Πριν μερικές δεκαετίες, αρκούσε ένα σύνθημα, μία φράση, μία κουβέντα για να κινητοποιηθεί κόσμος, να δημιουργηθούν γεγονότα.
Αυτό μπορούσε να γίνεται αφού υπήρχαν αναλύσεις, συνοχές, ταυτότητες, έννοιες. Ήταν η εποχή της «πυραμίδας»: στην κορυφή ένα κόμμα, μία προσωπικότητα, μία οργάνωση.
Σήμερα, αυτή η εποχή έχει τελειώσει, οπότε όσοι επιμένουν σε συνθηματολογικό τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας αδυνατούν να πείσουν, ακόμα και τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Το «Μαύρα σύννεφα υψώνονται από παντού, η κατάσταση είναι εξαιρετική», κάποτε λειτουργούσε θετικά. Γιατί ήταν σίγουρο πως κάποιοι, παρά τις δυσκολίες, θα προσπαθούσαν να ανταπεξέλθουν και να βγουν από μία δύσκολη κατάσταση, η οποία σίγουρα θα ερχόταν.
Σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είμαστε σίγουροι για τα «μαύρα σύννεφα», αλλά διόλου δεν είμαστε για το πώς θα σταθεί μία κατακερματισμένη, παθούσα και διασπασμένη κοινωνία.
Η κρίση με όλες της τις μορφές, ενεργειακή, επισιτιστική, οικονομική. Ο κίνδυνος και η απειλή ενός πυρηνικού πολέμου, ο υβριδικός πόλεμος αλλά και ο πόλεμος στην κλασική του μορφή. Η αποξένωση, ιδιώτευση, αλλοτρίωση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού. Η έκρηξη της καθημερινής βίας και επιθετικότητας στην οικογένεια, στο σχολείο, στους δρόμους. Ο συνεχής βιασμός της φύσης. Η φασαρία από τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, η ανελευθερία, η καταστολή, οι παρακολουθήσεις.
Αυτά είναι τα σύννεφα που ήδη κλωθογυρίζουν πάνω από τα κεφάλια μας.
Μπαίνουμε, χωρίς να μας ρωτάει κανείς, σε μία περίοδο δοκιμασίας. Θα κριθούν οι αντοχές μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Είναι η κατάσταση εξαιρετική;
Όχι.
Ας ελπίσουμε πως στα «υπόγεια της κοινωνικής πραγματικότητας» υπάρχουν εφεδρείες, αλλά και καινούριες δυνάμεις, που αν μη τι άλλο θα προσπαθήσουν να συγκροτήσουν διεξόδους και θα εκπλήξουν ευχάριστα.