Υπάρχουν κάποια γεγονότα που πεθαίνουν μαζί με τους «πρωταγωνιστές» τους προτού καν να γίνουν ειδήσεις. Δεν έχουν την ίδια «τύχη» με άλλα θέματα τα οποία είναι πιο ελκυστικά, πιο συμφέροντα, πασπαλισμένα με το γκλίτερ της μόδας, του clickbait. Γεγονότα που τουλάχιστον διαδίδονται, μαθεύονται και όλο και κάποιο δάκρυ θα χυθεί από κάποιον ευαίσθητο αναγνώστη μπροστά από τη φωτισμένη οθόνη.
Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα γεγονότα, πιο σκοτεινά, πιο αιώνια, που περνάνε πάντα στα ψιλά, αν όχι στα αζήτητα. Είναι αυτά που αφορούν τον κόσμο της εργασίας ο οποίος κυριολεκτικά πεθαίνει φτωχός κι ανώνυμος.
Στις 25 Οκτωβρίου, ο εργάτης στο λιμάνι του Πειραιά, Δημήτρης Δαγκλής, σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας όταν εγκλωβίστηκε στις ράγες που κινούνται οι γερανογέφυρες, με αποτέλεσμα να περάσει από πάνω του η γερανογέφυρα και να τον κόψει στη μέση. Οι συνάδελφοί του σταμάτησαν κατευθείαν την εργασία τους στο λιμάνι και με συνέλευση αποφάσισαν 24ωρη απεργία και με τη λήξη της αποφασίστηκε και δεύτερη 24ωρη απεργία, με αιτήματα όπως η κατάργηση των 12ωρων εργασίας και των κόντρα βαρδιών, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, να υπάρχει εκπαίδευση για κάθε πόστο, η ασφάλεια των μηχανημάτων. Αξίζει να σημειωθεί ότι όσον αφορά την απεργία των λιμενεργατών, το κράτος κινήθηκε με ταχύτητα αστραπής, κρίνοντάς την παράνομη και καταχρηστική.
Τα ΜΜΕ, εκτός από κάποια site και ορισμένες ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προφανώς δεν κινήθηκαν με αντίστοιχα γρήγορα αντανακλαστικά και το εργατικό αυτό «ατύχημα» έρχεται να προστεθεί στην λίστα με όλα εκείνα τα εργατικά «ατυχήματα» που δεν ακούγονται ποτέ. Την ίδια ώρα, άλλα γεγονότα θανάτων, μονοπωλούν το ενδιαφέρον και τον τηλεοπτικό χρόνο· εθνικά πένθη, αφιερώματα, δηλώσεις επί δηλώσεων. Ένα απαράδεκτο λάιβ βίντεο ενός χορευτή -χωρίς να μειώνω καθόλου το αισχρό περιεχόμενο και το κούφιο κεφάλι του «καλλιτέχνη»- ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων με άπειρες αναπαραγωγές, προεκτάσεις, οργισμένες απαντήσεις. Δημοσιογράφοι, ινφλουένσερς και καταναλωτές διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους κατά της χονδροφοβίας και του ρατσισμού.
Αλλά κάπου εδώ δεν διαπιστώνουμε μία αναντιστοιχία σε σχέση με το τι μαθεύεται και αναπαράγεται και τι όχι; Μόνο εγώ αντιλαμβάνομαι μία υπέρμετρη ανάγκη για δημοσιοποίηση κάποιων συγκεκριμένων ζητημάτων και τοποθέτηση πάνω σε αυτά, την ίδια ώρα που κάποια άλλα εξίσου ή και περισσότερο σημαντικά μένουν στην αφάνεια; Και αυτό συμβαίνει τόσο από την πλευρά των ΜΜΕ όσο και από την πλευρά του κόσμου. Χωρίς βέβαια οι ευθύνες να βαραίνουν με τον ίδιο τρόπο τα μέσα και τον κόσμο.
Η ευαισθησία έχει ταβάνι, έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά και ακόμη και σε αυτήν έχουν δικαίωμα οι κατά καιρούς ή οι ντε φάκτο προνομιούχοι, ενώ κάποιοι άλλοι είναι καταδικασμένοι στο να είναι στην καλύτερη περίπτωση, ένας ακόμη αριθμός σε στατιστικές.
Στοιχεία από Ριζοσπάστη για εργατικά «ατυχήματα»
Τα στοιχεία από το ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) της περιόδου 1999-2017 καταγράφουν συνολικά 107.617 εργατικά «ατυχήματα», από τα οποία τα 2.039 είναι θανατηφόρα! Με άλλα λόγια, την περίοδο αυτή συμβαίνουν περίπου 19 εργατικά «ατυχήματα» κάθε εργάσιμη μέρα και κάθε τρεις εργάσιμες μέρες ένας εργάτης χάνει τη ζωή του!
Η μείωση των εργατικών «ατυχημάτων» την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης δεν ήταν αποτέλεσμα ελέγχων, ούτε και λήψης επαρκών μέτρων ΥΑΕ, αλλά το αποτέλεσμα συρρίκνωσης της παραγωγικής διαδικασίας. Όμως, ακόμα και στην περίοδο της κρίσης, τα δημοσιοποιημένα στοιχεία είναι χαρακτηριστικά και παρουσίαζαν αυξητική τάση. Συγκεκριμένα, το 2017 καταγράφηκαν 7.357 εργατικά «ατυχήματα», ο μεγαλύτερος αριθμός από το 1999! Αντί δηλαδή να μειώνονται τα εργατικά «ατυχήματα», αφού πλέον η ανάπτυξη της τεχνολογίας μπορεί να παράσχει περισσότερα μέτρα προστασίας, συμβαίνει το αντίθετο! Στο ίδιο έτος, σε ό,τι αφορά τα θανατηφόρα, σημειώνεται συνεχής αύξησή τους από το 2014 και μετά, ενώ τα 76 θανατηφόρα που καταγράφονται το 2017 είναι ο μεγαλύτερος αριθμός νεκρών εργατών από το 2011!
