που βίαζαν, κακοποιούσαν, σκότωναν. Και μετά ήταν πολλοί-πολλές-πολλ@ (για να είμαι ιν…) που επέλεγαν, ανάλογα την περίπτωση και το τι ταίριαζε στην αφήγησή τους, να προβάλλουν στα σόσιαλ και στην «προσωπική τους εφημερίδα» πότε τον Έλληνα, πότε τον Πακιστανό και πότε τον Βούλγαρο.
Στο έγκλημα των Γλυκών Νερών, δημοσιογράφοι, αναλυτές, αστυνομικοί μιλούσαν για την εγκληματικότητα των αλλοδαπών. Και δώστου κραυγές «να φύγουν οι ξένοι» και «η καημένη τι έπαθε». Μετά ήρθε ο Μπάμπης. Το πρώτο διάστημα που όλοι νόμιζαν πως ήταν ο Αμπντούλ ή ο Ίγκορ πολλοί δεν μιλούσαν καθόλου. Όπως δεν έχουν μιλήσει σε πολλές περιπτώσεις που τα ειδεχθή εγκλήματα τα διαπράττουν μη- Έλληνες. Τώρα που είναι ο Μπάμπης, τα στόματα ανοίγουν. Και αυτοί που έλεγαν «τι έπαθε η καημένη», ξαφνικά κραυγάζουν «έ μα τον έπρηξε τον άνθρωπο», «χτύπησε και το παιδί».
Ο βιασμός, ο φόνος και η κακοποίηση είναι αποτρόπαιες πράξεις για να παίζουμε μαζί τους.
Η μούγκα που συνδυάζεται με κραυγή ανάλογα την περίπτωση είναι μία τεράστια, γιγάντια, θεόρατη, ηλίθια και στο βάθος απάνθρωπη στάση από όπου και αν προέρχεται.
Ήταν ένας Έλληνας, ένας Βούλγαρος και ένας Πακιστανός που βίαζαν, κακοποιούσαν και σκότωναν.
Υ.γ. Τα κανάλια έχουν πιάσει πάτο μαζί με τα σάιτ. Σε αυτήν την πολιτιστική τους βύθιση (και όχι οικονομική) παρασέρνουν συνειδήσεις.
Υ.γ.1 Αδιανόητο που πολλοί, ακόμα και δημοσιογράφοι, αποκαλούν τον συζυγοκτόνο με το μικρό του όνομα. Μπάμπης.
Υ.γ.2 Ένα κείμενο δεν χρειάζεται να τοποθετείτε για όλα τα ζητήματα. Δεν είναι τσελεμεντές. Απλά να σημειώσω πως σε τεράστιο ποσοστό αυτοί που βιάζουν κλπ είναι άνδρες και όχι γυναίκες. Υπάρχει πρόβλημα λοιπόν!
Υ.γ.3 Το τι όρους και λέξεις θα χρησιμοποιεί ο καθένας για να γράψει την άποψή του είναι δικαίωμα, όσο δικαίωμα είναι να μπορεί να έχει άποψη και να την εκφράζει.