Γιατί κάποιοι θάνατοι αφορούν την ανθρωπότητα; Γιατί στο πιο απομακρυσμένο χωριό της πιο απομακρυσμένης πολιτείας ένα αγόρι κλωτσάει μια μπάλα φορώντας το Νούμερο 10; Τι έκανε το θάνατο του Μαραντόνα ένα γεγονός που σκόρπισε παγκόσμιο πόνο αλλά -παραδόξως- και ενθουσιασμό; Όχι, ο Μαραντόνα δεν ήταν Θεός – τα προσωνύμιο που του ταίριαζε πολύ περισσότερο ήταν ¨Ο Υιός του Ανθρώπου¨. Και θα δείτε τον Υιό του Ανθρώπου να υψώνεται, να ταπεινώνεται, να αποκαθίσταται…
Ο ενθουσιασμός χώρεσε πλάι στον πόνο επειδή οι άνθρωποι μπορούν με βεβαιότητα να ισχυριστούν πως περπάτησαν δίπλα του. Τον είδαν να παίζει, να μιλά, να προσπαθεί, να οργίζεται, να εκπίπτει. Υπήρξε χειροπιαστός και όχι απλησίαστος. Θα ήσουν εσύ – αρκεί να είχες το θείο του χάρισμα. Αν έφτανες ψηλά θα φρόντιζες τη γειτονιά σου, θα χάριζες χρήματα στους αδύναμους, θα τα έψελνες στους ισχυρούς. Και όχι μόνο αυτά… Θα δοκίμαζες τις ηδονές, θα παραδινόσουν στις ουσίες, θα έβαζες το χέρι στο μέλι. Το έκανε εκείνος για σένα, πήρε τις επιθυμίες των φιλάθλων πάνω του.
Δεν υπήρξε νάρκισσος με τον τρόπο του Κριστιάνο Ρονάλτο, ούτε pop με τον τρόπο του Μπέκαμ, ούτε καλοκουρδισμένο μηχάνημα σαν τον Μέσι, ούτε αλήτης όπως ο Ιμπραίμοβιτς. Σε διάφορες φάσεις της ζωής του υπήρξε όλα τα παραπάνω αλλά με ένα δικό του, ιδιοφυή, παρακμιακό, sui generis τρόπο. Όλα αυτά τα εμπεριέχει ο θρύλος του Μαραντόνα πριν οι άλλοι καν τα αναπνεύσουν, ένας θρύλος που εδώ και λίγες ώρες ανήκει στην ανθρωπότητα.
Έχει γραφτεί ξανά και ξανά πως οι άνθρωποι του συγχωρούσαν τα πάντα. Πως οι Ναπολιτάνοι πανηγύρισαν τη νίκη της Αργεντινής απέναντι στην Ιταλία μόνο από αγάπη για κείνον. Πως ο Πάπας κατανόησε τις επικρίσεις του απέναντι στο Βατικανό. Πως ο Πελέ αδιαφορούσε για τα αλαζονικά σχόλια εναντίον του. Πως του χαρίστηκε ένα γκολ που έβαλε με το χέρι και πως οι Άγγλοι αντιμετώπισαν με συγκατάβαση τη δήλωσή του πως νίκησε όχι την ομάδα αλλά τη χώρα τους.
Ίσως οι Θεοί είναι απλησίαστοι και δεν πεθαίνουν ποτέ. Οι άνθρωποι πάλι εκπίπτουν και ζαλίζονται από τις φωνές μέσα τους. Μπλέκουν τον άγγελο με τον δαίμονα, ξεχνούν ποιοι υπήρξαν, πετούν μαύρες πέτρες στο παρελθόν τους. Εδώ η Χάρις υπερεπερίσσευσε επειδή ο φέρων την αμαρτία κουβάλησε μαζί του το παρελθόν και το έκανε με πλήρη συνείδηση. Έφερνε μαζί του το Νότο, τους φτωχούς, την αλληλεγγύη από εκείνον που υψώθηκε προς αυτούς που έμειναν στις λάσπες.
Έτσι κανείς δεν ένιωθε έκπληξη όταν ο Μαραντόνα δήλωνε : «Ναι, είμαι ο Τσε Γκεβάρα του ποδοσφαίρου. Ξέρεις γιατί; Γιατί μπορείς να μου μιλήσεις για οτιδήποτε. Με άλλους ποδοσφαιριστές μπορείς να μιλήσεις μόνο για τους ίδιους και το ποδόσφαιρο. Εγώ ενδιαφέρομαι για τους ανθρώπους και τους δίνω το λόγο μου. Ξέρω πού υπάρχει πόλεμος και φτώχεια. Και ξέρω πού οι άνθρωποι χρειάζονται φαγητό. Αυτή είναι η ζωή μου και αυτά έμαθα στους δρόμους».
Μπορείς να μου μιλήσεις για οτιδήποτε, ενδιαφέρομαι για τους ανθρώπους. Άρα ο καθρέφτης δείχνει όντως εμάς – διαθέτει τη γενναιότητα και την καλοσύνη να επιστρέφει το βλέμμα. Λένε πως τα είδωλα τα παρακολουθείς, δεν σε παρακολουθούν – ιδού όμως και η εξαίρεση!
