«Γκλιν». Μήνυμα από έναν ξεχασμένο γνωστό –απλά γνωστό– και διαδικτυακό «φίλο» που είχαμε να μιλήσουμε τουλάχιστον οχτώ χρόνια. Ούτε «γεια τι κάνεις, πώς είσαι»…
Κατευθείαν στο ψητό.
Αυτός: Συγνώμη για την προσωπική ερώτηση, αλλά επειδή έχω σοκαριστεί, είσαι φίλος της τάδε ομάδας;
Εγώ: Έλα, ελπίζω να είσαι καλά. Είναι σελίδα και την παρακολουθώ, όπως παρακολουθώ και άλλες πολλές. Και έχεις σοκαριστεί επειδή παρακολουθώ μια σελίδα; Να μου έλεγες για ένα κείμενό μου το καταλαβαίνω.
Αυτός: ΟΚ… Απλά φρίκαρα…
Εγώ: Φίλε, ας μην μπερδεύουμε την πραγματική ζωή με τη διαδικτυακή. Γνώμη μου, βέβαια. Αν σερφάρεις στο σάιτ του Η Πόλη Ζει ή και στα τεύχη θα δεις τη γνώμη μας για όλα αυτά.
Αυτός: Η μία είναι καθρέφτης της άλλης… Κι όταν βλέπεις μια σελίδα που στοχεύει στη ρητορική μίσους και από κάτω «αρέσει σε δύο φίλους σας», εύκολα μπαίνεις στον πειρασμό να δεις ποιοι είναι.
Εγώ: Βρε μπες και δες. Τα κριτήρια όμως δεν μπορεί να ’ναι αυτά, αυτό λέω.
Εκείνος: χεράκι.
Εγώ: χεράκι.
Όλο και πιο πολύ ανησυχώ για τη χρήση της πληροφορίας. Και όχι από πιτσιρικάδες, που ας πούμε έχουν μια νεανική υπερβολή, αλλά από συγκροτημένους πενηντάρηδες. Ένας «ιντερνετικός» μακαρθισμός, μία ζάλη στο κεφάλι, μια αμετροέπεια στην –έστω διαδικτυακή– συναναστροφή.
Έχω την ελευθερία να ακολουθώ όποιες σελίδες θέλω, όσο αντιθετικές κι αν είναι μεταξύ τους. Το να κριτικαριστώ για μία γνώμη, για ένα σχόλιο, για μια άποψη, ΟΚ. Αλλά ο «πειρασμός» του μπασκίνα είναι άλλο πράγμα. Δείγμα των καιρών μας και της τρέλας που επικρατεί.
Υ.Γ. Στο προφίλ του (μπήκα και εγώ στον πειρασμό να δω!) ανέφερε το γεγονός, αποσπώντας πολλά λάικ για την παρέμβασή του.
Υ.Γ. Κάτω τα χέρια από την ελευθερία μας!