Άλλες φορές μπορείς να σοκαριστείς από ένα βλέμμα. Από μία λέξη. Από ένα υπονοούμενο. Η ιστορία με το άμοιρο κοριτσάκι μας έχει αρρωστήσει, μάλλον, όλους.

Προσωπικά δεν μπορώ να ακολουθήσω τις πολιτικές προεκτάσεις του θέματος. Απορώ πώς μερικοί μπορούν. Ο τύπος που έστησε όλη αυτή την επιχείρηση, η μητέρα που είτε ήξερε είτε αδιαφορούσε είτε δεν προλάβαινε, αυτοί που ίσως κάτι είχαν καταλάβει και δεν μιλούσαν. Όλα αυτά είναι οδυνηρά για τις ψυχές μας.

Όμως αυτό που με σοκάρει στον ανώτατο βαθμό είναι αυτοί οι 214, 213, 234… Που έλυσαν το πρόβλημά τους με αυτόν τον ανίερο τρόπο. Είναι πολλοί! Και αν είναι τόσοι οι καταγεγραμμένοι, μπορεί κανείς να φανταστεί τους πραγματικούς αριθμούς.

Να δοθούν στη δημοσιότητα τα ονόματά τους.
Να τους επιβληθούν οι προβλεπόμενες ποινές.
Να χυθεί πραγματικά άπλετο φως, όσο κλισέ και αν είναι αυτή η φράση.

ΥΓ. Ας περιμένουμε την εξέλιξη των γεγονότων. Και να είμαστε έτοιμοι για επιχείρηση συγκάλυψης.
ΥΓ. 1 Ας πέσουν πάνω από το κοριτσάκι οι ειδικοί, αυτούς έχει ανάγκη τώρα.
ΥΓ. 2 Αν στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, έτσι δεν υπάρχουν θέματα που δεν μπορούν να ανοίξουν και να συζητηθούν. Οι ποινές, η απονομή δικαιοσύνης, η αναλογικότητα κλπ είναι σημαντικά ζητήματα. Και όσο και να μην αρέσει σε πολλούς, η συζήτηση για τη θανατική ποινή έχει ανοίξει στην κοινωνία έτσι κι αλλιώς. Με τσαμπουκάδες, αφορισμούς και θεολογισμούς, δεν ανακόπτεται…

Κρίμα σε όλους μας… Κρίμα.