Ζέστη / Και 35 και 38 και 40 βαθμοί τέλος Ιουνίου και οι κινήσεις έγιναν πιο αργές, τα μυαλά κάηκαν. Καύσωνας. Ο Καναδάς δεν άντεξε. Η Γη τρελάθηκε. Ή μήπως βαρέθηκε να υπομένει (και εκείνη) το δικό μας παρτακισμό;
Ζέστη / Μα πώς να σκεφτείς με τόση ζέστη; Εδώ στο γραφείο, η διάθεση είναι σαν καρδιογράφημα. Τη μια μέρα είμαστε μέσα στην ενέργεια και λέμε θα νικήσουμε (δεν ξέρουμε από ποια μάχη να ξεκινήσουμε) και την άλλη μένουμε ακίνητοι.
Ζέστη / Το Καλοκαίρι του 2021. Τα μέτρα αλλάζουν ανά δευτερόλεπτο, οι μεταλλάξεις κοντεύουν να εξαντλήσουν το ελληνικό αλφάβητο.
Ζέστη / Είσαι στο τιμόνι και ούτε το air condition δεν καλυτερεύει την κατάσταση. Οι άλλοι οδηγοί πάνε σαν
χαμένοι. Ξεχνάν τα φλας, αλλάζουν λωρίδες απροειδοποίητα. Και εσύ δεν είσαι καλύτερος. Απλά ακόμη και μετά από μία καραντίνα, δεν αλλάζει το γεγονός ότι θεωρείς ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους. Δεν έχεις καταλάβει ότι η ζέστη και ο κορωνοϊός μας κάνουν όλους ίσους. Καλά όχι και όλους. Οι τάξεις παραμένουν σταθερές.
Ζέστη / Σκάνε αναμνήσεις από παλιά καλοκαίρια. Κάτι γρανίτες που χύθηκαν πάνω στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, ένας διαγωνισμός με σφηνάκια, μια απρόσμενη επίσκεψη στη Βουλγαρία ένα μακρινό Ιούνιο. Και καταλήγεις ότι σημασία δεν έχει η ανάμνηση, αλλά η ανάμνηση της ανεμελιάς που δεν ξανάρχεται.
Ζέστη / Γράφεις ένα editorial και περνάει ο τελευταίος 1μισης χρόνος σαν stories του Instagram από μπροστά
σου. Και θέλεις να γυρίσεις στις αρχές του ‘20 που ξαπλωμένη χαλαρά έλεγες «Ακούω θα κλείσουν τα σχολεία»
και έπαιρνες την απάντηση ότι «Όχι ρε, δεν θα έρθει σε μας ο κορωνοϊός».
Ζέστη / Και τώρα που λες όλα αυτά, αναλογίζεσαι ότι μάλλον και μέσα στο ζόφο έζησες και καλές στιγμές. Ένας καινούργιος φίλος, ένα γέλιο λύτρωσης, ένα σχέδιο για το μέλλον που είναι στη φύση σου να το κάνεις. Γιατί μπορεί κάποιες ταινίες να τελειώνουν με τον πρωταγωνιστή να κάθεται αποκαμωμένος σε μια μπανιέρα τραγουδώντας «Στης πικροδάφνης τον ανθό έγειρα ν’ αποκοιμηθώ»*, αλλά πάντα υπάρχει συνέχεια. Γιατί ευτυχώς υπάρχουν και εκείνες οι ταινίες που λένε «Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι»**. Και οι ταινίες που σε … «εμβολιάζουν» με ελπίδα είναι καλύτερες. Και στο βάθος πιο ρεαλιστικές. Γιατί η ζωή ξέρει. Και μπορεί για όλους να είναι δύσκολη, δεν παύει όμως να είναι περιπέτεια. Και οι ταινίες περιπέτειας έχουν μέσα απ’ όλα: και καύσωνες, και ιούς, και γέλια, και έρωτες, και μικρές στιγμές ησυχίας λίγο πριν βγεις στην αρένα.
Αρκεί να μην φοβάσαι.
Καλό Καλοκαίρι από όλους εδώ στην ΗΠΖ! Χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος!
ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ
* «Το σπιρτόκουτο», σκην. Γ. Οικονομίδης
** «Φτηνά Τσιγάρα», σκην. Ρ. Χαραλαμπίδης
- Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΕΚΔΟΧΕΣ. ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΕΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΥΟ, ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟΝ ΜΟΧΘΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΟΧΘΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ… ΕΚΤΡΕΦΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΟΝΕΙΡΩΞΕΙΣ ‘Η ΕΦΙΑΛΤΕΣ, ΟΧΙ ΜΕ ΟΝΕΙΡΑ. ΕΥΑΛΩΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ, ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΟΣ ΣΑΝ ΙΘΑΓΕΝΗΣ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙΑ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. ΔΙΧΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ. - Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΣΕ ΕΝΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ
ΠΛΑΙΣΙΟ. ΠΟΥ ΚΑΚΟΧΩΝΕΨΕ ΤΑ ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ, ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΜΕΣΟ ΟΡΟ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. ΕΞΥΠΝΑΚΙΣΜΟΣ, ΣΟΣΙΑΛΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΠΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΓΙΑΛΑΤΖΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ. - Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ. ΠΟΥ Η ΕΛΙΤ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ. ΑΤΡΟΦΙΚΟΣ, ΦΩΝΑΚΛΑΣ, ΚΑΛΟΔΙΩΜΕΝΟΣ, ΠΑΧΥΣΑΡΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ. ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ, ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΣ. ΜΕ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ, ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΤΗ ΜΟΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ ΤΟΥ. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΧΑΪΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ… Ε, ΑΥΤΑ! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
