Eφιάλτης με τα όλα του! Δεν έχω ξάνα αισθανθεί τέτοια μοναξιά και ματαιότητα.

Φταίει ο φίλος μου ο κομπιουτεράς που προσπαθούσε να μου εξηγήσει όλα όσα δεν ήθελα να καταλάβω. Γιατί ορισμένα πράγματα δεν θέλω να τα καταλάβω. Δεν χωράει ο σκληρός δίσκος και άλλα του είπα μπας και με καταλάβει, αλλά αυτός απτόητος συνέχιζε. Έφυγε και εγώ έπεσα για ύπνο πονοκεφαλιασμένος. Είδα πως ήμουν μια φωτογραφία στο ίντερνετ.
Υπήρχα. Έβλεπα το πρόσωπό μου, το περιβάλλον, το βλέμμα μου. Και ξαφνικά ο χειριστής -που δεν είδα ποιος ήταν- με πέταξε στα σκουπίδια και πάτησε και καταστροφή. Βρέθηκα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς αέρα, χωρίς χώρο, χωρίς προσανατολισμό. Φώναζα αλλά δεν άκουγα τίποτα… Προσπάθησα να κινηθώ μα δεν υπήρχα. Αλλά το μυαλό μου δούλευε.
Γύρω μου αισθανόμουν ένα τεράστιο πλήθος κενής αγωνίας από μυριάδες άλλες διεγραμμένες υποθέσεις. Η αναπνοή δυσκόλευε. Σκέφτηκα πως αυτή είναι η κόλαση και η ταραχή μου πολλαπλασιάστηκε. Ευχόμουν να σβήσει και το μυαλό μου. Ξύπνησα με νεύρα και λαχανιασμένος. Έβρισα τον φίλο μου, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, κάπνισα και ηρέμησα.
Την άλλη μέρα διέγραψα πολλές φωτογραφίες, κείμενα, μηνύματα. Ήθελα να το κάνω από καιρό, αλλά όλο το ανέβαλα. Τα συγκέντρωσα σε ένα φάκελο. Ήθελα να τα ξαναδώ μια φορά. Πάτησα τη μεταφορά τους στα σκουπίδια. Μετά την οριστική τους διαγραφή. Το μηχάνημα με ρώτησε αν είμαι σίγουρος. Σταμάτησα και προσπάθησα να ακούσω έστω και την παραμικρή φωνή. Είναι οι βλακείες που κάνουμε όλοι μας όταν δεν το ξέρει κανένας. Σιγή. Πάτησα το πλήκτρο και ενεργοποίησα την οριστική, μη ανακλητή διαγραφή. Ελπίζω πάντως να μην υπάρχει κόλαση όπως την ονειρεύτηκα. Ή όπως λέει και το τραγούδι, εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ.
Δημήτρης