίο άρχισε να δουλεύει το Play. Ταπείνωση πριν το τελικό θαύμα : o δίσκος – φαινόμενο τον έχρισε αδιαφιλονίκητο ηγέτη της παγκόσμιας ηλεκτρονικής μουσικής.
Όμως μια 20ετία αργότερα ο Moby δε διανύει τις λαμπρότερες μέρες του ˙ όχι επειδή απώλεσε την έμπνευση ή τη δόξα. Αυτά πρέπει να προσπαθήσεις για να τα χάσεις. Από τα τέλη των 90`s μέχρι σήμερα ξημέρωσε ένας κόσμος που αντιπαθεί τους «Πάπες» ˙ τους αποδίδει ρετρό χαρακτηριστικά ακόμα κι όταν δεν έχουν. Σήμερα τίποτα αντιπαθέστερο δεν υπάρχει από τους τύπους που έβαλαν τους κανόνες.
Info: To album PLAY κυκλοφόρησε το 1999 και είναι ο δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής.
Discussion about this post