Αν ένας στιχουργός γράψει εν έτει 2023 ένα σεξιστικό ή ομοφοβικό στίχο, (ας μην πιάσω τη διάδοση της τραπ), θα τον κράξει μια μεγάλη μερίδα των ακροατών. Τα αντανακλαστικά μας είναι πια αρκετά καλά ακονισμένα και σε κάθε τέτοιο περιστατικό γίνεται σάλος στα social media και στις σαββατιάτικες μπύρες. Υπέροχη η έννοια της ευθύνης! Το μόνο πράγμα απ’ το οποίο δεν την γλιτώνει κανείς. Όμως, οφείλουμε να διορθώσουμε όλα τα –κατά την κρίση μας– κακώς κείμενα αναδρομικά;
Τι κερδίζει, ένας ερμηνευτής του πάλκου/του δρόμου/του piano bar και οι ακροατές του, αν λογοκρίνει σε ένα live τον περιβόητο στίχο από το Μενεξέδες και ζουμπούλια «Αν εσύ δε μου το δώσεις το φιλί που σου ζητώ, θα στο πάρω με το ζόρι και θα είναι πιο γλυκό»; Ή αν αλλάξει την ηλικία της μαυρομάτας κόρης από την Κανελόριζα και την κάνει 18χρονη αντί για 12χρονη; Αλλάζει την ηλικία στην οποία παντρεύονταν ή κλέβονταν με το ζόρι τότε τα κορίτσια; Επιφέρει κάποια δικαιοσύνη; Ή είναι απλά ξεδίνει στιγμιαία έχοντας την πλαστή αίσθηση ότι έκανε το καθήκον του; H λογοκρισία του δευτερολέπτου δεν ωφελεί σε κάτι. Είναι άκαιρη και αχρείαστη. Δεν είναι αγώνας.
Τα τραγούδια φέρουν το ήθος και τον πολιτισμό της εποχής που γράφτηκαν και θα μάθουμε από αυτά, αν τα βάζουμε στο σωστό τους πλαίσιο. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι ιερά ή ότι θα τρίζουν τα κόκκαλα των δημιουργών αν το μάθουν, αλλά αν μας ενοχλεί ο στίχος από ένα τραγούδι, μπορούμε να το βγάλουμε από τo setlist μας. Όπως δεν παίρνουμε να σβήσουμε με μπλάνκο από τα βιβλία ιστορίας τις χαζομάρες που έκαναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι (oops! Κάποια βιβλία της δημόσιας και για λίγο ακόμα δωρεάν παιδείας ίσως και να το ’χουν κάνει), έτσι, προτείνω να αφήσουμε τα τραγούδια στην ησυχία τους και ν’ ανοίξουμε πραγματικό και ουσιαστικό διάλογο με το παρελθόν με νέα, δικά μας δημιουργήματα, που θα ποιούν το ήθος που ονειρευόμαστε να επικρατήσει στον κόσμο που ζούμε τώρα.
